Vanwege een aanval op de partijleiding liet de Chinese toezichthouder op internet de blogs afsluiten van Ren Zhiqiang. Dat zorgde voor heel wat politiek rumoer en interessante vragen zoals ‘Waarom juist nu?’ en ‘Waarom dit soort ingrepen?’
ChinaSquare-redacteur D.Nimmegeers geeft zijn opinie (voor eigen verantwoordelijkheid).
Xi’s bezoek aan de media, niet gewaardeerd door Ren
Ren Zhiqiang had zich op internet fel gekeerd tegen de controle van de partij op de media. De maatregel tegen dit partijlid, projectontwikkelaar in ruste en blogger in actie, veroorzaakte een mediatieke aardbeving met een paar naschokken. In de officiële organen verschenen teksten die verband leken te hebben met de kwestie.
Professoren en journalisten schreven in oude en nieuwe media stukken voor of tegen de ingreep van de Cyberspace Administration. Een districtsafdeling van de CPC eiste strenge sancties tegen Ren. Sinds het blokkeren van de blogs zijn er opvallend veel verklaringen afgelegd door politieke leiders en artikelen gepubliceerd door het partijblad People’s Daily, in Xinhua, Global Times om de partijleden ervan te doordringen dat ze hun steun en vertrouwen moeten geven aan de partij, de lijn en de partijleiding. Het theoretische partij-orgaan Qiushi had trouwens afgelopen december al een voorproefje gegeven van het debat over dat principe, met een artikel getiteld ‘Ingraining the Mass Line in the Thoughts and Actions of Communist Party Members’.
‘Waarom juist nu?’
Ren is berucht om zijn ongezouten uitspraken over de huizenprijzen, de politiek, economische en sociale kwesties. Veel van zijn standpunten en ideeën druisen in tegen de sociale principes en stellingen die de partij in het publiek uitdraagt. Hij kijkt neer op armen, op de regering, de staatsbanken, de media. De vroegere manager in vastgoed en projectontwikkeling is tegen elke beperking van de marktwerking en komt op voor ‘het recht van mensen om zelf te beslissen wat ze met hun vermogen doen’. Een blog dient hem tot uitlaatklep, het is zijn persoonlijk medium. De discussies die hij als lid in de CPC zelf voert en moet voeren, brengt hij op die manier naar buiten. Dat kan zeker gezien worden als een overtreding van de regels.
Als Xi Jinping na een bezoek aan de staatsmedia vraagt dat de journalisten trouw blijven aan de Communistische Partij, dat ze de partijleiding steunen in hun berichtgeving, reageert Ren als door een wesp gestoken. Het lijkt wel alsof hij opzettelijk provoceert op Weibo: ‘de media moeten het publiek dienen en niet de partij, want ze worden met belastinggeld gefinancierd’… ‘wanneer wordt de regering van het volk de regering van de partij?’ Een week later haalt de internetregulator de stekker eruit. Waarom juist dan en je kan je afvragen: waarom pas dan?
Verschillende antwoorden zijn denkbaar. Door zijn bewezen expertise tijdens zijn loopbaan in vastgoed kan Ren rekenen op een zekere bewondering en is hij een vooraanstaand persoon ‘van wie je wat moet kunnen verdragen’. Misschien hoeft ons dat juist niet zo te verwonderen: er is in China meer intern debat en ruimte voor het uitwisselen van tegengestelde meningen dan westerlingen beseffen of willen aannemen. Ren Zhiqiangs verdediging van de marktwerking spoort tot op zekere hoogte met de analyse van diegenen in de partij, voor wie China alle heil moet verwachten van een steeds verdere ontwikkeling van de markt. Misschien heeft hij pas met zijn aanval op de partijleiding op ontoelaatbare wijze een grens overschreden of kwam zijn laatste interventie zeer ongelegen zo vlak voor ‘de twee vergaderingen’ van NPC en CPPCC.
