Occupy wil in Hongkong de zaak laten escaleren: als bestuurder CY Leung niet opstapt zullen ze regeringsgebouwen bezetten. Dat zal een stap zijn waarmee ze met hun acties die nu al illegaal zijn (de demonstraties waren verboden) de grens van het toelaatbare voor de regering beslist overschrijden.
Hierbij de opinie van Dirk Nimmegeers, lid van de redactie, uit eigen naam.
De organisatie Occupy had, zoals bekend, stakingen van studenten en scholieren aangegrepen en vroeger dan aangekondigd de financiële wijken van Hongkong bezet, omdat ze gekant zijn tegen de voorzichtige manier waarop Beijing het politieke stelsel van de Speciale Administratieve Regio Hongkong wil democratiseren. Zij eisen meteen een algemene en vrije verkiezing, met vrije kandidaatstelling voor de bestuurder van Hongkong. Het zakenleven wordt nu al meer dan vijf dagen verlamd. Er is door de activisten en door de politie tot nog toe weinig fysiek geweld gebruikt. De ordemacht is opgetreden zoals ze dat in een vergelijkbare situatie ook hier zou doen: met pepperspray, traangas en waterkanonnen. De aanleiding was volgens de politie dat demonstranten een regeringsgebouw binnendrongen en bewakers en politiemensen hebben verwond. Dat optreden was voor Occupy & Co dan weer de aanleiding om het aftreden van de huidige bestuurder van Hongkong te eisen, nu onmiddellijk. Op die eis is niet ingegaan en de regering heeft verder weinig gereageerd. De activisten willen niet dat hun actie verzandt en ze merken dat er een kans is op steun van de VS en wellicht van de EU. Daarom dreigen ze nu met een provocerende bezetting. Beijing heeft zijn steun toegezegd aan bestuurder CY Leung en beoordeelt zijn optreden als positief. Intussen is een harde confrontatie voorlopig vermeden. CY Leung heeft Carrie Lam Cheng Yuet-ngor, een medebestuurder, opgedragen om onderhandelingen te beginnen met studentenleiders die daartoe bereid zijn.
‘Democratie om de democratie’ ?
De actievoerders beweren dat zij, heel eenvoudig, meer democratie willen. Een idee dat het goed doet bij een groot deel van de westerse publieke opinie en dat leidende politieke kringen en media, vooral die in het Westen, sterk aanbevelen. Democratische besluitvorming lijkt voor Occupy iets heiligs dat boven de wereld, boven de verschillende groepen in de maatschappij uittorent. Toch leert de ervaring dat instellingen en organisaties met hun politieke maatregelen altijd maatschappijprojecten realiseren en belangen behartigen. De vraag is: voor wie werken zij, Occupy en de tegen Beijing gerichte partijen die zich pan-democratisch (=totaal democratisch) noemen? Welke belangen en groepen zullen ze met hun vrije meningsuiting plus democratische besluitvorming dienen? (Die vraag kunnen de scholieren en studenten die nu met hen meedoen zich overigens ook maar beter stellen). Occupy & Co eisen ‘compleet vrije verkiezingen’ want, zo beweren zij, ‘Beijing zal kandidaten aanduiden die ons niet aanstaan’. Zelf willen zij een tegenstander van Beijing laten verkiezen. Dat geldt allicht niet voor het voetvolk, de studenten, die naïef reageren op wat ze als betutteling door de regering ervaren. China kan niet het risico nemen dat door ‘compleet vrije verkiezingen’ iemand in Hongkong de dienst uitmaakt die een einde wil maken aan de toenemende economische verwevenheid tussen de ‘speciale administratieve regio’ of iemand die Hongkong stap voor stap, via een voortschrijdende politieke autonomie, zal losmaken van China. Daarom is het dat Beijing vindt: ‘kandidaten moeten vaderlandslievend zijn’. De leidende partij in de Volksrepubliek, de CPC, wil ook niet dat Hongkong een inspiratiebron of krachtbron wordt voor andere stromingen op het vasteland die onder hetzelfde spandoek van ‘echte democratie, compleet vrije verkiezingen om de verkiezingen zelf’ het initiatief uit handen van de partij willen nemen. Vooralsnog is het op het vasteland niet toegestaan partijen op te richten die regionalistisch of separatistisch zijn of die de economie totaal willen liberaliseren en privatiseren. Of, ook al lijkt dat op dit moment ondenkbaar, partijen die China in de invloedssfeer van de VS willen binnenleiden.
