China stuurt nucleaire Onderzeeërs naar de Pacific (opiniestuk)

Getroffen door twee stukken in The Guardian over de Zuid-Chinese Zee en door de artikelen en discussies over dat gebied op ChinaSquare heeft politicoloog Rob Groenhuijzen een opiniestuk met zijn eigen analyse aan de website aangeboden. Wij plaatsen het hieronder, met de vermelding dat de inhoud enkel de auteur bindt.

Inleiding

China heeft sinds 1973 een overgangsperiode naar een uiteindelijk spectaculaire groei doorgemaakt. Het westerse systeem bevindt zich sinds 1973 in een neergaande overgangsperiode. Alle vroegere overgangsperiodes hebben het kenmerk dat een ander westers land het stokje overneemt. Dit keer is geen enkel westers land in staat dat te doen. Alle tekenen wijzen er op dat China de volgende hegemoon zou kunnen worden.
Er komen steeds sterkere opvolgers (hegemonen) dan voorgaande. De Italiaanse stadstaten kunnen van de 15e tot in de 17e eeuw niet op tegen de grote mogendheden in Europa (Spanje, Frankrijk) en dus zoeken zij bescherming bij hen. Genua heeft geld en financiert de ontdekkingsreizen van Spanje en Portugal. Op het gebied van geweld stelt deze stadstaat niets voor. Nederland volgt Genua op en de Nederlanders zijn wel in staat de Europese mogendheden van het lijf te houden. Zowel het geld als het geweld blijft tot 1780 in Nederland overeind. Daarna neemt Engeland de rol van hegemoon  over en dit land maakt over de hele wereld koloniën en blijft tot begin 20e eeuw militair de sterkste. De volgende hegemoon, de VS, is na 1945 de sterkste ter wereld en heeft het overgrote deel van het geld en goud in zijn bezit.
Nu zitten we weer in een overgangsperiode en China is de opvolger in plaats van een westers land. Deze keer heeft de VS nog steeds een overkill aan geweld ten opzichte van China, terwijl dat laatste land over enkele jaren de grootste economie zal hebben en zijn ondernemingen westerse concurrenten op alle fronten zullen overvleugelen. Wanneer westerse landen zich na 1973 toeleggen op financiële transacties, komt er ruimte voor China om goedkope producten te maken en deze aan het Westen te verkopen.

Twee stukken in The Guardian over China in de Pacific

In dit kader spelen twee artikelen uit de Guardian in op de ongelijkheid op geweldsniveau tussen China en de VS:
Julian Borger ‘China to send nucleair armed submarines into the Pacific amid tensions with the US’ (26/5/2016) en de  ‘longread’ van Howard French ‘What’s behind China’s drive to control the South China Sea’ (28/7/2015) van zowat een jaar geleden.
De VS heeft op dit moment minstens 7000 raketten met meerdere atoomkoppen en China heeft er 260. Bovendien heeft de VS nucleaire, stille onderzeeërs, die in de Zuid-Chinese Zee opereren. De VS takelt economisch af maar op geweldsniveau probeert de staat met alle macht nummer 1 in de wereld te blijven. Diezelfde weg volgt de Sovjet-Unie in de jaren ’80, en die staat stort economisch en militair in 1989 in elkaar.
De scheve verhouding tussen de VS en China is een lastige situatie voor de eerste. De VS verkeert sinds 2001 in de eindfase van zijn dominantie en houdt zich overeind met geweld. De supermacht laat een deel van zijn transnationals doorgaan met het roven van rijkdommen elders in de wereld. De staatsgreep in Oekraïne in 2015 leidt tot de verkoop van grote delen van het land aan Amerikaanse bedrijven als Dupont en Monsanto. Voor 2015 was het niet mogelijk dat de Oekraïense bodem in vreemde handen kwam. Het betekent dat de VS geen enkel ander machtsproduct meer heeft dan geweld en een dergelijke eenzijdige basis leidt vroeg of laat tot een ineenstorting.
De Amerikaanse belangstelling voor de Zuid-Chinese Zee heeft als achtergrond de opkomst van en de overvleugeling door China en de VS kan dit alleen met geweld proberen te voorkomen. Op economisch terrein is de supermacht daar niet meer toe in staat.
China wil de Zuid-Chinese Zee beheersen en met name de eilandengroepen om te overleven. De zee is bij de riffen heel diep en Chinese onderzeeërs kunnen daar makkelijker aan de aandacht van de VS ontsnappen en naar de Pacific varen. Het doel is de VS duidelijk maken dat bij een verwoesting van het Chinese atoomarsenaal op het vasteland, de atoomonderzeeërs hun werk zullen doen. Zij willen de VS kunnen blijven aanvallen als vergelding voor de Amerikaanse ‘first strike’. China verwacht dat het in 2020 in staat is stille onderzeeërs uit te rusten met atoomraketten. Het land doet dit om de VS duidelijk te maken dat er een einde moet komen aan de Amerikaanse (westerse) houding om continu bezig te zijn het wapenarsenaal uit te breiden en te innoveren.
Een voorbeeld daarvan is het nieuwe raket-afweersysteem Thaad dat de VS in Zuid-Korea wil installeren. De VS gebruikt het voorwendsel van de dreiging van Noord-Korea, maar het Thaad-systeem heeft een veel groter bereik en beslaat delen van China. Voor China is dit onacceptabel. Het land is nu zo ver ontwikkeld dat het geen afbreuk accepteert in de huidige machtsverhoudingen. Zuid-Korea is gewaarschuwd. Wel meegaan met de VS en een installatie van het Thaad-systeem accepteren heeft vergaande consequenties voor Zuid-Korea.
Net als de VS in de 19e eeuw de Engelse dominantie niet meer accepteert, zo is China in 2016 zo ver, dat het de dominantie van de VS in de Zuid-Chinese Zee niet meer tolereert. Voor China is de wapenwedloop een kwestie van tijd. Volgens Shen Dingli, een van de meest vooraanstaande wetenschappers op het gebied van Internationale Relaties in Washington geeft China over 20 jaar net zoveel aan de wapenindustrie uit als de VS. Over 30 tot 40 jaar zijn de Chinese wapens en organisatie superieur aan de VS, aldus Shen Dingli. Volgens China is de VS bezig met een achterhoedegevecht dat ten koste gaat van de verdere ontwikkeling van de wereldgemeenschap.

