Het verkeerd begrepen – en verkeerd voorgestelde – nul-COVID beleid in China

Deze analyse van de reactie van China op de COVID-19 pandemie verscheen op de website van WSWS. Op verzoek van de auteur, een wetenschapper, werd zijn identiteit niet bekend gemaakt.

Een van de meest opvallende feiten over de pandemie is dat China, het land van waaruit SARS-CoV-2 voor het eerst opdook, zeer weinig gevallen heeft. Sinds april 2020 hebben de Verenigde Staten bijna 50 miljoen gevallen geregistreerd, maar China, met vier keer meer bevolking, heeft er slechts iets meer dan 10.000 .

Er zijn in het Westen twee grote soorten reacties op dit feit. De eerste, die steeds zeldzamer wordt, is ongeloof. Zelfs grote westerse media die China vijandig gezind zijn, hebben allang geaccepteerd dat het aantal gevallen in China extreem laag is. Als de pandemie iets heeft laten zien, is het dat het negeren van het virus het niet doet verdwijnen, en een verwaarloosde uitbraak in China zou snel uit de hand lopen, vooral in overvolle metropolen als Shanghai en Peking. Een dergelijke uitbraak zou zichtbaar zijn voor buitenlandse correspondenten, om nog maar te zwijgen van de honderdduizenden buitenlanders die in China wonen. En zoals we zullen zien, zijn de maatregelen die China neemt om uitbraken te bestrijden zeer zichtbaar en onmogelijk geheim te houden – sterker nog, ze zijn in hoge mate afhankelijk van wijdverbreide deelname van de bevolking.

Het tweede type reactie is om China af te schilderen als een draconisch infernaal decor, waarin de burgers in een constante staat van lockdown en beleg leven. Dit is de benadering die onlangs door de New York Times is gevolgd in een artikel met de titel: ‘Near-Daily Covid Tests, Sleeping in Classrooms: Life in Covid-Zero China.’ Het artikel focust op een (voor Chinese begrippen) kleine stad aan de grens met Myanmar. Het beeld dat het schetst is grimmig: ‘De inwoners van Ruili – een groene, subtropische stad met ongeveer 270.000 inwoners vóór de pandemie – worden geconfronteerd met de extreme en harde realiteit van het leven onder een ‘nul- COVID’ beleid wanneer zelfs maar één enkel geval wordt gevonden.’ Het artikel eindigt met een huiveringwekkende uitspraak van een inwoner van Ruili: ‘De gewone mensen,’ zuchtte Li, ‘hebben er geen leven.”

Toch is Ruili één stad met slechts 270.000 inwoners in een land van 1,4 miljard mensen. Is Ruili echt representatief voor ‘het leven in nul-COVID China’? Het simpele antwoord is dat Ruili een extreem speciaal geval is in China: het ligt direct aan de grens met een regio in Myanmar die wordt gecontroleerd door een gewapende rebellengroep en staat bekend als een centrum van grensoverschrijdende smokkel. Smokkelaars brengen niet alleen illegale goederen naar Ruili, maar van tijd tot tijd ook het virus. Waarom focusten twee reporters van de New York Times (met standplaatsen in Hong Kong en Peking) in hun artikel dan op deze verafgelegen stad?

Het antwoord is dat de New York Times zich op Ruili richt, juist omdat het niet representatief is voor de situatie in het overgrote deel van China. De berichtgeving van de Times negeert grotendeels de ervaring van mensen in het overgrote deel van China, inclusief in steden die vele malen zo groot zijn als Ruili , zoals Shanghai (25 miljoen mensen), Peking (22 miljoen mensen) en Guangzhou ( 19 miljoen mensen).

Hoe ziet het leven er dan wel uit in het overgrote deel van ‘nul-COVID China’? Welke maatregelen worden gebruikt om nul of bijna nul gevallen in het land te behouden?