‘Eén land, twee systemen’ geeft vooruitgang
De CPC is wat zijn eigen programma, prioriteiten, volgorde en tempo betreft, duidelijk. Het doel is om geleidelijk van China een redelijk welvarende, wetenschappelijk en cultureel hoogstaande natie te maken en de rijkdommen eerlijk te verdelen. Om die doelstelling te verwezenlijken wil de partij beroep doen op alle bevolkingsgroepen en het land verenigd houden. De CPC wil bij de besluitvorming meer en meer groepen betrekken en individuen laten deelnemen, maar de richting die het land uitgaat moet dezelfde blijven. Dat kan alleen als de CPC met zijn bovenvermelde, concreet uitgesproken en in de praktijk nagestreefde, doelstellingen zijn machtsmonopolie behoudt. De opeenvolgende beleidsperiodes met hun programma ten behoeve van de meerderheid, niet van bepaalde belangengroepen, hebben China vooruitgang gebracht. Met het compromis van ‘één land, twee systemen’ wil Beijing gebieden laten aansluiten die om historische redenen afgescheiden of vervreemd zijn van het vasteland. De opeenvolgende regeringen hebben sinds het einde van het Britse kolonialisme en de terugkeer van Hongkong naar China de economische en financiële betrekkingen tussen de twee alleen maar hechter gemaakt. Daar hebben de beide kanten veel bij gewonnen. Hongkong scoort erg hoog inzake welvaart en zijn macht als financieel centrum. Omgekeerd is Hongkong de tweede handelspartner van China, met 9% van de totale handel. Het is de grootste bron van ‘buitenlandse’ investeringen en de grootste ontvanger van investeringen uit China. Er zijn grootse toekomstplannen voor een verregaande wisselwerking tussen Hongkong en Shenzhen, op economisch, financieel en zelfs juridisch vlak. Beijing en de zakenlui van Hongkong zijn tevreden over hun samenwerking en de relatieve vrijheid van handelen die ze elkaar laten. Op dezelfde manier wil de Volksrepubliek de terugkeer van de afgescheiden provincie Taiwan op vreedzame manier bewerkstelligen: via toenemende handel, investeringen, uitwisselingen. Vooral sinds de hervormde Kuomintang weer aan de macht is in Taipei, lijkt dat meer en meer te lukken, tot wederzijds voordeel. De VS ziet met lede ogen aan hoe het stilaan zijn greep verliest op een militair strategische, politieke en economische bondgenoot waarin het tientallen jaren met wapens en geld heeft geïnvesteerd. Occupy en de ‘pan-democraten’ van Hongkong halen hun inspiratie onder meer bij partijen die de toenadering tussen Beijing en Taipei willen saboteren, zoals de Democratische Progressieve Partij. Een van de beoogde effecten van Occupy is het om Taiwan de boodschap ‘houd u verre van communistisch China’ mee te geven. Dat is nog een reden waarom Beijing de Hongkongse activisten een halt moet toeroepen, in het belang van de bevolking aan beide kanten van de straat van Taiwan en in de Parelrivierdelta.
Misbruik van ‘één land, twee systemen’
Martin Lee, Anson Chan (vroeger hoge ambtenaar, nu sympathisant van de pandemocraten) en Joe Biden. ‘Waarover praten zij?’
