Opiniestuk van Yongle LIANG
In mei heeft het Brookings Institute, Tides of Change, een paper van Lynn Kuok over de Zuid-Chinese Zee gepubliceerd. Zij beschrijft hoe volgens haar het standpunt van Taiwan betreffende de Zuid-Chinese Zee langzaamaan verschuift. Wij kregen een opiniestuk van lezer Yongle LIANG hierover, die niet alleen over de positie van Taiwan, maar ook over de Zuid-Chinese Zee in het algemeen standpunten te melden heeft. Zijn standpunt en analyse zijn uitdagend, dus de moeite om kennis van te nemen
De onderstaande standpunten geven niet noodzakelijk de opinie van de redacteurs ChinaSquare weer.
Volgens mevrouw Kuok, fellow van het Center for East Asia Policy Studies en senior visiting fellow bij het Centre for International Law, Singapore, zou Taiwan stellen dat zijn claims in overeenstemming zijn met de United Nations Convention on the Law of the Sea (UNCLOS) van 1982. Impliciet betekent dat het beperken van zijn huidige claims die identiek zijn aan die van de Volksrepubliek. Het zou ook met een East China Sea Peace Initiative willen komen, om de situatie te ontmijnen. Zij adviseert alle betrokken landen dat te steunen en Taiwan uit te nodigen aan de onderhandelingstafel. Ook China zou dat moeten doen, onder andere omdat het de goede betrekkingen tussen de twee partijen aan weerszijden van de Straat van Taiwan zou kunnen bevorderen.
Dit is de visie van Yongle LIANG
Zuid-Chinese Zee: vreedzame onderhandelingen als VS stap terug zet
De Zuid-Chinese Zee staat weer volop in de belangstelling. Eén voorbeeld, naast de woordenstrijd over de opgespoten eilandjes: er gaan in de VS en bij zijn bondgenoten stemmen op om Taiwan duidelijkheid te laten scheppen betreffende ’zijn eigen’ aanspraken en die van China in de Zuid-Chinese Zee. Om een aantal redenen is deze nieuwste wending in de Amerikaanse tactiek verkeerd.
- Het moment is verkeerd. Die vraag stelt zich pas TIJDENS onderhandelingen tussen betrokken partijen, niet ervoor.
- Die vraag moet gesteld worden door de tegenpartij van China, niet door de VS die een buitenstaander is.
- Volgens de VN geniet de regering in Taiwan geen erkenning meer sinds 1972. Dus hebben de verklaringen van Taiwan ook geen rechtsgeldigheid. Taiwan toelaten als gelijkwaardige partij impliceert de erkenning van de soevereiniteit van Taiwan, wat terecht niet getolereerd wordt door China.
- Dat China zijn afgescheurde provincie Taiwan zou moeten toelaten om aan de onderhandelingen over de Zuid-Chinese Zee deel te nemen als teken van goodwill aan de bevolking van Taiwan, houdt geen steek. Op termijn is het ook in het belang van de bevolking in Taiwan dat er een gunstige uitkomst (voor het eengemaakte China) wordt onderhandeld voor de Zuid-Chinese Zee. Het bevorderen van de goodwill tegenover Taiwan (die structureel aangepakt moet worden) gebeurt langs andere wegen.
Twee soorten tegenstellingen
De belangen in de Zuid-Chinese Zee liggen verschillend voor de betrokken partijen: Vietnam, de Filipijnen, Brunei en Maleisië hebben eerder aanspraken van economische aard. China echter heeft naast economische aanspraken ook strategische belangen, terwijl de VS eerder strategische belangen heeft in de Zuid-Chinese Zee. De echte tegenstelling ligt dan ook tussen China en de VS.
De VS wil vrije doorgang van hun militaire schepen en vliegtuigen. Dat is net wat China niet wil. Als China de soevereiniteit van de Zuid-Chinese Zee via onderhandelingen kan verkrijgen (of doordrukken), wordt de zee voor een groot gedeelte een binnenzee. Dan kunnen marine en luchtmacht van anderen daar niet meer vrij bewegen. Voor China is de Zuid-Chinese Zee ook strategisch heel belangrijk omdat het een diepe zee is (in tegenstelling tot de Oost-Chinese Zee), die essentieel is voor de Chinese duikboten. Die Chinese duikboten hebben kernwapens aan boord en kunnen de VS bedreigen op Amerikaans bodem. In een diepe zee zijn deze duikboten moeilijk op te sporen en dus moeilijk uit te schakelen. Merk hierbij op dat de VS regelmatig zijn P8 Poseidon verkenningsvliegtuigen stuurt naar de Zuid-Chinese Zee. Deze P8 Poseidon verkenningsvliegtuigen zijn speciaal ontworpen om duikboten te detecteren en uit te schakelen.