China overwon zijn eerste golf begin 2020 met behulp van strikte lockdowns, zeker in het epicentrum van de uitbraak, in Wuhan. Toen de besmettingen afnamen en Chinese steden uit de lockdown kwamen, legde de regering strikte quarantaineregels op aan inkomende internationale reizigers om herintroductie van het virus in het land te voorkomen. Een recente negatieve PCR-test is vereist voordat u zelfs maar aan boord gaat van een vlucht naar China. Na de landing worden passagiers opnieuw getest en vervolgens rechtstreeks van het vliegveld naar een quarantainehotel gebracht, waar ze twee tot drie weken blijven zonder de deur uit te gaan. Ze worden regelmatig getest en het voedsel wordt rechtstreeks in de kamer afgeleverd door werknemers in volledig beschermende kleding.

Veel reizigers hebben hun ervaringen met dit systeem gedocumenteerd in ‘quarantainevlogs’, zoals die van een Canadese YouTuber in een reeks video’s. Dit strenge quarantainesysteem dient als een redelijk betrouwbare barrière tegen het virus, zodat het leven binnen de landsgrenzen sinds het einde van de eerste golf in het voorjaar van 2020 relatief normaal is. Zaken zoals restaurants, bars en bioscopen zijn in heel China open geweest. Dit wordt misschien wel het meest treffend geïllustreerd door beelden van overvolle nachtclubs en massale feesten in zwemvijvers te Wuhan in het najaar 2020, of, meer prozaïsch, door interviews met gewone mensen in de straten van Shanghai in de herfst van 2020. Toch is de quarantainebarrière niet perfect , en meer dan een dozijn kleine uitbraken hebben plaatsgevonden in verschillende delen van China in het afgelopen anderhalf jaar.

De statistiek hierboven toont in het blauw het aantal dagelijkse besmettingen (1) in China sinds het einde van de eerste golf in april 2020. In het oranje het totaal aantal personen in quarantaine. China heeft verschillende kleine uitbraken gekend, die meestal geïsoleerd zijn in een of enkele steden en die meestal binnen een paar weken onder controle zijn. De stad of provincie waardoor elke uitbraak China binnenkwam, is aangegeven met pijlen hierboven.
Om elke uitbraak onder controle te krijgen, worden nauwe contacten van geïnfecteerde mensen in quarantaine geplaatst, zoals hierboven te zien is aan de piek van mensen in quarantaine tijdens elke uitbraak. Sinds april 2020 was het piekaantal nieuwe infecties dat op één dag werd ontdekt iets minder dan 200, en het piekaantal mensen dat ooit in quarantaine was op een bepaald moment iets meer dan 50.000. Ter vergelijking: het totale aantal mensen dat tijdens de hele pandemie in quarantaine in China is geplaatst, is net iets groter dan het aantal mensen dat in de Verenigde Staten is overleden aan COVID-19.

Hieronder ziet u een voorbeeld van hoe het virus de quarantainebarrière kan doorbreken. Op 10 juli 2021 landde in Nanjing een vliegtuig uit Moskou met een reiziger besmet met de Delta-variant. Werknemers die het interieur van de cabine schoonmaakten waren, raakten besmet. Diezelfde arbeiders maakten ook vliegtuigcabines schoon voor binnenlandse vluchten, en verspreidden zo het virus naar mensen in de binnenlandse terminal. Omdat hun werk hen in contact kon brengen met besmette internationale reizigers, werden de schoonmakers regelmatig getest op het virus en werd de uitbraak 11 dagen later, op 21 juli 2021, ontdekt. Op dat moment was het virus echter al ver doorgegeven buiten de luchthaven. Het verspreidde zich uiteindelijk naar steden in meer dan een dozijn provincies, met een piek van bijna 100 nieuwe infecties die per dag werden gedetecteerd voordat het half augustus onder controle werd gebracht. Na deze uitbraak zijn er wijzigingen aangebracht in de werking van luchthavens om het risico op herhaling van een soortgelijke doorbraak te verkleinen.

De uitbraak van Nanjing toont aan dat alleen quarantainemaatregelen aan de grens de verspreiding van het virus niet volledig kunnen voorkomen. De Chinese overheid noemt haar beleid een ‘dynamisch nulbeleid’. Dit betekent dat het virus er af en toe in slaagt om het land opnieuw binnen te komen en kleine clusters van gevallen te veroorzaken (bijvoorbeeld door illegale grensoverschrijdingen door smokkelaars in Ruili), maar dat een snelle reactie in functie van de volksgezondheid uiteindelijk het aantal gevallen terugbrengt naar nul.

