De regering is eigenaar van de banken, niet het omgekeerde
door Ellen Brown (de vertaling is van Koen Dille). Op de Website van Attac Vlaanderen stond dit artikel. Link http://vl.attac.be/article1442.html. Met toestemming van Attac publiceren wij het hier als opiniestuk.
“Het is nauwelijks te geloven nu we te maken hebben met een bankcrisis die de banken zelf hebben veroorzaakt, maar de banken zijn nog steeds de sterkste lobby in Capitol Hill. In feite zijn ze er de bezitters van.” Aldus VS-senator Dick Durbin, fractieverantwoordelijke van de Democratische Partij, op 30 april 2009.
Terwijl de VSA biljoenen dollars besteden om hun banksysteem te ondersteunen, waardoor de rest van hun economie verwaarloosd wordt, heeft China de naam een “mirakeleconomie” te zijn die zich heeft losgekoppeld van de rest van de wereld. Die rest van de wereld is in de ergste recessie gezonken sinds de jaren 1930, maar China handhaaft een wonderbaarlijke jaarlijkse groei van 8%. Zo blijkt tenminste uit de rapporten. De commentatoren hebben daar echter hun twijfels over. Ze vragen zich af hoe die groei mogelijk is, als andere landen die ook in grote mate van export leven, een aanzienlijke daling hebben gekend en zich nog steeds op een dieptepunt bevinden.
De econoom Richard Wolff schrijft sceptisch: “De wereld bevindt zich op dit ogenblik in een algehele kapitalistische crisis. Overal zakt de consumptie. Wereldwijd worden minder goederen gekocht, en dat geldt ook voor producten uit China. Hoe is het mogelijk dat een land dat zo van de wereldeconomie afhangt nu nog zulke explosie groei kan hebben? Hun aandelenmarkt staat nu 100% hoger vergeleken met haar laagste peil. Niets lijkt nog maar van ver daarop in de rest van de wereld, en zeker niet in de VSA of Europa. Wie wil geloven wat de Chinezen beweren, moet aanvaarden dat ze in enkele maanden hun economie omgevormd hebben van een op export gebaseerde krachtcentrale tot een op huishoudelijke consumptie gericht industriepark. Nergens ter wereld heeft dat minder dan vele decades geëist.”
Hoe kan China’s relanceplan zo goed werken, als het onze ongeveer niet werkt? Het antwoord is eenvoudig: het land heeft zijn banksysteem niet toegestaan zijn goederenproductie onder de voet te lopen. De Chinese banken werken voor het volk, en niet omgekeerd. Dat beweert Samah El-Shahat, presentatrice van de Engelse uitzendingen van Al Jazeera, en in het bezit van een doctoraat economie van de Universiteit van Londen. In een artikel van 10 augustus, getiteld “China geeft voorrang aan het volk in plaats van aan de banken” schrijft ze:
“China is de leidinggevende economie die geen breuk kent tussen de financiële sector en de ondernemingsgewoonten van het gewone volk. Beide sectoren beleven opnieuw een boom en dat is te wijten aan de manier waarop de regering zich opstelt ten aanzien van de banken. China heeft de banksector niet toegestaan om zo machtig, invloedrijk en omvangrijk te worden dat hij de overheid onder druk kan zetten om onbeperkt steun te geven. Eenvoudig gesteld betekent dit dat de regering verkiest om de belangen van het publiek voorrang te geven op deze van gelijk welke gevestigde belangengroep. Dat is de reden waarom de Chinese banken in heel ruime mate leningen blijven toestaan aan het publiek en aan ondernemers.”
Wat Wolff een “globale kapitalistische crisis” noemt is eigenlijk een kredietcrisis. In China echter, in tegenstelling tot de VS, is men het krediet vrij blijven verlenen, niet alleen aan de financiële sector, maar ook aan de industrie en de lokale besturen. De staatsbanken hebben massaal hun leningen opgevoerd en de plaatselijke besturen en ondernemingen hebben daar op grote schaal gebruik van gemaakt. De Volksbank van China schat dat het totale bedrag aan leningen voor het eerste halfjaar van 2009 opliep tot 1,08 biljoen dollar. Dat is 50% meer dan voor het hele jaar 2008. De Federal Reserve (de Amerikaanse centrale bank, n.v.d.v.) heeft ook voor een recordbedrag geleend, maar dat ging hoofdzakelijk naar rechtstreekse steunmaatregelen voor de financiële sector zelf, terwijl de man in de straat zich maar moest zien te behelpen.