Tientallen jaren lang hebben buitenlandse krachten met ideologische beïnvloeding, financiële en politieke steun in Hongkong, een deel van de publieke opinie voor zich kunnen winnen en kunnen vervreemden van het Chinese socialisme, van de regering in Beijing en zelfs van de gewone Chinese landgenoten (op wie sommigen in Hongkong meewarig of met verachting neerkijken). Twee instellingen opgericht en betaald door de regering van de VS gaan er prat op dat zij de ruimte die ze in Hongkong krijgen ten volle hebben benut. Het National Endowment for Democracy (NED) en het National Democratic Institute (NDI) hebben trainingsprogramma’s in ‘politieke communicatie’ uitgevoerd voor jonge politieke leiders, discussieforums belegd, partijen en denktanks gesponsord. Ze hebben organisaties opgericht en gefinancierd zoals de Women’s Political Participation Network (WPPN) Hong Kong Federation of Women’s Centres (HKFWC) en de Centre for Comparative and Public Law (CCPL) aan de Universiteit van Hong Kong. Leiders van de huidige beweging hebben hier allemaal hun opleiding gekregen: Benny Tai (initiatiefnemer van Occupy), Audrey Eu Yuet-mee (voorzitter van de Civic Party) studentenleider Joshua Wong. Martin Lee, stichter en voorzitter van de Democratische Partij, heeft dit jaar besprekingen gevoerd met de Amerikaanse vicepresident Joe Biden, en het bekende lid van het Amerikaanse Congres Nancy Pelosi. De NED heeft Lee een prijs gegeven en gaf hem een podium op hun forum ‘Why Democracy in Hong Kong Matters’. Jimmy Lai, de oprichter van Apple Daily, een krant in Hongkong die enkel negatieve zaken over de eigen overheid en over Beijing te melden heeft, is een zakenpartner van de rechtse Amerikaanse politicus (een ‘neo-con’) en invloedrijke figuur Paul Wolfowitz. De namen en de feiten staan op de websites en in de jaarverslagen van de NED en de NDI. De woordvoerder van het Witte Huis Josh Earnest heeft zijn steun toegezegd aan ‘de verlangens naar Algemeen Stemrecht’ van het volk van Hongkong, ‘overeenkomstig de Basic Law’. Dat zijn ook de woorden van de leiders van Occupy. Zij hebben handig en dankbaar gebruik gemaakt van het compromis van 1 land met 2 systemen. De zelfbenoemde totaaldemocraten en hun militante tak van Occupy willen nu de kans benutten op een doorbraak, om sneller en veel verder te gaan. Ze zien een kans op ‘regime change’, te beginnen in Hongkong. De steun uit het buitenland neemt op dit moment nog de vorm aan van desinformatie. De visie van Occupy & Co wordt enthousiast en met kracht door mainstream-media in de hele wereld verkondigd: ‘de mensen van Hongkong willen meer democratie, ze vinden dat China op zijn beloften terugkomt, ze zijn bang dat hun rechten hun zullen worden afgenomen’ – terwijl in feite Beijing het bestuur van Hongkong nu wil laten verkiezen en niet langer laten aanduiden, maar dan met enige controle over de kandidaten. Het Westen dreigt met afkeuring die kan escaleren in boycotmaatregelen, of erger, als het bestuur van Hongkong en de regering in Beijing niet door de knieën gaan. De demonstranten zetten een slimme tactiek in: wij zijn vredelievend, wij zijn ‘Het Volk’. Zij maken dankbaar gebruik van de sympathie die door bevriende journalisten wordt gewekt en uiteraard ook van elke fout begaan door hun tegenstanders .
Wat te doen?
CY Leung voor aanpak verkiezingen: stap voorwaarts naar democratie
Dat de meerderheid in de elite van de VS en liberale stromingen in de EU het verwelkomen als het machtsmonopolie van de CPC wordt aangetast, spreekt vanzelf. Nog beter zou het hen uitkomen als de partij zou ineenstorten of zichzelf zou opheffen. Het Westen kan dan meer invloed verwerven op de Chinese economie en maatschappij, of een opkomende concurrent de pas afsnijden. Dat de CPC en de Chinese regering idealistische en radicale jongeren die geen gezin hoeven te onderhouden en organisaties met een geheime agenda niet de gelegenheid willen geven om in naam van de ‘westerse waarden’ de maatschappij in beroering en verdeeldheid te laten verkeren, is even vanzelfsprekend. Eenvoudig zal dat echter niet gaan. Het is van groot belang dat het bestuur van Hongkong en de regering in Beijing een slimme tactiek uitwerken om de activisten de wind uit de zeilen te nemen en de zaak op een sisser te laten uitlopen. China kampt met levensgrote en ingewikkelde problemen. Datgene wat in Hongkong gebeurt, is een teken dat de enorme ontwikkeling van de economie en stijging van de welvaart wel de stevigste basis kunnen leggen om die problemen op te lossen, maar op zich niet voldoende zijn. De bevolking wil zeggenschap en eerlijkheid. Ze zal het monopolie van de partij enkel blijven steunen als ze in de oprechtheid van die partij kan geloven. China is bezig oplossingen te vinden die de CPC grondig en duurzaam zuiveren. Oplossingen die ook zorgen voor een eerlijkere verdeling tussen de regio’s en tussen de bevolkingsgroepen. Beijing moet het land weerbaar maken tegen die mondiale krachten die steeds weer zorgen voor crisissen, onderontwikkeling en oorlog. Daarbij kan het land geen extra brandhaard, separatistische neigingen of egoïstische tendensen gebruiken in een regio die juist een van zijn bronnen van welvaart is en dat moet blijven. De actievoerders, een kleine minderheid op de bevolking in Hongkong, mogen niet worden aangemoedigd of de kans krijgen de zaak verder te laten escaleren.
