In het Dagblad van de Bevrijding (het dagblad van het leger) verscheen een opinieartikel over de militaire relaties met de VS dat naar het Engels vertaald werd en gepubliceerd in de partijkrant Volksdagblad. Het is interessant te lezen hoe Chinese specialisten de situatie analyseren.
Obama in Myanmar
De Amerikaanse strategie van het evenwicht herstellen in de regio Azië-Stille Oceaan en de strategische expansie in de regio stelde China in 2012 voor uitdagingen.
De VS heeft de geostrategische druk op China verhoogd door het militaire bondgenootschap in de regio te versterken, militaire basissen uit te breiden, kustwachtschepen in hoogtechnologisch spionagemateriaal in te zetten, het antirakettenschild te verbeteren, talrijke grootschalige militaire oefeningen te houden vlak bij de territoriale wateren van China, China van dichtbij te bespioneren.
De VS heeft verder de territoriale soevereiniteit van China in vraag gesteld. Ze zijn flagrant tussengekomen in betwistingen in de Zuid-Chinese Zee en in de Oost-Chinese Zee door in het geheim landen die een geschil met China hebben te ondersteunen en samen te spannen met hen wanneer ze China’s soevereiniteit aantasten. De tussenkomst van de VS compliceert de situatie en maakt het moeilijker voor China om zijn rechten te vrijwaren.
Ten derde zijn de goede relaties tussen China en haar buren verstoord doordat de VS overal ging waarschuwen voor de zogenaamde “Chinese dreiging” en voorwaardelijke hulp verleende aan landen via militaire oefeningen. De VS stuurden aan op een “Alliantie van Democratische landen” met de VS, Japan, Zuid-Korea en Australië als leden. Rond die as wil het andere pro-Amerikaanse landen verzamelen.
Bovendien hebben de VS de nieuwe strategie ook op het economisch vlak doorgetrokken. Ze promoten de oprichting van het Trans-Pacific Strategic Economic Partnership Agreement (TPP) om de APEC te ondermijnen en andere regionale samenwerkingsverbanden in de hoek te drummen, dit alles met de bedoeling China’s economische expansie in de regio af te remmen.
De nieuwe strategie van de VS dient wel vooral als voorzorg en afschrikking, en neemt China niet rechtstreeks als rivaal; de VS willen geen frontale botsing met China en hebben belang bij vrede in de regio. Bovendien hebben de VS het niet gemakkelijk andere landen te binden, want China heeft langdurige goede relaties met zijn buren. Het is ook de grootste handelspartner en de grootste afzetmarkt voor de meeste landen uit de regio. Die landen willen liever vriendschap met China dan door de VS gebruikt te worden als pionnen tegen China.
De verschuiving oostwaarts van de VS-strategie is niet helemaal negatief. Zo kan de sterkere band tussen de VS en Japan helpen om de uitbouw van Japan als kernmacht en de militarisering van het land tegen te houden. Het objectief om de VS-uitvoer naar Azië te “verdubbelen” maakt dat zij ook meer belang gaan moeten hechten aan de economische samenwerking met China. Daarom denken we dat er geen grote ommekeer komt in de Sino-Amerikaanse relaties. In de internationale sfeer en in de regio zijn er voor China nog steeds meer mogelijkheden dan uitdagingen