Een uitbraak onder controle krijgen in 15 dagen

Om te zien hoe China’s epidemische bestrijdingsmaatregelen werken, zullen we kijken hoe een recente uitbraak in een stad werd aangepakt.

Met een stedelijke bevolking van meer dan 20 miljoen mensen is Chongqing misschien wel de grootste stad waar de meeste mensen buiten China nog nooit van hebben gehoord. Ze ligt in een bergachtig gebied in het zuidwesten van China, aan de samenvloeiing van de rivieren Yangtze en Jialing. De geschiedenis van de stad gaat meer dan 3000 jaar terug. Tijdens de Japanse invasie in de jaren ’30 en ’40 was Chongqing de oorlogshoofdstad van China vanwege de ligging diep in het binnenland.

Tijdens de eerste uitbraak van het coronavirus in Wuhan, in januari 2020, begon men ook in Chongqing COVID-19-gevallen te ontdekken, en ging het, zoals het grootste deel van China, op slot. De stad begon de beperkingen in maart 2020 te versoepelen en restaurants gingen weer open. In april en mei hervatten de scholen de lessen in de klas. Nadat Chongqing uit de lockdown was gekomen, ontdekte men er meer dan een jaar geen nieuwe lokale infecties. [2]

De eerste nieuwe substantiële uitbraak van Chongqing werd opgemerkt toen een 32-jarige man zich op de middag van 1 november 2021 met koorts in een ziekenhuis meldde. Een PCR-test kwam de volgende dag positief terug, wat leidde tot een massale reactie van de gezondheidsinstanties van de stad . De vondst werd onmiddellijk bekend gemaakt door het stadsbestuur. Aan het einde van de dag hadden nog vijf mensen positief getest en zaten 279 mensen in quarantaine, waaronder alle vijf de mensen die de komende 10 dagen nog positief zouden testen.

Al snel werd duidelijk dat de kern van de uitbraak in Chongqing een groep medewerkers van een lokaal energiebedrijf was. Contacttracing onthulde dat de oorspronkelijke bron van de uitbraak in Chongqing een medewerker van het bedrijf was die onlangs een stad in het noorden van China had bezocht waar een uitbraak plaatsvond. Na zijn bezoek reisde hij terug naar Sichuan, stopte in Chongqing en sprak met collega’s van het energiebedrijf. Later zou blijken dat hij al besmet was met het virus tijdens zijn bezoek aan Chongqing: hij testte positief op 2 november, dezelfde dag waarop het eerste geval werd ontdekt in Chongqing.

Binnen een dag na de eerste detectie sloot de stad Chongqing het hoofdkantoor van het energiebedrijf en andere gebouwen die door de besmette mensen waren bezocht, af. De districten van de stad waarin de besmette personen leefden kondigden massale testcampagnes aan en verzamelden binnen 24 uur monsters van 125.000 mensen.

De appartementcomplexen van de besmette personen werden strikt afgesloten, met voedsel en andere essentiële benodigdheden die regelmatig werden geleverd door stadsgezondheidswerkers (een Canadese YouTuber bezocht het gebouw waar de eerste patiënt woonde en gaf een kijkje in hoe het leven van de bewoners eruitzag tijdens de lockdown) . Verschillende delen van de stad werden bestempeld als ‘zones met een hoog risico’, waar het gaan en komen strikt werd gecontroleerd. In de hele stad werden mahjongsalons, bioscopen, bibliotheken, musea en andere openbare plaatsen waar veel mensen samenkomen tijdelijk gesloten.

In de volgende dagen bleef het aantal mensen in quarantaine stijgen, naarmate er meer nauwe contacten van de gevallen werden geïdentificeerd. Het totale aantal mensen in quarantaine bereikte minder dan een week later een hoogtepunt van bijna 1.300.

Door de snelle en krachtige reactie testte slechts een handvol mensen ooit positief, en die waren allemaal op de eerste dag al in quarantaine geplaatst. Op 17 november, toen er al meer dan twee weken geen nieuwe besmettingen waren ontdekt buiten de quarantaine, maakte de stad bekend dat de uitbraak onder controle was. Chongqing werd officieel uitgeroepen tot een ‘laagrisicogebied’. De beperkingen werden versoepeld en het leven werd weer normaal.

