In Guangzhou leven officieel 16.000 Afrikanen waarvan een derde kwamen om te studeren en twee derden om zaken te doen. Uit een opiniepeiling blijkt dat een vijfde van zij die handel drijven meer dan 30.000 yuan per maand verdienen. Toch voelt de helft van hen zich eenzaam niet enkel wegens discriminatie, maar ook omwille van het systeem waarbij de buitenlander zelfs na gehuwd te zijn met een Chinese niet de nationaliteit verwerft.
Met de economische boom kwamen ook de Afrikanen naar China en meestal zijn ze afkomstig uit Nigeria, Mali, Guinea, Kameroen en de Democratische Republiek Congo. De grootste concentratie van hen leeft in de havenstad Guangzhou (Kanton). Officieel leven in Guangzhou 16000 Afrikanen, maar het kunnen er een veelvoud zijn indien de korte verblijven worden meegeteld of zij wiens termijn overschreden is. Tijdens de 9 eerste maanden van 2014 telden de controlepunten van Guangzhou 430.000 aankomsten en vertrekken door personen met een Afrikaanse nationaliteit. De meeste aankomsten zijn echter van personen die een heel korte tijd verblijven om een aankoop te doen. Zij die blijven wonen in zgn. “Klein Afrika” dat is een strook van 7 km die zich uitstrekt van Sanyuanli tot Baiyun in het noorden van de stad. Daar is etnische diversiteit troef niet enkel met Angolezen, Somalis of Malinezen, maar ook met Oeigoeren, Turks voedsel en Koreaanse diensters die bier opdienen in de Afrika bar en waar ook Afrikaans gegeten wordt. Vooral rond het wat afgetakelde dorp Dengfeng zijn de Afrikaanse handelaars duidelijk aanwezig.
Het blad Southern Metropolis Daily verrichte een opiniepeiling bij 204 Afrikaanse handelaars waarvan 165 akkoord gingen om te antwoorden: 37 van hen verdienden meer dan 30.000 yuan per maand. 60 % van de antwoorden gaven aan dat de keuze op Guangzhou viel wegens het gevarieerde aanbod aan goedkope goederen. Het meest wordt kledij gekocht en doorverkocht in Afrika met 50% opbrengst. Uit de opiniepeiling blijkt ook dat 70% van de Afrikaanse bewoners al geweigerd werden door taxichauffeurs. De helft van hen voelt zich eenzaam, hoewel 82% van hen zichzelf zien als deel uitmakend van de hogere middenklasse in hun land.
Gemengde huwelijken
Een reportage van de South China Morning Post laat het licht schijnen over de gemengde huwelijken en het visa probleem 
van de Afrikanen. De facto huwen steeds meer meisjes uit de armere landelijke gebieden uit China de rijke Afrikaanse handelaars en dat levert een win-win situatie op. Een winkel openen is moeilijk voor buitenlanders want je hebt een Chinees paspoort nodig of de eigenaar vraagt om smeergeld. Hiervoor is het handig een Chinese bruid te hebben. De vrouw kan voorts onderhandelen met de leveranciers van de rijke Afrikaan die zelfs na zijn huwelijk verstoken blijft van de nationaliteit. De kinderen van het huwelijk krijgen wel de stedelijke hukou. Neem bijvoorbeeld Amadou Issa die in 2004 naar China kwam met $ 300 op zak. Hij stuurt elk jaar 50 tot 200 containers met lucratieve bouwmaterialen naar zijn land en maakt $ 2000 winst per container. Hij leeft comfortabel en spreekt Mandarijn. Hij huwde tweemaal zijn vrouw: een Chinees en een Moslim huwelijk. Zijn vrouw komt uit Hainan, maar hoewel de aangetrouwde familie nog nooit een zwarte in het echt had gezien schiet hij er wel mee op. Dit is lang niet evident want op een zwarte huwen wordt vaak met misprijzen neergekeken. Toch blijkt volgens het boek Africans in China (2012) door voormalig professor Adams Bodomo van de University of Hong Kong dat 40 % van de Afrikanen in Guangzhou hoger onderwijs heeft gevolgd.
Visum
Politiecontrole
De Afrikanen in Guangzhou vallen uiteen in twee groepen: zij met geldige papieren en zij waarvan de geldigheid van het visum overschreden is. Voor hen wiens datum overschreden werd, is de vrouw meer dan een zakenpartner: zij is de sleutel tot het overleven. Wanneer de laatblijver tijdens een razzia zoals in augustus laatstleden ontdekt wordt, krijgt hij 12.000 yuan boeten en moet hij 6000 yuan betalen om terug te kunnen keren. Sommigen met Chinese vrouwen gaan ondergronds, terwijl hun vrouw de zaken beheert. Maar de Chinese vrouw kan helemaal niet helpen aan het grootste probleem namelijk het visum.