Eerste persconferentie CPPCC
Het is aannemelijk dat de zenuwen wat gespannen staan. Er valt een groot aantal complexe problemen tegelijkertijd op te lossen: de vervuiling, de beursperikelen, de corruptie, de agressieve politiek van de VS in de Stille Oceaan. Het groeiritme van de economie is nog wat vertraagd, mensen vrezen voor hun baan en levensstandaard. Op de agenda staat het opdoeken van overtollige productiecapaciteit in bepaalde sectoren van de zware nijverheid. In de kolen- en staalsector sneuvelen 1,8 miljoen banen op korte termijn. De regering blijft flink presteren: ze creëert jaarlijks 13 miljoen banen. Armoedebestrijding en omschakeling naar een consumptiemaatschappij en een diensteneconomie vorderen langzaam maar zeker. Deze vooruitgang komt er ondanks de moeilijke omstandigheden. Figuren en acties die tweedracht zaaien of het vertrouwen ondermijnen in staat en partij kunnen echter gemist worden als kiespijn.
Toch valt het niet uit te sluiten dat er juist zoiets als verdeeldheid aan de hand is. Bij enkele van de zogenaamde tijgers, hooggeplaatste kaderleden, die ontslagen en vervolgd zijn voor corruptie is al eerder de beschuldiging van fractievorming gevallen. Het is te hopen, in de eerste plaats voor Ren Zhiqiang zelf, dat het niet bepaalde personen in de CPC zelf waren die de aanvallen via sociale media zo lange tijd bewust geduld hebben omdat ze er belang bij hadden.
‘Waarom dit soort ingrepen?’
Voor een aantal waarnemers is dit de eenvoudigste vraag. Zij zien het incident met Ren allicht als ‘de zoveelste beperking van de vrije meningsuiting’ en de absolute loyaliteit die Xi Jinping en zijn politieke vrienden eisen. Van de huidige leider van de CPC wordt in sommige kringen en media beweerd dat hij steeds meer macht naar zich toe trekt, niet de minste kritiek op zijn persoon zou verdragen, misschien terug wil naar Maoïstische toestanden, of dat hij zich juist bedreigd voelt.
Wie daarentegen enige belangstelling opbrengt voor wat de leiders van de CPC zelf zeggen en ook hun woorden au sérieux neemt krijgt een andere kijk. Het is mogelijk dat we in het geval van de Chinese politici niet alleen naar hun daden, maar wel degelijk ook naar hun woorden moeten kijken. Zij spreken inderdaad over loyaliteit. Maar het vertrouwen waar zij op aandringen geldt niet zozeer personen als wel de organisatie en haar principes.
Een kernprincipe is alvast dat de partij de leiding moet hebben van de overheid en van het politieke leven, weliswaar in overleg met andere partijen en met raadpleging van zoveel mogelijk bevolkingsgroepen. Die invulling van het begrip ‘partijleiding’ heeft Ren Zhiqiang in elk geval verworpen met zijn laatste interventie in de sociale media.
Op de dag zelf dat Ren Zhiqiang zijn megafoon werd afgenomen, maakte het Centraal Comité van de Communistische Partij van China bekend dat ze een jaar lang campagne zal voeren om haar 88 miljoen leden van de wezenlijke waarden van de partij te doordringen. ‘De scholing zal vooral gericht zijn op leden met een wankel vertrouwen in het communisme en het socialisme met Chinese kenmerken en op de leden die westerse waarden voorstaan, partijregels overtreden, inefficiënt werken of van wie het gedrag moreel incorrect is. Het denken en handelen van partijleden moet altijd conform zijn met het beleid en de instructies van de partij. Ze moeten hard werken voor de publieke zaak en een bijdrage leveren aan sociale vooruitgang en economische ontwikkeling. Alle partijcomités moeten de campagne als een uiterst belangrijke politieke opdracht zien. Ze sluit aan bij de massalijn om de discipline te verbeteren en de partij dichter bij het volk te brengen.’
Wat de grote lijn van de partij is heeft Xi nog eens duidelijk gemaakt toen hij op dag twee van de CPPCC twee comités toesprak (onder andere van de Chinese Federatie van Industrie en Handel). Xi zei daar: ‘China moet vasthouden aan zijn elementaire economische systeem, met een dominante rol voor het publieke eigendom en andere vormen van eigendom die zich daarnaast ontwikkelen. China moet onophoudelijk de publieke sector versterken en tot ontwikkeling brengen en de ontwikkeling van particuliere sector aanmoedigen, steunen en begeleiden’.
Dirk vergeet in dit artikel een antwoord te formuleren op z’n zelf gestelde vraag: “Partijleiding bestrijden gevaarlijk in China?”. Anderzijds geeft hij verschillende hints naar het antwoord:
*”figuren en acties die tweedracht zaaien of het vertrouwen ondermijnen in staat en partij kunnen echter gemist worden als kiespijn.”
