Boekbespreking: Tibets economie

Twee anecdotes. Toen begin van de jaren vijftig de Dalai-Lama een Rolls Royce van het westen kreeg, moest het voertuig gedemonteerd worden en in stukjes per lastdier naar Lhasa gebracht bij gebrek aan wegen. Nu zijn er 43.500 km wegen, 3000 km snelwegen en wordt de weg aangelegd naar het laatste Tibetaans kanton dat nog niet via de weg met de buitenwereld verbonden is. Het 17 puntenakkoord uit 1951 liet drie soorten post toe in Tibet: de Tibetaanse, de Chinese en een kolonialistische gerund door Britten en Indiërs die functioneerde tot maart ’59. Nu zijn alle dorpen die langs een weg liggen, verbonden met de post en zijn 83 pct van de dorpen bereikbaar via telefoon. Zo kunnen we nog doorgaan; tot in de vijftiger jaren werden in Tibet enkel houten ploegen gebruikt getrokken door yacks. Nu zijn tractoren gemeen goed.  Onder het feodaal slavenregime was er behalve wat artisanaat helemaal geen industrie. Nu kent Tibet de ontwikkeling van twintig verschillende nijverheden van energie, lichte nijverheid, textiel, machinebouw, bosnijverheid, mijnbouw, bouwmaterialen, chemie en pharmaceutica, drukken, verwerking van voeding…Enkel van 2000 tot 2007 groeide het Bruto Regionaal Product drie maal en vergeleken met ’59 kent Tibet een groei met factor 59. Nu is de primaire sector niet meer dominant: toerisme, PTT en handel maken reeds 57 % uit van het geheel. Dit alles en nog veel meer staan in het boekje “The Economy of Tibet” uitgegeven door Foreign Languages Press. Het overloopt de diverse economische sectoren en schetst de evolutie van een traditionele tot een moderne economie. Uiteraard worden handel en consumptie niet vergeten. Voor 1959 was een huis uit baksteen een uitzondering, nu worden huizen met meerdere verdiepingen regel. Uiteraard vermeldt het boek dat de evolutie gebeurd is met de steun van 58 miljard yuan door de nationale regering en 6 miljard steun van zusterprovincies. Gedurende de periode van 2000 tot 2005 werd 90 miljoen yuan door het nationale niveau geïnvesteerd. Naar de toekomst toe wordt de klemtoon gelegd op toerisme en duurzame ontwikkeling waarbij bijvoorbeeld strikte standaarden moeten gehanteerd bij de houtkap en de Tibetaanse geneesmiddelen werder ontwikkeld. Een werkje van 122 pagina’s dat ongetwijfeld nuttig is wanneer het debat over Tibet zal worden gevoerd.