El-Shabat schrijft: “In het Verenigd Koninkrijk en de VSA beleeft de financiële sector een boom terwijl de wereld van de gewone mensen van kwaad naar erger lijkt te evolueren. De werkloosheid is hoog, de zakenwereld zakt in elkaar en de huizenverkoop om hypothecaire schulden te betalen gaat nog steeds door. Wall Street en de Man in de Straat lijken wel tot twee verschillende planeten te behoren. In grote mate komt dat omdat de banken nog steeds geen leningen aan de gewone mensen toestaan. In Groot-Brittannië en de VSA hebbend de banken al het geld van de belastingbetalers ingepalmd en ook nog het goedkope geld dat de centrale banken hen voorschoten. Ze gebruiken het om hun reserves opnieuw aan te vullen en om hun balansen in evenwicht te brengen, veeleer dan het ter beschikking van het volk te stellen. Dat geld is ons door de banken geroofd en onze regeringen doen daar absoluut niets tegen. Ze waren in tegendeel medeplichtig aan deze roof.”
Barsten in de Chinese Muur? 
De Chinese economie is niet volmaakt. De drang om winst te maken, vooral met buitenlands investeringskapitaal, heeft speculatieve avonturen aangemoedigd. Daarbij ging heel wat geld naar het optrekken van grote appartementsgebouwen en naar andere vastgoedontwikkelingen, zaken die de meeste mensen zich daar niet kunnen veroorloven. De Chinese arbeiders klagen nu over teveel kapitalisme, nu ze moeten betalen voor een woning, voor gezondheidszorg en voortgezet onderwijs, iets waar vroeger de staat voor zorgde. En terwijl men zich wel inspant om de leningen toegankelijker te maken voor kleine en middelgrote ondernemingen, zijn het toch nog steeds de staatsondernemingen en de grote bedrijven die het leeuwendeel van de leningen krijgen. Dat komt omdat de banken gezegd is geworden dat ze hun uitleenvoorwaarden wat strenger moesten maken en omdat die grote ondernemingen minder risico betekenen.
Wolff gelooft dat het Chinese mirakel een zeepbel is die op het punt staat uiteen te spatten, met de catastrofale gevolgen die dat zal meebrengen. De geschiedenis echter wijst uit dat als zeepbellen plots uiteen spatten, dit kwam omdat speculanten ze doorprikten. Toen de zeepbel van de Japanse aandelenmarkt in 1990 uit elkaar spatte en toen in 1998 andere Aziatische landen volgden,was dat omdat buitenlandse speculanten met allerlei afgeleide producten een aanval pleegden op de munt van die landen. De slachtoffers probeerden zich daartegen te verdedigen door hun eigen nationale munt op te kopen met behulp van hun reserves in buitenlandse valuta, maar die geraakten snel uitgeput. Vandaag heeft China zoveel dollarreserves opgestapeld, dat het voor buitenlandse speculanten moeilijk is geworden om de Chinese aandelen op dezelfde manier te bestoken. Een geleidelijke achteruitgang van de aandelenmarkt als gevolg van natuurlijke marktbewegingen kan makkelijk door een economie worden opgevangen.
Een economische rolwisseling?
Op dit ogenblik alvast werkt het Chinese relanceplan duidelijk beter dan dat van de VS en het Verenigd Koninkrijk. De hoofdreden daarvan is dat de Chinese overheid de banksector in de hand houdt. De overheid kan de kredietmechanismen sturen op een manier die de openbare bedrijven en de zakenwereld ten goede komt, gewoon omdat ze de eigenaar is van de meeste banken. Ironisch genoeg had de manier waarop de Chinese economie is gestructureerd dat land het mogelijk kunnen maken om het originele Amerikaanse kapitalistische model beter te benaderen dan de VS. zelf. Vaak spreekt men over China als een communistisch land, maar in de realiteit is het nooit communistisch geweest, althans niet in de zin die de handboeken daar aan geven. Vandaag is het dat zelfs nog minder dan daarvoor. Van de Chinese partijleider Deng Xiaoping, die China in 1978 openstelde voor buitenlandse investeerders, is de bekende uitspraak dat het niet belangrijk is welke kleur een kat heeft, als ze maar muizen vangt. Welke naam je ook aan de Chinese economie geeft, het is een economie met een structuur die wel degelijk de ondernemers aanmoedigt.
