Het Nederlandse dagblad Trouw publiceerde op 2 oktober een interview met sinoloog Frank Dikötter n.a.v. het verschijnen van de Nederlandse uitgave van zijn jongste boek: China na Mao. Dit interview maakt een farce van de basiswaarden waarop deze krant prat gaat. In deze reactie ga ik niet zozeer in op het boek of de auteur, maar op de manier waarop Trouw hier de onkritische manier waarmee de Europese media heden ten dage met negatieve publicaties over China omgaat voortzet.
Dit artikel begon als een idee voor een recensie van het boek In Asian Waters van Eric Tagliacozzo, een diepgaande verhandeling over de zeevaart in de wateren van, in de schrijvers eigen woorden, Yemen tot Yokohama. Al lezende bleek dat China in dit boek slechts marginaal aan bod komt, dus past het minder binnen het bereik van Chinasquare en had ik al min of meer besloten een recensie achterwege te laten. Echter, een paar pagina’s over China gaven een dermate verhelderend inzicht in de perceptie van China in de VS met betrekking tot de lastercampagne over het Chinese beleid in Xinjiang, dat ik de recensie omzet in een uitleg over deze campagne.
In haar jaarlijkse toespraak (State of the Union) heeft de Voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, de relatie tussen de EU en China nog maar eens verder op scherp gezet. Zij merkte op dat de democratie in de EU in gevaar is doordat vijandige landen, met name Rusland en China, organisaties binnen de EU financieren om propaganda te plegen. Ze kondigde een pakket ter verdediging van de democratie aan.
Uitpers.be bracht op 1 september jl. een artikel uit van de hand van Freddy de Pauw, waarin hij de volgens hem tolerante houding van westerse ‘linkse marxisten’ jegens China aan de kaak stelt. Hoewel hem dat vrij staat, roept de manier waarop hij zijn kritiek verwoordt behoorlijk wat irritatie op. De groep mensen op wie hij zich richt is vaag gedefinieerd en zijn inzicht de sociale processen van het hedendaagse China lijkt ontoereikend.