Vanaf het eerste ontdekte geval tot het officiële einde van de uitbraak duurde het 15 dagen.

Genetische sequentiebepaling van het virus van de eerste patiënt in Chongqing bevestigde dat deze cluster van gevallen slechts een kleine tak was van een bredere uitbraak van een deltavariant die in oktober begon in de noordelijke provincie Binnen-Mongolië (het virus is hoogstwaarschijnlijk China binnengekomen vanuit de republiek Mongolië). Medio november was de uitbraak in China helemaal gestopt. Gedurende deze periode zagen steden in heel China een klein aantal gevallen en doofden ze die lokale uitbraken op vrijwel dezelfde manier als Chongqing deed.

In tegenstelling tot wat in het Westen algemeen wordt gedacht, wordt er in China als vanzelfsprekend een enorme hoeveelheid gedetailleerde informatie over elke zaak gepubliceerd. Volksgezondheidsinstanties publiceren een gedetailleerd “activiteitenspoor’ [3] van elke persoon die positief test, met de tijden waarop ze verschillende plaatsen in de voorgaande dagen hebben bezocht, hoe ze zijn geïnfecteerd (indien bekend) en zelfs de kentekennummers van de taxi’s die ze onlangs hebben gebruikt. Een typische regel uit het activiteitenspoor van de eerste patiënt luidt:
‘ 28 oktober, 9.30 uur: taxi genomen van huis (kentekennummer: Chongqing AD14574) naar tankstation Wulidian in het district Jiangbei om de laadstations te inspecteren; at ’s middags in het Old Hot Pot-restaurant van Sister Huang in Wulidian met meneer Ye en meneer Cao.’ [4]

Een van de doelen van deze gedetailleerde activiteitensporen is om degenen te waarschuwen die de paden van de besmette mensen hebben gekruist. De activiteitensporen van de gevallen die op 2 november in Chongqing werden ontdekt, werden bijvoorbeeld allemaal de volgende dag gepubliceerd. Op Chinese sociale media worden activiteitentracks breed gedeeld en becommentarieerd. Misschien geamuseerd en gealarmeerd door het aantal openbare plaatsen dat de eerste patiënt had bezocht, merkte een Chinese netizen op: “Van de middag tot de avond van de 27e drie maaltijden eten in drie verschillende districten. Wat voor persoon is dit? Zo indrukwekkend!” [5]

De afbeelding hierboven toont de verbanden in de cluster van gevallen die in november 2021 in Chongqing zijn ontdekt. Zoals hierboven vermeld, kwam de uitbraak hoogstwaarschijnlijk Chongqing binnen toen een man die in Sichuan woonde (weergegeven door de grijze cirkel met het label ‘S’ hierboven) Chongqing eind oktober 2021 bezocht, en interactie had met collega’s bij een lokaal energiebedrijf. De man uit Sichuan was kort ervoor in Lanzhou, in het noorden van China, waar op dat moment een uitbraak was. Hij besmette enkele van zijn collega’s, die vervolgens een aantal andere mensen in Chongqing besmetten. Uiteindelijk kreeg een medewerker van het energiebedrijf, een 32-jarige man (hierboven aangeduid met ‘c1’) koorts, ging naar het ziekenhuis en testte positief, wat een massale reactie door het departement volksgezondheid veroorzaakte. Tegen het einde van de dag waren alle mensen die hierboven vermeld werden in quarantaine. Tegen de man uit Sichuan werd later een onderzoek geopend omdat hij mogelijk zijn recente reis naar Lanzhou had verborgen

Een sleutel tot het succes van Chongqing (en andere steden in heel China) bij het beëindigen van uitbraken is het vermogen om snel nauwe contacten van geïnfecteerde mensen te identificeren. Dit gebeurt met behulp van smartphone-gebaseerde apps voor het opsporen van contacten, met locatiegegevens van mobiele telefoons en via interviews met de patiënten zelf. Nadat de eerste patiënt in het ziekenhuis was verschenen en positief testte, werden zijn naaste contacten snel geïdentificeerd en in quarantaine geplaatst, waar ze regelmatig werden getest en hun gezondheid werd gecontroleerd.