“De actievoerders beweren dat zij, heel eenvoudig, meer democratie willen”, inderdaad, daar kan ik me in ieder geval ook wel in vinden.
“De vraag is: voor wie werken zij” klopt voor wie werkt CY Leung?
“Occupy & Co eisen ‘compleet vrije verkiezingen’ want, zo beweren zij, ‘Beijing zal kandidaten aanduiden die ons niet aanstaan’. Zelf willen zij een tegenstander van Beijing laten verkiezen” tsja dat heb je bij vrije verkiezingen: kandidaten die tegengestelde opties willen verwezenlijken.
“het voetvolk, de studenten, die naïef ” voetvolk en naïef zijn termen die de andersdenkenden denigreren, dat hoort niet
“De leidende partij in de Volksrepubliek, de CPC, wil ook niet dat Hongkong een inspiratiebron of krachtbron wordt voor andere stromingen op het vasteland die onder hetzelfde spandoek van ‘echte democratie, compleet vrije verkiezingen om de verkiezingen zelf’ het initiatief uit handen van de partij willen nemen”, natuurlijk, een dictatuur zal nooit vrije verkiezingen toestaan.
nogmaals, het is niet Beijing die de CE-kandidaten aanduidt, maar de brede groep van kiesmannen die representatief zijn voor het sociaal, economisch, kultureel en politiek werkveld van Hongkong zelf
CY Leung werkt in de eerste plaats voor zijn stadsgenoten en denkt dat hij hen het beste kan dienen door de economische banden met Beijing goed te verzorgen en door ook op politiek vlak met de centrale regering te overleggen en samen te werken. Dat is geen geheim. Occupy en de pan-democraten wenden zuiver idealisme en neutraliteit voor, terwijl ze Hongkong in de westerse invloedssfeer willen loodsen, hun geestesgenoten in Taiwan willen inspireren en met die doelstellingen ook door de NED en de NDI zijn gevormd.
Dat de termen ‘voetvolk en naïef’ denigrerend zijn ben ik met je eens. Misschien is het verkeerd actievoerders te onderschatten. Bij nader inzien klopt het ook niet om veralgemenend over ‘de’ studenten te spreken. Allicht zijn er onder de studenten ook die een martelaarsstatus ambiëren voor zichzelf of voor anderen. Dat blijkt uit het roekeloze en provocerende ultimatum dat zij vandaag opzettelijk hebben gesteld. En dat is erger dan naïef te zijn of je als voetvolk te laten gebruiken.
Met de beladen en algemene termen ‘dictatuur’ en ‘democratie’ kun je hele verschillende staatsvormen van een etiket voorzien. Een interessantere vraag over politieke systemen en over beleid is: wie heeft er baat bij, wie gebruikt ze, als wapen of instrument?
Hongkong is op dit ogenblik in zekere zin een speelbal van westerse en Chinese krachten.
Los daarvan moeten we erkennen dat er overal fusie- en afscheidingskrachten waar te nemen zijn. Factoren die pleiten voor fusie zijn voornamelijk materialistisch geinspireerd: economische groei, gemeenschappelijke munt, zelfde technische standaarden… Treffend voorbeeld: de EU. Factoren die voor afscheiding pleiten, hebben te maken met de identiteit van de burgers: cultureel, ideologisch, sociaal… Voorbeelden: Schotland en Vlaanderen.
