Financial Times veegt de vloer aan met toogstrateeg Karel de Gucht

Dit is een Opiniestuk door Marc Vandepitte. Het geeft niet noodzakelijk de mening weer van Chinasquare.be. Dit soort artikelen moet wel voldoen aan de minimumeisen die Chinasquare.be aan bijdragen stelt. 

EU commissaris Karel de Gucht stelt het recente akkoord over de zonnepanelen met China graag voor als een politieke overwinning. In werkelijkheid was het een complete afgang en het is zeer de vraag of dit zijn politieke toekomst niet hypothekeert.
Enkele maanden geleden kondigde Karel de Gucht met grote trom aan dat hij indien nodig heffingen zou invoeren tegen Chinese zonnepanelen. Het moest maar eens gedaan zijn met de oneerlijke concurrentie vanuit China. Het zou het eerste ernstige conflict worden tussen de Europese Unie en China. Eind augustus meldde hij dan triomfantelijk dat er een akkoord was bereikt en dat hij zijn zin had gekregen. “Na weken van intensieve onderhandelingen kan ik vandaag bekendmaken dat ik tevreden ben met het aanbod van een prijsverbintenis dat de exporteurs van Chinese zonnepanelen voorgelegd hebben”, aldus de Gucht.
De Financial Times geeft een heel andere versie van de feiten. In een paginagroot artikel gaat de krant uitgebreid in op het akkoord en ook op de bewogen politieke loopbaan van onze Belgische eurocommissaris. Ze schetsen geen al te fraai beeld.
Direct na zijn dreiging met hoge heffingen tegen de Chinese goedkope zonnepanelen kreeg de Gucht tegenwind van een meerderheid van de EU-landen onder leiding van Duitsland. Ook België sloot zich daarbij aan. Deze landen vreesden dat dit het begin zou kunnen zijn van een uitzichtloze handelsoorlog met een zeer belangrijke handelspartner. Bovendien zouden de heffingen alleen maar leiden tot hogere prijzen voor zonnepanelen. Dat zou de crisis in de sector nog verergeren en de omschakeling naar groene technologie een serieuze deuk geven. Chinese firma’s zouden hun productie wellicht ook delokaliseren naar andere Aziatische landen van waaruit ze hun goedkope export gewoon zouden kunnen verder zetten.
De Gucht trok zich van die Europese tegenkanting niets aan. Uit het verleden is al vaker gebleken dat hij koppigheid en arrogantie probleemloos combineert … tot de realiteit er anders over beslist. Die realiteit liet ook deze keer niet lang op zich wachten. De Chinezen openden een onderzoek naar de import van Europese wijn, wat tot grote bezorgdheid leidde in Frankrijk en andere Zuiderse landen. Ook dreigden ze een zaak te openen i.v.m. de invoer van wagens. Dat zag Duitsland nog minder zitten. De Duitse export naar China bedraagt namelijk jaarlijks 67 miljard dollar, het drievoudige van de Europese import van zonnepanelen. Merkel wou een handelsoorlog met China te allen prijze vermijden.
De Gucht bleef echter stoer doen en haalde uit naar China dat hij ervan beschuldigde de Europese landen tegen elkaar uit te spelen. Maar hij werd snel op zijn plaats gezet. De eurocommissaris mocht zijn plannen tot invoerheffingen vergeten en moest zich tevreden stellen met een uiterst slap akkoord. Dat akkoord legt de minimumprijs vast op 56 cent, ongeveer de prijs die momenteel door de Chinezen wordt gehanteerd… Dat is zowat de helft van wat de Commissie vorig jaar nodig achtte om de dumping ongedaan te maken. Er is een maximaal volume vastgelegd, maar dat verschilt nauwelijks van wat nu ingevoerd wordt. De Europese producenten van zonnepanelen zijn over het bereikte akkoord in alle staten en trekken zelfs naar het Europees Hof in Luxemburg om het aan te vechten.
Het lijdt geen twijfel dat China de productie van zonnepanelen subsidieert. Maar Europa doet dit ook voor zijn landbouw, en dan zwijgen we nog over de oorlogsindustrie van de VS. Er is een tijd geweest dat landen uit het Noorden eenzijdig en brutaal hun wil konden opleggen aan ontwikkelingslanden. De Gucht leeft blijkbaar nog in dat tijdperk en wil maar niet zien dat de wereldverhoudingen aan het kantelen zijn. Een ander goed voorbeeld hiervan is het incident in Congo in 2008. Toen dacht hij als minister van Buitenlandse Zaken de Congolese president als een kleine jongen de les te kunnen spellen. Zijn drukkingsmiddel was 200 miljoen euro ontwikkelingshulp. Hij was echter een klein detail uit het oog verloren. Enkele weken voordien was Congo een lening toegezegd van China ter waarde van 12 miljard dollar, bijna vijftig keer zoveel als de Belgische aalmoes. Voor de Congolese president was de rekening snel gemaakt.
Lees De Morgen  en Le Soir
De Financial Times stelt vast dat dit niet de eerste keer is dat de Gucht zich als een olifant in en porseleinkast gedraagt. Louis Tobback noemde hem omwille daarvan ooit een ‘toogstrateeg’. De beurskrant verwijst naar het fameuze debat over het stemrecht voor migranten in 2004. De liberalen zaten toen in de regering, maar waren in meerderheid tegen de toekenning ervan. Na heel wat interne discussie gingen ze uiteindelijk akkoord. ’s Anderendaags verklaarde de Gucht, die op dat moment partijvoorzitter was, vrolijk op televisie dat hij het akkoord toch niet zou goedkeuren. Het kostte hem toen zijn voorzitterszetel en het gekrakeel leverde de partij bij de volgende verkiezingen een zware nederlaag op.
Lees De Standaard  en Het Nieuwsblad
Door zijn blunders in de Belgische politieke zit hij vandaag in Europa. Het is nu zeer de vraag of zijn toogstrategie het hem ook daar niet onmogelijk zal maken. De Gucht wil graag een tweede keer als commissaris zetelen. Maar men kan zich moeilijk voorstellen dat Duitsland zo een tweede incident zal toelaten. Misschien kan hij na de verkiezingen van volgend jaar Leterme opvolgen aan de OESO, of anders kan hij ook nog gaan doctoreren in Oxford.