Tegelijkertijd werden alle bewoners van de wijken waar de eerste patiënten woonden binnen enkele dagen getest om te voorkomen dat de uitbraak zich verder verspreidde. Als de uitbraak zich op grotere schaal onder de bevolking had verspreid, zouden deze massale tests extra geïnfecteerde mensen hebben ontdekt en zouden contacttracers elke individuele infectie hebben opgevolgd en hun kring van nauwe contacten hebben geïdentificeerd. Met dit proces kan elke infectie in een stad snel worden geïdentificeerd en kan de verspreiding worden gestopt.

Chongqing had geluk. Slechts een klein groepje mensen was besmet tegen de tijd dat de eerste patiënt werd geïdentificeerd. Niet alle Chinese steden hebben evenveel geluk gehad, en het afgelopen jaar hebben enkele lokale uitbraken in China weken geduurd voordat ze volledig onder controle waren.

Deze korte periode, begin november 2021, is de enige keer sinds april 2020 dat Chongqing significante beperkingen op het dagelijks leven heeft ingevoerd. Gedurende het grootste deel van de afgelopen 20 maanden, terwijl vrijwel elke grote stad buiten China meerdere ernstige golven van infecties en overlijden heeft doorgemaakt, was het leven in Chongqing – zoals in het grootste deel van China – bijna normaal.

Het ‘dynamisch nulbeleid’

Zoals we hierboven hebben gezien, zijn lokale departementen voor volksgezondheid de sleutel tot de implementatie van China’s ‘dynamisch nulbeleid’. Als zich een geval voordoet in een stad, moeten onmiddellijk contacttracers worden gestuurd om nauwe contacten te identificeren, en het testen van nauwe contacten en getroffen buurten moet zo snel mogelijk worden uitgevoerd. Om een uitbraak te beëindigen, moeten lokale departementen voor volksgezondheid snel de omvang van de uitbraak inschatten: is het een handvol gevallen of een bredere uitbraak die zich onopgemerkt heeft verspreid? Het Chinese Centrum voor Ziektebestrijding en Preventie (China CDC), een organisatie naar het voorbeeld van de Amerikaanse CDC, heeft herhaaldelijk de nadruk gelegd (zie hier en hier) op de centrale rol van volksgezondheidswerk op gemeenschapsniveau (en de noodzaak om dit te versterken) in het belang van de COVID-strategie.

Dit heeft aanzienlijke investeringen in het openbare gezondheidssysteem op lokaal niveau met zich meegebracht. Zo eist de nationale overheid dat elke stad de capaciteit heeft om in korte tijd haar hele bevolking te testen. Dit betekent twee dagen voor steden met een bevolking van minder dan 5 miljoen, en binnen drie tot vijf dagen voor steden met een bevolking van meer dan 5 miljoen. Deze lokale testcapaciteit wordt ondersteund door mobiele testlaboratoria, die worden ingezet in regio’s met actieve uitbraken om de screening van de bevolking te versnellen.

Deze testcapaciteit is herhaaldelijk ingezet om lokale uitbraken te beëindigen. In Guangzhou, een metropool in het zuiden van China ter grootte van New York City, werden in slechts drie dagen tijd 18 miljoen inwoners getest tijdens een uitbraak van een delta-variant in juni 2021. De uitbraak werd met succes in bedwang gehouden met beperkte lockdowns van slechts enkele buurten, geholpen door massale testen en uitgebreide contacttracing, en werd in minder dan een maand volledig beëindigd.

In de bovenstaande afbeelding stelt elke cirkel één persoon voor die tijdens de uitbraak is besmet, waarbij de pijlen laten zien wie door wie is besmet. Het eerste gedetecteerde geval, hierboven weergegeven door de rode ruit, was besmet in een ziekenhuis als gevolg van accidentele blootstelling aan een patiënt uit het buitenland, weergegeven door de grijze cirkel. Het vermogen om elke infectie te traceren en volledige transmissieketens te begrijpen, staat centraal in de kracht van China om uitbraken te beheersen.

Terwijl lokale volksgezondheidsinstanties van cruciaal belang zijn, opereren ze in de context van een grotere nationale strategie om de pandemie aan te pakken.