Westerse bedoelingen

De vraag is: waarom meent de VS dat het de Zuid-Chinese Zee moet beheersen? Het antwoord is eenvoudig: het Westen kan economisch in de wereld niet meedoen, wanneer het geen overkill aan geweld heeft en gebruikt. In elk land buiten het Westen verliest het in de 20e en 21e eeuw de concurrentiestrijd van plaatselijke boeren en ondernemingen. Het Westen probeert elders in de wereld de eigen multinationals vooraanstaande posities te bezorgen. Zonder het gebruik en de dreiging van westers geweld zou de olie uit het Midden-Oosten naar andere landen stromen.
Eind 18e eeuw kunnen westerse bedrijven en financiers mee gaan doen in Engeland wanneer Nederland in de economische problemen komt (na 1740). Zo stappen na 1873 de financiers en hun bedrijven over naar de VS wanneer Engeland economisch en militair onderuit gaat. Nu is er echter een (tijdelijk) probleem: westerse bedrijven kunnen niet op tegen de Chinese. Westerse economieën stagneren en hun winsten lopen terug. China groeit economisch en militair en westerse financiers financieren de VS in de hoop de eerste positie van China in de wereld tegen te houden. China hanteert eigen regels en westerse investeerders lopen daar met een boog omheen. De Chinese diaspora over de hele wereld betaalt 80% van alle investeringen in China. Ter vergelijking: Europa investeert in 2015 bijna 2% van zijn totale budget in China.
Iedere deskundige die dit weet, ziet de armoede. De VS verliezen van Vietnam in 1973 en ze denken dat zij China in toom kunnen houden. Europa beweegt zich op een hellend vlak en is aangewezen op andere landen om zich uit het moeras te halen.
China is zo gericht op innovaties, dat het net als destijds de VS met nieuwe uitvindingen komt. De grootste vrees van de VS en de rest van het Westen is dat China ruimtetechnologie en wapenmogelijkheden creëert die geavanceerder zijn dan de kernwapens die een 20-eeuwse uitvinding waren.
Net als de uitvinding en het gebruik van atoomwapens door de VS in 1946, zo zullen er in de 21e eeuw nieuwe superieure wapens komen en de kans dat China deze ontwikkelt is het grootst. China is volledig gericht op innovaties en heeft het geld om omvangrijke projecten uit te voeren. Het land heeft eeuwenlang een benijdenswaardig beschavingsniveau op het gebied van gebruik van geweld.
Rob Groenhuijzen ziet in de ontwikkeling van China in de mondiale context een bevestiging van de theorieën van Giovanni Arrighi, auteur van o.a. het boek ‘Adam Smith in Beijing’ . Eerder verscheen op ChinaSquare onder de titel Arrighi in Beijing een verslag van een discussie tussen de Nederlandse politicoloog en twee Chinese professoren.