Dying to Survive, een film vol zwarte humor, draait nu een week en is een superhit. Sommigen spreken van ‘misschien de beste Chinese film van het jaar’. Volgens anderen zou hij ‘China kunnen veranderen’…
De hoofdrol is voor steracteur Xu Zheng.
Pro’s
Hij wordt omringd door een reeks bekende collega’s: Wang Chuanjun, Tan Zhuo, Zhang Yu, Yang Xinming en Gong Beibi. Xu zelf heeft de film gemaakt. Zijn co-producer was Ning Hao, eveneens een cineast gespecialiseerd in populaire comedy films. Dat de twee een team vormen is van 2006 geleden. De regisseur is Wen Muye, een ‘aanstormend talent’.
De saga van Lu Yong
Het verhaal is min of meer gebaseerd op iets wat speelde tussen 2005 en 2013. Lu Yong, een leukemiepatiënt, haalt dan medicamenten uit India. Die generieke geneesmiddelen zijn vele malen goedkoper dan een Zwitsers product dat dokters hem hebben voorgeschreven. Het medicijn is in China wettelijk erkend, maar op dat moment kost het maar liefst 40.000 yuan (5.000 euro). De man begint ook voor andere patiënten geneesmiddelen te smokkelen. Hij wordt op de huid gezeten door het buitenlandse farmabedrijf en vervolgd door zijn eigen lokale overheid. Meer dan 1.000 dankbare patiënten die door Lu geholpen zijn komen echter in actie en helpen ervoor te zorgen dat de ‘volksheld’ vrijuit gaat.
Tragikomisch
Scenarioschrijvers hebben van dit materiaal een tragikomische story gemaakt. De hoofdfiguur in de film is een mannetje dat zalfjes en neppillen verkoopt die o.a. de seksuele potentie verhogen. Hij ontmoet een leukemiepatiënt die hem met zijn verhaal het hart doet smelten. Samen vormen ze een team, waarvan verder allerlei kleurrijke figuren deel uitmaken. Er zit een priester bij, een opstandige jongen, een paaldanseres met een zieke dochter enz. Hun problemen worden als deels schrijnende, deels grappige avonturen gepresenteerd.
Kassakraker
Lu Yong kan de komische draai gegeven aan wat hem overkwam maar matig appreciëren. Op zijn blog levert hij kritiek en hij benadrukt dat hij nooit een rebel is geweest. Hij vindt het prima dat China nu de goede kant opgaat. De producenten echter zullen meer dan tevreden zijn. Tegen het einde van het weekend was de ontvangst voor kaartverkoop tot een bedrag van 171 miljoen euro gestegen. Dat is in China op drie na het meest winstgevende openingsweekend voor een film. De aandelen van Alibaba Pictures en Beijing Culture, bedrijven die geïnvesteerd hebben in de productie en distributie, zijn met een ruk gestegen.
Kern van waarheid
Zeker, de populariteit van de film is te danken aan de tragikomische invalshoek en de acteerprestaties. Het feit dat het hier om een reëel probleem gaat voor veel mensen spreekt het publiek echter ook aan. Sommige geneesmiddelen zijn nog altijd schaars en duur, of ze worden niet gedekt door de openbare ziekteverzekering. Ook zijn er lange wachttijden voor de goedkeuring van bepaalde buitenlandse geneesmiddelen. Onder impuls van premier Li Keqiang neemt de regering maatregelen zoals het afschaffen van importheffingen op medicijnen voor kankerpatiënten. Er zit verbetering in, maar op dit vlak leeft in brede kring de mening dat China nog een lange weg te gaan heeft.
Bronnen: China Daily, Sixthtone, screendaily.com, chinafilminsider.com, Wikipedia
Net gelezen dat de duurste Chinese film ooit Asura, door Chinese overheden dik gesteund, een totale flop is, en na drie dagen ingetrokken is door de producers.
Chinezen houden van films die herkenbaar zijn – met een sociale toets dus. Het probleem is natuurlijk dat heel wat van die films verboden of tegengewerkt worden. Dus kijken ze maar naar gelijkaardige Indische films. Dying to survive is gelukkig een uitzondering.
@ AJ
‘Asura, door Chinese overheden dik gesteund’, hoezo? Het bedrijf dat reusachtige sommen in Asura heeft geïnvesteerd is Alibaba Group Holding. Dat is geen staatsbedrijf. De andere producenten, Zhenjian Film Studio en Ningxia Film Group, zijn gemengd.
Dat de film geflopt is kan allerlei oorzaken hebben. Er zit veel in dat een deel van het Chinese publiek kan tegenstaan, zoals de wat hijgerige poging om westerse epische films zoals Lord of the Rings te imiteren, en de massa’s westerse steracteurs en medewerkers. Een andere mogelijke verklaring voor de mislukking is dat er een actie was om de film op voorhand af te kraken op recensiesites, onder andere die van Tencent, de rivaal van Alibaba.