*”Dat kan beslist gezien worden als een overtreding van de regels.”
Maar als deze man, of iemand zoals hij, nou eens in staat was geweest om 10, 20, 50 jaar geleden in vrijheid z’n mening te zeggen, was dan de destructie van het Chinese landschap, de vergiftiging van de bodem, de vernietiging van de cultuur en het verlies aan waarden en normen kunnen voorkomen worden?
De partij is de hoeder van het fundamentele economische systeem waar Xi het gisteren over had. Daarom wordt het niet geduld dat iemand de leidende rol van de partij aantast en zeker niet dat hij/zij die bestrijdt. Vrij debat over het beleid zelf is nodig, wellicht zijn wij het daarover in zekere zin eens, Huub. Maar vrije en diepgaande debatten moet je mogelijk maken en aanmoedigen, niet om een of ander heilig principe, maar om de beste ideeën en praktijken te kunnen vinden en verzamelen. Dat doet de CPC: we zien daar op dit moment voorbeelden van tijdens de twee vergaderingen. De partijleiders beseffen echter dat het beter kan en ze zeggen dat ook.
De voorbeelden van verval die je noemt zijn in de eerste plaats vormen van onbedoelde schade, die in vele andere landen voorkomen, en het gevolg zijn van de economische groei en de industrialisering. De voordelen van de ontwikkeling wegen duidelijk op tegen de nadelen: China is inderdaad goed op weg om een redelijk welvarend land te worden dat ook nog eens een heilzame geopolitieke invloed zal uitoefenen. Wat in andere landen niet zo gauw zal gebeuren is het herstel van het verval van de natuur en een terugkeer naar beproefde waarden en normen. In China is ook dat bezig, op initiatief en onder leiding van diezelfde partij waar we het over hebben.
Waarom juist nu? Een vraag die complottheoriën oproept. Het kan ook gewoon toeval zijn.
Waarom dit soort ingrepen? Waarschijnlijk omdat het bestrijden van de partijleiding strafbaar is. ‘Strafbaar’ is hier beter op zijn plaats.
Is het bestrijden van de partijleiding strafbaar? Waarschijnlijk wel. In China heeft de partij(leiding) de controle over de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. De partijleiding toetst zijn daden aan de grondwet. Het bestrijden van de partijleiding wordt beschouwd als een aanval op de grondwet. In welk land is dit niet strafbaar?
Constitution Day is inderdaad nog geen ingeburgerde plechtigheid, maar het lange termijn kader is er. Wanneer zien we resultaten? Wellicht rond 2049, een streefdatum waarop het een modern socialistisch land wil zijn dat welvarend, sterk, democratisch, cultureel hoogstaand is en harmonie kent.
Er is geen directe link tussen vrijere debatten en goede praktijken. Vrijere debatten hebben het kolonialisme, wereldoorlogen, ‘humanitaire’ interventies en ongelijke economische regels niet kunnen verhinderen. Goede praktijken berusten in de eerste plaats op een ethische visie.
Zo veel kritiek op de manier waarop China zijn eigen zaken regelt. Het heeft maar een drijfveer, nl. dat de criticus van zichzelf vindt dat hij/zij de beste formule heeft. Het is bewezen dat het westerse ontwikkelingsmodel theoretisch minderwaardig en praktisch rampzalig is. Als het echt zo goed is als beweerd, zullen anderen wel vanzelf het model overnemen.
Waarom blijven critici volharden in boosheid? Omdat ze eigenlijk in se leeg zijn en hun gelijk willen horen van anderen. In plaats van zelf te veranderen, willen ze dat anderen veranderen. Eigenlijk kunnen al die kritieken morgen al opgelost zijn. Stel je landsgrenzen onvoorwaardelijk open en geef aan alle migranten dezelfde rechten als de eigen burgers.
Om de lezers wat tijd te besparen:
“Partijleiding bestrijden gevaarlijk in China?”
Antwoord:
Yep.
@Lok “Stel je landsgrenzen onvoorwaardelijk open en geef aan alle migranten dezelfde rechten als de eigen burgers.” Bedoel je dit als een oproep aan China? Zodat ook China een concrete bijdrage gaat leveren aan het vluchtelingenprobleem?
