
Nepnieuws is een verschijnsel van onze tijd geworden en zal wel nooit meer geheel verdwijnen. Hoewel negeren de beste verdediging is, is het ook nodig consumenten van nieuws af en toe te wijzen op het herkennen van vals nieuws.
algemeen
bio’s, statistiek
Nadenkend over mijn volgende stuk voor ChinaSquare zag ik weer eens zo’n quasi-normale uitdrukking in een persbericht waarin de journalist probeert in het onderbewuste van de lezers een negatief beeld over China te planten. Hierbij een aantal van dergelijke uitdrukkingen als waarschuwing voor onze volgers.
De dagbladen in België en Nederland zijn het in hoge mate eens over de recente ommekeer van het COVID-beleid in China: het is een knieval voor de protesten en het zal zeker tot een enorm aantal doden leiden. Dat eerste is problematisch, omdat diezelfde dagbladen al bijna een jaar lang het eerdere Chinese beleid van nul besmettingen bekritiseerden als eenzijdig, autocratisch en wat nog meer. Nu het beleid afgebouwd wordt is het in de ogen…
Het congres van de Chinese Partij van China is weer voorbij, dus is het tijd voor een terugblik. Over het gebeuren zelf en de uitkomsten is al een en ander geschreven. Ik concentreer me hier opnieuw op de westerse berichtgeving. Democratie Dat China een eigen vorm van democratie ontwikkeld heeft is geen nieuw onderwerp op Chinasquare. Ik verwijs o.a. naar mijn uiteenzetting die op Chinese culturele waarden gebaseerd is (de illustratie is ook aan die…
Het Nederlandse dagblad Trouw publiceerde op 2 oktober een interview met sinoloog Frank Dikötter n.a.v. het verschijnen van de Nederlandse uitgave van zijn jongste boek: China na Mao. Dit interview maakt een farce van de basiswaarden waarop deze krant prat gaat. In deze reactie ga ik niet zozeer in op het boek of de auteur, maar op de manier waarop Trouw hier de onkritische manier waarmee de Europese media heden ten dage met negatieve publicaties over China omgaat voortzet.
Uitpers.be bracht op 1 september jl. een artikel uit van de hand van Freddy de Pauw, waarin hij de volgens hem tolerante houding van westerse ‘linkse marxisten’ jegens China aan de kaak stelt. Hoewel hem dat vrij staat, roept de manier waarop hij zijn kritiek verwoordt behoorlijk wat irritatie op. De groep mensen op wie hij zich richt is vaag gedefinieerd en zijn inzicht de sociale processen van het hedendaagse China lijkt ontoereikend.