Jim Rogers is een naar Singapore uitgeweken Amerikaanse investeerder en financieel commentator. In 2004 schreef hij een artikel getiteld “De opkomst van een Rood Kapitalisme”: “Enkele van de efficiëntste kapitalisten ter wereld leven en werken in Communistisch China… Het doet er niet toe hoe lang nog de Chinese leiders zichzelf communist blijven noemen, ze blijken in elk geval van plan om een van ’s werelds dominante kapitalistische economieën te worden.”
Ondertussen is de VSA weggezonken in wat Rogers een “socialisme voor de rijken“ noemt. Als gewone Amerikaanse ondernemingen failliet gaan worden ze aan hun lot overgelaten. Als banken echter “te groot om failliet te gaan” worden geacht, dan betalen wij, de belastingbetalers de verliezen terwijl de bankiers de winsten voor zich houden en men ze toelaat om ermee voort te speculeren. De reddingsoperaties door de overheid van Wall Street met belastinggeld staan ver van de kapitalistische principes en hebben het aanschijn van de Amerikaanse economie veranderd. Het kapitalisme waar wij op school over leerden ging over winkeltjes die uitgebaat werden door vader en moeder, over hoeves waar een heel gezin op werkte en over bescheiden ondernemers die op een heel kleine schaal bezig waren. De rol van de overheid bestond erin de regels op te stellen en ervoor te zorgen dat iedereen het spel eerlijk speelde. Die vader-en-moederwinkeltjes zijn eruit geduwd door de reusachtige winkelketens en de mega-industrieën, de kleine boerderijtjes zijn opgekocht door multinationale agrobedrijven, en de Wall Street banken zijn zo machtig geworden dat Congresleden klagen dat de banken nu zelfs al eigenaar zijn geworden van het Congres. Reuzenbanken en dito ondernemingen hebben de regels in hun eigen voordeel herschreven. Gezonde concurrentie is vervangen door een soort van roofdierkapitalisme, waarin de kleine vissen systematisch opgeslokt worden door de haaien. Het resultaat is nu een steeds bredere kloof tussen de rijken en de armen. Een kloof die de grootse rijkdomtransfer uit de geschiedenis is gebleken.
Het beste van de beide werelden
De Chinese oplossing voor een failliet banksysteem zou zijn de banken te nationaliseren in plaats van de verliezen. Als de VS dat ook zou doen dan zouden wij, het volk iets waardevols voor onze belegging verwerven, namelijk een stabiel banksysteem dat eigendom van het volk is. Als dat woord “nationaliseren” on-Amerikaans klinkt, noem het dan “openbaar bezit, werkend ten voordele van het algemeen belang”, net zoals openbare bibliotheken, parken en rechtbanken. We moeten onze dollars weghalen bij Wall Street en ze teruggeven aan de Man in de Straat. Dat is alleen mogelijk door het ongecontroleerde monopolie van de privé-banken te doorbreken en de controle over het geld en het krediet weer aan het volk te geven. Als de Chinezen het beste van twee werelden kunnen hebben, dan wij ook.
———————————————————————————————————————————————
Ellen Brown heeft haar talent van onderzoekster ontwikkeld als openbare aanklager voor burgerlijke zaken in Los Angeles. In Web of Debt, haar meest recente boek, maakt ze een analyse van de Federal Reserve en “het geldbedrijf”. Ze laat zien hoe dat privé-kartel zich de macht heeft toegeëigend om geld te creëren dat normaal het volk toebehoort en hoe dat volk er opnieuw de controle over kan krijgen. Haar vorige boeken gingen over het farmaceutische kartel, dat zijn geld op zijn beurt van dat geldbedrijf krijgt. Onder haar elf boeken citeren we Forbidden Medecine (Verboden geneeskunde), Nature’s Pharma (Natuurlijke geneesmiddelen) (in samenwerking met Dr. Lynne Walker), en de Key to Ultimate Health (De sleutel tot de hoogste graad van gezondheid) (samen met Dr. Richard Hansen). Ze is terug te vinden op twee websites: http://www.webofdebt.com/ en http://www.ellenbrown.com/
Hier vind je het oorspronkelijke artikel: The Secrets of China’s Economy: The Government Owns the Banks rather than the Reverse. http://www.webofdebt.com/articles/secret_of_china.php