Een overeenstemming over vrije doorgang voor de handelsvaart kan gemakkelijk bereikt worden als de Chinese buurlanden de soevereiniteit van China over de Zuid-Chinese Zee erkennen. In ruil daarvoor kan de Volksrepubliek verregaande en creatieve tegemoetkomingen doen ten aanzien van deze buurlanden: eeuwigdurende pacht van economische aard, contractuele verbintenis van China om de Zuid-Chinese Zee te ontwikkelen tot op een bepaald niveau geheel op zijn kosten, gezamenlijke ontginning van de bodemrijkdommen waarbij de winsten disproportioneel verdeeld worden in het voordeel van de Chinese buurlanden enz. Maar dit kan enkel bereikt worden als de VS zich terugtrekt uit het conflict.
Het is waarschijnlijk dat China enkele eilandjes zal opspuiten tot deftige militaire basissen. Die hebben een afschrikkingseffect op de buurlanden en op de VS. De VS zal uiteindelijk moeten terugtrekken waarna er echt onderhandeld kan worden met de Chinese buurlanden met de bovenstaande overeenkomsten als gevolg. De enige “verliezer”zal de VS zijn die zijn militaire activiteiten dicht bij Chinese bodem sterk zal moeten beperken.
Waarom zal de VS zich uiteindelijk moeten terugtrekken?
- 1. Voor de VS is de Zuid-Chinese Zee slechts een onderdeel van de China-VS relatie. De VS zal niet tegen China ten oorlog trekken omwille van een conflict dat niet het zijne is.
- Indien toch tot een militair treffen komt, zal de VS ook snel terugtrekken omdat de Amerikaanse regering vatbaar is voor Amerikaanse slachtoffers. China aanvaardt eigen slachtoffers in een oorlog die in zijn ogen legitiem is.
Conclusie
Eerst zullen er incidentjes voorvallen tussen China en de VS, waarna de VS zich zal terugtrekken. Daarna kunnen er echte onderhandelingen plaatsvinden tussen China en de andere betrokken landen die tot de erkenning van de Chinese soevereiniteit over een groot deel van de Zuid-Chinese Zee leiden. De andere eisers zijn ook tevreden over de uitkomst. De VS zal dan zijn militaire vliegtuigen en schepen niet meer naar de Zuid-Chinese Zee kunnen sturen. Chinese duikboten behouden hun afschrikkingseffect op de VS.
Bronnen
http://amti.csis.org/taiwans-evolving-position-in-the-south-china-sea-and-why-other-actors-should-take-notice/
http://chinadailymail.com/2014/09/19/china-plans-nuclear-submarines-near-us-coast-miltary-bases-in-south-china-sea/
http://www.wsj.com/articles/chinas-submarine-fleet-adds-nuclear-strike-capability-altering-strategic-balance-undersea-1414164738
http://uk.businessinsider.com/chinas-submarines-changing-balance-of-power-2014-10?r=US
Het is niet in het belang van Amerika om een stap terug te zetten gezien de geostrategische doelstellingen van het land. Zij eisen absolute veiligheid voor zichzelf en gunnen zelfs geen relatieve veiligheid voor anderen.
In deze kwestie zullen betrokken landen moeten kiezen voor Amerika of voor China (zijnde nummer één en nummer twee qua globale macht in de wereld). De logica zegt dat landen (meestal) kiezen voor de leidinggevende macht. Op economisch vlak is China leidinggevend in de regio, terwijl op veiligheidsvlak (militair) de VS leidinggevend is. Daarom zijn de landen in de regio economisch afhankelijk van China en militair afhankelijk van Amerika.
De VS zal dus pas een stap terugzetten indien zijn militaire “hulp” niet meer nodig wordt geacht door de betrokken landen. Of anders gezegd, landen in de regio zullen China’s leiderschap aanvaarden op het moment dat China economisch en militair de VS overvleugelt. Dit zal gebeuren tussen 2030 en 2050.