Volgens de FAO nam een gemiddelde Chinees in 2021 een dagelijks aanbod van 124,61 gram proteïne tor zich terwijl de VS inwoners 124,33 gram haalden. Bovendien zijn de eiwitten in China meer plantaardig en dus gezonder terwijl dit in de VS hoofdzakelijk meer dierlijke eiwitten zijn
China heeft de VS voorbijgestreefd in de hoeveelheid eiwit die de bevolking dagelijks binnenkrijgt – een belangrijke indicator voor een moderne levenskwaliteit. Volgens de laatste gegevens van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) haalde China de VS in 2021 in met een dagelijks aanbod van 124,61 gram proteïne per hoofd van de bevolking terwijl de Amerikanen in hetzelfde jaar toegang hadden tot 124,33 gram . Ter vergelijking: de dagelijkse eiwitvoorraad per hoofd van de bevolking in Japan was 91,99 gram, 108,31 gram in Zuid-Korea, 113,63 gram in de Verenigde Arabische Emiraten en 119,55 gram in Australië. India, met een vergelijkbare bevolking had volgens de FAO-voedselbalans slechts 70,52 gram dagelijkse eiwitvoorraad per hoofd van de bevolking in 2021. Van de andere vijf dichtstbevolkte ontwikkelingslanden haalde Indonesië 79,75 gram, gevolgd door Pakistan met 70,77 gram en Nigeria met 59,08 gram. IJsland voerde de wereld aan wat betreft eiwitvoorziening met 145,62 gram terwijl de Democratische Republiek Congo het laagste aanbod had met 28,59 gram een daling van bijna 3 gram sinds 2010, ontdekte de FAO.
Glansrijk fout
Met zijn 1,4 miljard inwoners meer dan vier keer veel als die van de VS, voorspelde de Amerikaanse milieuanalist Lester Brown in zijn boek Who Will Feed China? uit 1995 dat de Aziatische reus uiteindelijk zoveel graan zou moeten importeren om zijn bevolking te voeden dat dit een ongekende stijging van de wereldvoedselprijzen zou veroorzaken. De theorie werd bijvoorbeeld door president Obama verdedigd in april 2010 op de Australische televisie.
In plaats daarvan heeft China zijn proteïnevoorraad niet alleen opgebouwd door import, maar ook door intensieve veeteelt en ontwikkelingen in de landbouw en aquacultuur. China is nu de grootste aquacultuurnatie ter wereld en maakt steeds meer gebruik van landbouwtechnologie en nieuwe wetenschappelijke kweekmethoden om te zorgen voor een hogere en stabielere productie van gewassen die gebruikt kunnen worden voor de productie van dierlijk vlees.
Meer plantaardig
Maar de Chinezen laten ook zien dat het mogelijk is om de eiwitconsumptie te verhogen zonder zoveel vlees te eten als de Amerikanen, wat ook goed is voor de planeet. Naast erkende gezondheidsvoordelen hebben plantaardige eiwitten ook een milieuvoordeel. Elke 1 kg geproduceerde sojabonen levert bijvoorbeeld 56 % meer eiwitten – en 48 keer minder koolstofuitstoot – dan het equivalent in rundvlees.
Volgens de voedselbalans van de FAO domineren dierlijke producten zoals vlees, vis, eieren en zuivel de eiwitvoorziening van de VS in 2021 met 69 %. Daarentegen was de aanvoer van dierlijke eiwitten in China ongeveer de helft van die in de Verenigde Staten. China’s eiwitvoorziening bevatte meer plantaardige bronnen, waarbij groenten, fruit, bonen, noten, zaden en tarwe, haver, rijst, gerst, maïs en hun producten 60,5 % uitmaakten. De FAO gegevens tonen aan dat de dagelijkse eiwitvoorziening per hoofd van de bevolking in China tussen 2010 en 2021 met 15,81 gram is gestegen, waarbij ongeveer twee derden afkomstig waren van plantaardige producten. Bijna de gehele toename van 5,31 gram in de VS werd toegeschreven aan dierlijke producten.
In 1944 publiceerde het tijdschrift Science een schatting die slechts 5 procent van de Chinese eiwitinname toeschreef aan dierlijke eiwitten, een cijfer dat in 1990 was gegroeid tot ongeveer 26,96 procent. In 2019 waren dierlijke eiwitten goed voor 49,2 procent van China’s eiwitinname, volgens een Chinese studie die vorig jaar werd gepubliceerd in het peer-reviewed tijdschrift Environment, Development and Sustainability. Professor levenswetenschappen Hon Ming Lam aan de Chinese Universiteit van Hong Kong, legt uit dat de consumptie van dierlijke producten in China rond 2000 begon te stijgen.. Het verbouwen van voedergewassen voor de dieren leidde echter tot meer land- en grondstofgebruik en tot de uitstoot van broeikasgassen,. China importeert elk jaar een enorme hoeveelheid sojabonen, waarvan het grootste deel bestemd is voor oliepersing en diervoeder, zegt Lam. Hij en zijn collega-auteurs ondervroegen mensen in China, Japan en Vietnam en ontdekten dat veel Aziatische consumenten nog steeds de voorkeur geven aan traditionele diëten met rijst en varkensvlees boven alternatieve voedselpakketten. Volgens projecties van de VN zou de vleesconsumptie in China tegen het einde van dit decennium met 21 procent kunnen toenemen ten opzichte van 2010. Hoewel de consumptie van dierlijke eiwitten in Azië is toegenomen, heeft de consumptie van rundvlees nog niet het niveau bereikt dat in westerse markten wordt waargenomen. Volgens de voedselbalans van de FAO waren de top 10 eiwitleveranciers van China tarwe en rijst en hun producten, gevolgd door groenten, varkensvlees, gevogelte, eieren, zoetwatervis, sojabonen, aardnoten en melk, met uitzondering van boter.
Bron SCMP