Hongkong is op ideologisch en sociaal vlak heel erg verschillend van het vasteland. Sinds de hereniging werd er werk gemaakt van een economische integratie. Maar Hongkong moet meer focussen op ideologische en sociale integratie o.a. via het onderwijs. Alleen dan kan men spreken van een echte hereniging.
President Poetin had al snel door wat werkelijke bedoelingen waren van NED,namelijk sociale onrust creëren om uiteindelijk regime chance te verwezenlijken in het voordeel van de VS maw het installeren van een marionetten regering, hij zorgde ervoor dat ze het land werden uitgeschopt in 2012. Bij deze raad ik China aan om Rusland te volgen voordat er nog meer “ongelukken” gebeuren.
In de jaren negentig las ik in de Far Eastern Economic Review eens een interview met een inwoner van Taiwan die over hereniging met de Volksrepubliek zei: ‘Ik ben nu een vrije vogel, waarom zou ik in een kooi willen gaan zitten?’
Ik denk dat dit ook het basisgevoel is van vele Hongkongers.
Wat ook de directe uitkomst van de protesten zal zijn, die kooi zal verder open gaan, dat lijkt me onvermijdelijk.
als alle massamedia in koor huilen “communisme is dictatuur en taiwan/hongkong is vrij”, gaat de man in de straat het op de duur geloven. Dit is vergelijkbaar met de Nederlandse media die over het in Oekraine neergeschoten vliegtuig hoofdzakelijk maar een hypothese als geloofwaardig voorstellen. Ook in Nederland gaat de modale lezer dan ook deze hypothese geloven, hoewel er ook ernstige aanwijzigingen voor de andere hypothese bestaan. Gelieve dit niet te beschouwen als het verkiezen van een hypothese tegenover de andere: het gaat over de rol van de media in de beeldvorming bij de man in de straat.
Eerder had ik al opgemerkt dat de demonstranten de democratische beslissing van het Volkscongres zouden moeten respecteren. Zij die niet akkoord gaan, moeten hetzelfde Volkscongres passeren om de beslissing terug te draaien. En het staat elke demonstrant vrij om Hongkong te verlaten en elders een betere toekomst te zoeken. Voor de overdracht van Hongkong aan China in 1997 waren er velen die de stap effectief hebben gezet. 99,99% ervan hebben er spijt van en/of zijn teruggekeerd.
De sterkte van Hongkong zit voornamelijk in de soft power (rechtsysteem, financieel centrum en vrijhaven). Door de protesten worden deze fundamenten uitgehold. I.p.v. een positieve bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van hun land en regio, brengen de demonstranten Hongkong naar een periode van onrust voor ettelijke jaren. Ik ben benieuwd hoe ze dit zullen uitleggen aan hun kinderen.
‘Vrijheid’ is volgens mij net als ‘dictatuur’ en ‘democratie’ een abstract begrip met een sterke emotionele lading, een etiket waarmee we een onderzoek of een discussie niet vooruithelpen. Ook hierbij vind ik het nodig concrete vragen te stellen: wie zijn er vrij in deze of gene maatschappij? waarop is die vrijheid gebaseerd? waar ligt de grens voordat de vrijheid van de één de onvrijheid van de ander wordt? In Taiwan was de elite van de Kuomintang tot in de jaren 80 vrij om aan de rest van de bevolking een krijgswet op te leggen en tijdens de ‘witte terreur’ meer dan 100.000 mensen gevangen te zetten of te executeren. Pas na het economische mirakel met de industrialisering en de ontwikkeling van de technologie was een laag van de bevolking welvarend en sterk genoeg om zich te verenigen en een vuist te maken, wat hen geleidelijk meer gelegenheden gaf om hun leven zelf te bepalen en het beleid te beïnvloeden. Het economische mirakel van Taiwan was onder andere gebaseerd op de goudreserves en de expertise die de Kuomintang bij zijn vlucht had onstolen aan het vasteland. Dat had ongetwijfeld een negatieve invloed op de vrijheid van de Chinezen daar om hun eigen economie te ontwikkelen. Kunnen arbeiders zich nu verzetten als hun Taiwanese baas de ondernemersvrijheid neemt om hen uit winstbejag onder onmenselijke omstandigheden te laten werken of hen te ontslaan? Wat voor iemand zou die vrije vogel (geweest) zijn? Volstond zijn persoonlijke vrijheid voor hem? Of was hij bereid een stukje van zijn vrijheid in te leveren om zich aan te passen aan de eisen van de economische ontwikkeling die de basis is voor de materiële welvaart en op zijn beurt voor de vrijheid en persoonlijke ontplooiing van de meerderheid in Taiwan of in de rest van China? Dat laatste is namelijk wat de CPC vraagt van de bevolking: geduld, het tijdelijk accepteren van beperkingen, rekening houden met het collectief belang om het mogelijk te maken dat de meerderheid er materieel op vooruitgaat. Onder de actievoerders in Hongkong zijn er, die in naam van hun eigen heilige persoonlijke vrijheid, de economie van hun regio, de materiële basis en het collectief belang, juist vernietigen nu.