Migrant en vluchteling zijn geen synoniemen. Sommige mensen hebben de neiging alles uit de context te halen. Zij vinden van zichzelf grappig, maar het is niet.
Het vluchtelingenprobleem is de vrucht van een falend beleid waar het Westen zo trots op is en dat het graag wil opdringen aan de rest van de wereld. Het plundert rijkdom uit andere landen en betaalt met een bommentapijt. Het steunde bijv. de Arabische Lente zodat die uiteindelijk Syrië heeft gedestabiliseerd. Moet China hiervoor de gevolgen dragen?
Het pleidooi voor open grenzen is gericht aan samenlevingen die van zichzelf vinden dat hun manier van leven superieur is. China zegt niet dat het een superieur ontwikkelingsmodel heeft. Desondanks is het te verwachten dat China instemt met open grenzen als er een wereldwijde consensus hierover bestaat. Gesloten landsgrenzen zijn trouwens een westerse uitvinding. China bashers kijken niet graag in de spiegel, want het levert echt geen mooie platen op.
“Wellicht rond 2049, een streefdatum waarop het een modern socialistisch land wil zijn dat welvarend, sterk, democratisch, cultureel hoogstaand is en harmonie kent.”
Dit is echt een zin waarop we elkaar vinden.
De weg er naar toe, hoop ik, dat steeds democratischer wordt. Ik denk dat een democratisch China de beste oplossing is voor de problemen die het land moet oplossen. En dat is geen geringe opgave.
“Gesloten landsgrenzen zijn trouwens een westerse uitvinding”.
Dat is waar. We hebben er de Westerse Muur van maar liefst 8000 km als toeristische trekpleister aan te danken!
aan tinus: de muur is meer een verdediging vestiging voor een leger. niet echt een grens. het kan gebouwd binnen je grens zoals de Chinese muur of buiten je grens zoals de Israël en Palestina muur. door de komst van treinen was daarna de grens en douane uitgevonden daarna de paspoort dus ja het is een western uitvinding. in de middel eeuwen mag iedereen zomaar ergens vestigen. er zijn ook er veel Duitsers, Engelsen en Fransen tijdens de gouden eeuw in NL. maar door de komst van napoleon moeten alle Nederlanders een achternaam nemen. de buitenlanders hadden een nl klinkende achternaam gekozen. behalve mensen van adel. die zitten waarschijnlijk in België. maar door de Belgische dubbel taal is wat anders geworden bij jullie.
@hahaha:
1) niemand bouwt een muur BINNEN een grens, een muur wordt gebouwd om de afscheiding weer te geven tussen ‘mijn’ en ‘jouw’
2) de hukou bestaat in China al sinds de Ming dynastie. Het hukou-systeem geeft de overheid veel, veel meer informatie over een persoon dan een paspoort
3) de Chinese adel bestaat uit de nakomelingen van de oude revolutionairen en vormen een gesloten kaste met grote financiele en economische invloed
de Chinese muur wordt gebouwd binnen de grens van China. in de top van een berg waar het makkelijk te verdedigen valt. meeste nomaden kunnen niet graan verbouwen alleen herders waar ze moten weer terug trekken naar de grasland. met de hokou is geen reis document. tijdens de Ming dynastie waren er veel Koreaan naar China gevestigd vanwege de invasie door de Japanners. nadat ze samen de japen hadden terug gedreven zijn sommige Koreanen terug gegaan naar Korea en sommige Chinese soldaten zijn in Korea gebleven. zo doet alle adel dat. bij China is wat anders dan de westen wanneer een dynastie neervalt valt het oude dynastie adel ook weg. waar erg minder adel zijn als in de westen en vergeet de paus ook niet.
We zijn ver afgedwaald van het onderwerp. De Chinese Muur was een verdediging tegen een militaire invasie. Open grenzen heeft betrekking op vrije migratie van burgers. De Britse econoom Philippe Legrain is ook voorstander van wereldwijde vrije migratie. Hier zijn pleidooi:
https://www.vn.nl/waarom-we-onze-grenzen-juist-open-moeten-gooien/
Huub en tinus, waar wachten jullie nog op?
De redactie wil deze specifieke discussie beëindigen. Dit om herhalingen en verdere uitweidingen te voorkomen.
Wij bedanken de deelnemers.
Reacties en opiniestukken blijven welkom en worden steeds op prijs gesteld, voor zover de inhoud niet tegen de regels van ChinaSquare ingaat.