Auteur: Peter Peverelli

Chinese schepen brengen vrede, geen oorlog

In de koude oorlog van de westerse naties tegen China (niet met China, want China gaat er niet op in) proberen politici, journalisten en helaas ook te veel academici, elkaar telkens weer de loef af te steken door een nieuwe donkere zijde van China te onthullen. Jonathan Holslag is zo’n academicus die zijn leven de laatste tijd wijdt aan het wijzen op de gevaren van China. Volgens hem is ieder Chinees schip dat een Europese haven aandoet een oorlogsschip. Dit is een onverantwoordelijke uitspraak voor iemand in zijn positie.

China: een klein zuivelland op kolossale schaal

China staat niet als zuivelnatie bekend. Ook zij die weinig van China weten, hebben wel eens vernomen dat het merendeel van de Chinezen nog altijd geen melk drinkt. Dat is lang niet altijd vanwege lactose-intolerantie die veel in China voorkomt. De meesten vinden het gewoon niet lekker. Dan is er nog de herinnering aan het melamineschandaal van ruim 10 jaar geleden. Ondanks dat, omvat de lijst van de 10 grootste zuivelbedrijven ter wereld inmiddels twee…

Een democratische terugblik op het Chinese partijcongres

Het congres van de Chinese Partij van China is weer voorbij, dus is het tijd voor een terugblik. Over het gebeuren zelf en de uitkomsten is al een en ander geschreven. Ik concentreer me hier opnieuw op de westerse berichtgeving. Democratie Dat China een eigen vorm van democratie ontwikkeld heeft is geen nieuw onderwerp op Chinasquare. Ik verwijs o.a. naar mijn uiteenzetting die op Chinese culturele waarden gebaseerd is (de illustratie is ook aan die…

China heeft geen een-partij-stelsel

Rond iedere nationale vergadering van de Communistische Partij van China (CPC) staan de westerse media vol met verhalen die achtergrondinformatie over China en de CPC aanbieden. Met name in de afgelopen twee jaar zijn die vrijwel uitsluitend negatief. Een terugkerende kreet in deze artikelen is een-partij-stelsel, dit omdat deze organisatie zich ‘partij’ (dang) noemt. Dit is een foute opvatting in de zin dat men de situatie in China op onjuiste wijze met die in Europa…

Trouw, de krant die onderzoekt, behalve als het over China gaat

Het Nederlandse dagblad Trouw publiceerde op 2 oktober een interview met sinoloog Frank Dikötter n.a.v. het verschijnen van de Nederlandse uitgave van zijn jongste boek: China na Mao. Dit interview maakt een farce van de basiswaarden waarop deze krant prat gaat. In deze reactie ga ik niet zozeer in op het boek of de auteur, maar op de manier waarop Trouw hier de onkritische manier waarmee de Europese media heden ten dage met negatieve publicaties over China omgaat voortzet.

De Amerikaanse campagne over Xinjiang blootgelegd

Dit artikel begon als een idee voor een recensie van het boek In Asian Waters van Eric Tagliacozzo, een diepgaande verhandeling over de zeevaart in de wateren van, in de schrijvers eigen woorden, Yemen tot Yokohama. Al lezende bleek dat China in dit boek slechts marginaal aan bod komt, dus past het minder binnen het bereik van Chinasquare en had ik al min of meer besloten een recensie achterwege te laten. Echter, een paar pagina’s over China gaven een dermate verhelderend inzicht in de perceptie van China in de VS met betrekking tot de lastercampagne over het Chinese beleid in Xinjiang, dat ik de recensie omzet in een uitleg over deze campagne.

von der Leyen doet de deur naar China verder dicht

In haar jaarlijkse toespraak (State of the Union) heeft de Voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, de relatie tussen de EU en China nog maar eens verder op scherp gezet. Zij merkte op dat de democratie in de EU in gevaar is doordat vijandige landen, met name Rusland en China, organisaties binnen de EU financieren om propaganda te plegen. Ze kondigde een pakket ter verdediging van de democratie aan.

Linkse Marxisten en China – onhandige termen en een fout perspectief

Uitpers.be bracht op 1 september jl. een artikel uit van de hand van Freddy de Pauw, waarin hij de volgens hem tolerante houding van westerse ‘linkse marxisten’ jegens China aan de kaak stelt. Hoewel hem dat vrij staat, roept de manier waarop hij zijn kritiek verwoordt behoorlijk wat irritatie op. De groep mensen op wie hij zich richt is vaag gedefinieerd en zijn inzicht de sociale processen van het hedendaagse China lijkt ontoereikend.