@Jan Jonckheere: zijn in die brede groep kiesmannen ook de tienduizenden demonstranten vertegenwoordigd? wie stelt die groep samen? Als je zegt dat massamedia huilen dat communisme dictatuur betekent, geef dan voorbeelden die het tegendeel bewijzen.
@Dirk:ik wil even langer nadenken over je antwoorden want je stelt heel pregnante issues aan de orde
Hoe het kiescomitee is samen gesteld staat in de Wikipedia op http://en.wikipedia.org/wiki/Election_Committee : in de sector onderwijs heeft enkel full time staff vertegenwoordigers/ de 6 godsdiensten krijgen 40 zetels
Over het verschil tussen India die de grootste democratie ter wereld heet te zijn en de “dictatuur” China kan je best het oordeel over de vrijheid vragen aan de Indiase bevolking die in slums leeft. In de Wikipedia staat: The number of people living in slums in India has more than doubled in the past two decades and now exceeds the entire population of Britain, the Indian Government has announced The number of people living in slums is projected to rise to 93 million in 2011 or 7.75 percent of the total population almost double the population of Britain. Je bent zelf in staat om de vergelijking met Xian die 6 tot 8 miljoen inwoners telt, te maken.
Mooie uitleg van Dirk. Die wijsheid hebben ze mij aangeleerd toen ik 12 jaar was in de lessen godsdienst. Nu heet dat levensbeschouwing. Het verwondert mij telkens dat mensen deze wijsheid “vergeten”. Is het uit intellectuele luiheid of uit opportuniteit? Waarschijnlijk beide.
Dirk schreef: “‘Vrijheid’ is volgens mij net als ‘dictatuur’ en ‘democratie’ een abstract begrip met een sterke emotionele lading, een etiket waarmee we een onderzoek of een discussie niet vooruithelpen.”
Ik heb over deze stelling nu (nog) geen oordeel, maar kan het ook zijn dat ‘vrijheid’ en ‘dictatuur’ heel concrete begripen kunnen worden? Kunnen ze concreet worden op het moment dat je onder een dictatuur leeft en de vrijheid niet hebt?
Ik denk ook terug aan de WO2, mensen die hier in het verzet gingen. Ik denk ook aan de oudere generaties, de mannen en vrouwen die dmv stakingen en acties probeerden de vrijheid van de arbeider te vergroten.
Maar het is een discussie die niet echt thuishoort op dit onderwerp. Het is een persoonlijke reactie op Dirk’s opmerking.
Democratie wordt door zowel westerse elite als media misbruikt om imperialisme te rechtvaardigen. Men weet dat democratie een gevoelig onderwerp is hier tussen het volk. “we gaan democratie brengen” is een slogan van westerse elite om publieke opinie te winnen als goedkeuring om oorlogen en plunderingen te starten. Voorbeelden zijn er genoeg in het Midden Oosten. Ze hebben daar letterlijk een zandbak van gemaakt.
@Guo
Ik ben er volledig mee eens dat westerse elite het concept democratie misbruiken. Maar je mag niet onderschatten dat heel wat mainstraimmedia en het “gewone volk” oprecht bezorgd zijn. Toch is hun oprechtheid gebaseerd op een onjuiste veronderstelling. Die veronderstelling is dat westerse waarden universeel zijn en dat er een einde gekomen is aan de menselijke geschiedenis.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Het_einde_van_de_geschiedenis_en_de_laatste_mens
Meer over mijn persoonlijke opmerking hierover:
http://www.chinasquare.be/achtergrond/goodwill-tussen-europa-en-china-te-beginnen-bij-de-media/
Grote opstanden, revoluties, e.d. zijn uitingen van maatschappelijke veranderingen. Dirk Nimmegeers schrijft hoe de VS in Hong Kong bezig zijn. Dit past in het initiatief dat de VS begonnen met Vietnam, Filippijnen, Taiwan en Japan. Deze gebieden komen steeds meer onder Chinese invloed en de VS verliezen. Tijdens de Koude Oorlog kregen deze landen economische en financiële voorrechten en de VS proberen dat nu opnieuw.