Nigeria schrijft maar visa uit voor 3 maanden, te kort voor de ontplooiing van een handel. Voor de verlenging konden zij met een Chinese vrouw terecht bij de plaats van oorsprong waar de vrouw vandaan was, maar dit achterpoortje ging intussen dicht. De politiek verschilt van stad tot stad en de autoriteiten in Guangzhou handelen zeer restrictief tegenover de Afrikanen die bij de publieke opinie verdacht worden van drugshandel en ook prostitutie.
Afrikaanse markt in Guangzhou
Veelal moet het visum om de 3 tot 6 maanden worden hernieuwd. Zij wiens zaken in Hongkong geregistreerd zijn, ontsnappen deze dwangbuis. Maar zelfs een geldig visum is geen vrijgeleide voor vrijwaring van last door de politie. Daartegen leidt de 42 jarige Ojukwu Emmanuel, die het verkozen hoofd is van de Nigeriaanse lokale gemeenschap en die ook geldt als de president van Afrika in China een campagne. Hij kwam naar Guangzhou in 1997 en heeft ondertussen een Chinese vrouw en een vierjarige zoon. Hij vormde het Nigerian-Chinese Family Forum dat bestaat uit 200 gemengde gezinnen. Hij stelde een dossier samen dat de bijdragen belicht van zijn gemeenschap en waarin gevraagd wordt om een meer soepele visapolitiek. Ze hopen in de toekomst aanspraak te kunnen maken op identiteitskaarten. Voorlopig heeft de regering echter de Exit-Entry Administration Law strenger gemaakt. Wat vooral onrechtvaardig overkomt, is dat hoewel de Afrikanen geen Chinese staatsburgers zijn, ze wel de een kind-politiek moeten naleven op straffe van 30.000 yuan boete. Onnodig te vermelden dat deze twee-maten politiek kwaad bloed zet. Als dit bedrag niet wordt opgehoest, kan het kind niet gratis naar lokale scholen, heeft het minder toegang tot medische zorgen en staat hij op 18 jarige leeftijd voor hetzelfde probleem en keuze waar de vader jaren mee geworsteld heeft.
.Bronnen : China Daily, SCMP, http://thinkafricapress.com
meeste van deze gemeende huwelijks zijn hun 1e kind ingeschreven als een Chinese staatsburger, omdat hun moeder een Chinese staatsburger is en de moeder naam opvolgde. maar hun andere kinderen worden vaak bij hun vader ingeschreven als een Afrikaanse staatsburger. erg verwarrend voor de kinderen. ik heb niks tegen deze soorten huwelijks, maar blijkbaar is het niet uit liefde maar uit visa gemak. meeste Chinezen die getrouwd zijn met buitenlanders met een western paspoort worden vaak bij hun western ouders ingeschreven als een buitenlanders, maar de nadeel met Afrikanen zijn dat hun paspoort niks waard zijn in vergelijking met western of erger nog met chinezen paspoort.
De verwerving van de Chinese nationaliteit, verblijfsvergunningen en lange-termijn visa zijn onnoemelijk streng en is niet aangepast aan de moderne tijd van globalisering. Die restricties gelden voor alle buitenlanders, niet enkel voor Afrikanen. Ze leiden tot ongemakken en gemiste kansen voor de betrokken buitenlanders en ook voor de Chinese maatschappij in het algemeen. Sommigen kiezen gewoon om elders hun toekomst uit te bouwen. Een groot aantal mensen zouden die restricties willen zien verdwijnen.
Volgens mij gaat de reglementering vroeg of laat hervormd worden. Het tijdstip hangt af van de evolutie van de vergrijzing van de bevolking en meer specifiek van de arbeidsbevolking. Door de een-kind-politiek is er binnenkort een omgekeerde bevolkingspiramide. Er is al een schuchtere poging gezet om een tweede kind toe te laten in specifieke gevallen. Maar dat is absoluut onvoldoende om de huidige trend naar een omgekeerde bevolkingspiramide om te keren.
Nu is de verstedelijking in China al over de 50% gegroeid. De ervaring in andere landen leert ons dat de geboorteratio drastisch gaat dalen dan. Eens onder een bepaald niveau is die trend moeilijk tot onmogelijk om te keren.