De film heeft vooraf juichende aankondigingen gekregen op de staatsmedia, dat is waar. Dat de overheid van Ningxia reclame maakt voor een film waarin deze arme regio een groot deel van het decor uitmaakt, is niet zo gek. Als de Chinese filmindustrie probeert te concurreren met Hollywood kun je (over)enthousiaste aanmoedigingen uit een bepaalde hoek verwachten. De overheidssteun zou te maken hebben met het doel om de traditionele Chinese cultuur te promoten. Dat doen door middel van een ‘mythische fantasie gebaseerd op het Tibetaanse boeddhisme’ is wel een wat ongelukkige keuze (hoezeer het boeddhisme ook in de mode is bij veel Chinezen).
Maar goed, Dying to Survive is nog altijd een superhit: inderdaad een actuele, sociale en herkenbare film. Waarom zou dit een ‘gelukkige uitzondering’ blijven? Misschien zal blijken dat het juist een trendsetter is.
Laten we hopen dat het geen uitzondering blijft. Maar zolang er de censuurwet is voor films, zal de Chinese cinema slecht blijven scoren. Zoals in Zuid-Korea; pas na het opheffen van filmcensuur in de jaren 90 ontstond er een explosie van filmtalent.
Kijk naar de beste Chinese films van de laatste 25 jaar: de films van Jia Zhangke, Devils on the doorstep van Jiang Wen, to Live van Zhang Yimou, allemaal verboden.
Over wat een goede of de beste film is blijven de smaken verschillen natuurlijk. Dat geldt voor westerlingen onderling en ook voor westerlingen en Chinezen.
Een ander meningsverschil dat nog lang zal doorsudderen is dat over de censuur. Is censuur noodzakelijk? Is het een slimme tactiek? De praktijk zal het uitwijzen.
Zhang Yimou is dezelfde persoon die zich express terugtrok uit het Cannes filmfestival met zijn films Not one less en The road home.
In een open brief schreef hij:
—Zhang Yimou (20 April 1999). Beijing Youth Daily.
Zie ook https://www.rtlnieuws.nl/buitenland/rellen-in-india-vanwege-nieuwe-bollywoodfilm
Dat bepaalde mensen een film wil maken is hun eigen keuze, maar dat ze express hun film zo maken om awards te winnen en erg veel geld te verdienen is een triest verhaal.
Wel een mooie brief van Zhang, die is wel raak.
Over censuur. China wil met films softpower creëren, maar dat kan je natuurlijk niet met hersenloze epische films. Indische films zijn best maatschappijkritisch en worden zelfs meer in China gekeken dan in India zelf. Creativiteit ontstaat door individuen vrijheid te geven, niet door opgelegde staatscensuur.
Ontstaat creativiteit door individuen vrijheid te geven?
Er is censuur in alle maatschappijen en het is van alle tijden. Enkel de mate verschilt. Is er grotere creativiteit in maatschappijen met grotere individuele vrijheden (en dus minder censuur)? Niet noodzakelijk. In Mexico bijv. zie ik niet meer creativiteit dan in China.
Hoe ontstaat creativiteit?
Creativiteit/innovatie is het gevolg van concurrentie (in een marktwerking) tussen hardwerkende en leergierige jonge mensen. Er zijn natuurlijk randvoorwaarden. Bijvoorbeeld: vrede, performante regering, aangepaste economische wetten, goede materiële welvaart, hoogstaand onderwijs, groeiende economie, openheid van de samenleving met de rest van de wereld enz. Censuur kan een rol spelen, maar een gepercipieerd gebrek aan creativiteit uitsluitend toeschrijven aan censuur is een ideologisch geladen standpunt.
In 2017 waren de film Wolf warrior 2 van Wu Jing en Youth van Feng Xiaogang erg successful. Feng had wel eens eerder zijn last van het censuurbureau bekritiseerd tijdens een award-uitreiking. Deze 2 films waren op dezelfde tijd op de markt in October 1, 2017 (nationale feestdag). Er waren geruchten dat de film Youth door de censuur er uit was getrokken. Feng zweeg natuurlijk er over. Later had hij de film verplaatst naar december 15, omdat hij niet met Wolf warrior 2 kan concurreren. Na het succes van Wu Jing komen erg veel filmliefhebbers een appeltje te schillen met Feng. Tijdens een oude interview bekritiseerde hij dat Chinese films zo slecht waren, omdat Chinezen gewoon geen smaak hebben voor een goede film. Later legt hij het uit in Jin Xing talk show dat erg veel jongeren film willen kijken met erg jonge en talentloze acteur met K-pop haar. Lijkt er op dat de grootste censuur niet van de overheid komt , maar van de RMB.