China reageert beschaafd en omdat de leiding weet dat deze achtergrond speelt. Nu uit elke economische verandering zich in een geestelijk protest of aanpassing. Democratie is iets dat westerse landen niet kennen. De financiers staan buiten het politieke systeem. Zij verdienen aan een samenleving en vervolgens gaan zij met het geld aan de haal. Dat is de belangrijkste reden van de VS om zich met China te bemoeien. China dwingt financiers mee te helpen aan de ontwikkeling van de samenleving. Dat is in het westen niet af te dwingen en vandaar de huidige rotzooi in Europa.
“Democratie is iets dat westerse landen niet kennen.” Lok heeft daar een goede oplossing voor: “En het staat elke demonstrant vrij om Hongkong te verlaten en elders een betere toekomst te zoeken.”
OK, sorry, mijn vorige reactie was wat provocerend. Maar..
Bootvluchtelingen vanuit zuid-oost-azie stevenen echt niet af op China, die zoeken Australie en Nieuw-Zeeland. Terwijl hun materiele vooruitzichten in China veel beter zouden zijn.
Huub: En jouw bronnen van je stellingen zijn…? Ik meen in “OVER” op deze website te lezen dat inbreng op zakelijke en opbouwende kritiek gewaardeerd wordt.
Heb je cijfers over de oorsprong- en bestemmingslanden, aantallen, tijdsperiodes…?
@Lok: de stelling in mijn eerste reactie was dat het niet zo veel uitmaakt als je kunt kiezen tussen aardbeienjam of kersenjam op je brood, terwijl je kaas zou willen hebben.
In mn tweede reactie heb ik me afgevraagd hoe representatief die “brede groep kiesmannen” is, als er tienduizenden gaan protesteren.
De derde bijdrage was meer een reflectie op de bijdrage van Dirk.
De vierde bijdrage was een rechtstreekse reactie op jouw bijdrage. Ik denk dat het voor de gemiddelde demonstrant die daar in HongKong staat onmogelijk is om te vertrekken. Het enige wat hij/zij kan doen is proberen op een democratische manier het groot-kapitaal wat nu de HongKong regeert tot beleidswijzigingen te brengen.
De vijfde reactie kwam meer vanuit het hart: we hebben in Baarle-Hertog/Nassau destijds de bootvluchtelingen opgevangen en die wilden inderdaad niet naar China.
Het kan aan mij liggen, maar ik zie nog steeds (weinig tot) geen bronvermelding, geen cijfermaterialen, geen logica-opbouw, enkel wat persoonlijke indrukken. Zo belanden we al gauw in een welles-nietes discussie zonder einde. Zonde van eenieders energie die aan andere zinvollere doelstellingen besteed kunnen worden.
@1: er kan alleen gekozen worden ts kandidaten die voor Beijing acceptabel zijn. Moet ik daarvoor echt bronnen noemen?
@2: er zijn 1200 kiesmannen, maar kiesmannen dat is al een behoorlijk oubollig systeem. We werken hier in NL ook nog met een soort kiesmannen als we de samenstelling van de 1e kamer gaan bepalen. Het verschil met de situatie in HK is wel dat de ‘kiesmannen’ hier wel gekozen zijn.
@4: ik lees over grote kapitalen die uit China worden geexporteerd en terecht komen in USA, Canada, etc. Natuurlijk heb ik daar geen cijfers bij. Het enige wat ik daarover kan zeggen is dat de Canadese overheid de instroom van kapitaalkrachtige Chinezen heeft beperkt. Dat gaat dus over een ander segment van de bevolking die nu demonstreert in HK
@5: ik lees verhalen over arme lui die vluchten naar australie, USA, Europa, maar niet naar china