Na het einde van de eerste uitbraak in China, in de zomer van 2020, heeft de Chinese CDC haar langetermijnstrategie voor de aanpak van de pandemie uiteengezet in een artikel in het medische tijdschrift The Lancet. De Chinese CDC maakte zich zorgen dat, hoewel de eerste golf was gebroken, ‘een sterke inspanning voor het onderdrukken moet doorgaan om het opflakkeren van besmettingen binnen gemeenschappen in China te voorkomen’

De Chinese CDC heeft twee alternatieve strategieën uiteengezet die het land zou kunnen volgen: ofwel ‘inperking en onderdrukking’ (het ‘dynamisch nulbeleid’ dat we hierboven hebben gezien) of ‘verzachtende maatregelen’, wat een zekere mate van verspreiding van het virus accepteert, maar probeert de impact ervan te verminderen. De Chinese CDC oordeelde dat ‘ verzachtende maatregelen de ontwikkeling van groepsimmuniteit over een langere termijn mogelijk zou kunnen maken, maar tegen hoge kosten in termen van aantal gevallen, ernstige ziekte en overlijdens.’ De Chinese CDC beschouwde dit beleid – dat in de meeste landen in wereld wordt gevolgd – als onaanvaardbaar en legde in plaats daarvan uit dat het doel was om de bevolking te beschermen totdat een vaccin zou kunnen worden ontwikkeld en op grote schaal ingezet: ‘Het huidige strategische doel is om geen of minimale overdracht van SARS-CoV-2 te handhaven totdat de bevolking is beschermd door middel van immunisatie met veilige en effectieve COVID-19-vaccins, op welk moment het risico op COVID-19 van welke bron dan ook minimaal moet zijn. minimum. Deze strategie koopt tijd voor de dringende ontwikkeling van vaccins en behandelingen in een omgeving met weinig aanhoudende zieken en sterfgevallen. Een vaccin als verdediging is vrijwel zeker een wereldwijde noodzaak in de strijd tegen de COVID-19 pandemie, bij het voorkomen van besmetting onder degenen die risico op blootstelling of medisch risico lopen en, uiteindelijk, bij het immuniseren van de bevolking om de invoer en overdracht van virussen te stoppen.’

China heeft nu bijna 80 procent van zijn bevolking volledig gevaccineerd en heeft dit niveau van immuniteit van de bevolking bereikt zonder te lijden onder wijdverspreide besmettingen. De aanhoudende verspreiding van het virus in landen die aanzienlijke delen van hun bevolking hebben ingeënt en de aanhoudend hoge dodentallen in die landen hebben er echter toe geleid dat de Chinese CDC waarschuwt tegen het opgeven van het COVID nulbeleid.

De CDC publiceerde onlangs een beoordeling van de gevolgen van het omarmen van de strategie van ‘verzachtende maatregelen’ die door de meeste landen wordt gevolgd, en concludeerde dat het Chinese gezondheidszorgsysteem snel zou worden overspoeld door honderdduizenden dagelijkse COVID-19-gevallen en meer dan 10.000 ernstige gevallen elk dag. ‘Sommige strategieën van open grenzen zonder voorbehoud volgen ‘waarschuwde de CDC, ‘zou een verwoestende impact hebben op het medische systeem van China en een grote ramp veroorzaken in het land.’

Dr. Zhong Nanshan, een Chinese longarts die bekend staat om zijn uitspraken over de oorspronkelijke SARS-uitbraak, en een leidende rol heeft gespeeld in de reactie op de huidige pandemie. Krediet: Xinhua/Liu Dawei.

Dr. Zhong Nanshan is een longarts die in 2003 bekendheid kreeg tijdens de oorspronkelijke SARS-uitbraak door in het openbaar over de epidemie te spreken en een behandeling voor SARS-patiënten te ontwikkelen. Nu, op 85-jarige leeftijd, heeft hij een centrale rol gespeeld bij het formuleren en communiceren van de reactie van China op COVID-19.

In januari 2020 reisde Dr. Zhong met een medisch team van de Chinese Nationale Gezondheidscommissie naar Wuhan om de uitbraak te onderzoeken, en hij was de eerste grote figuur die bevestigde dat SARS-CoV-2 van persoon op persoon kan worden overgedragen. In een recent interview betoogde hij dat in vergelijking met het toestaan van de verspreiding van het virus, het dynamische nulbeleid een ‘relatief goedkope benadering’ is en dat het afwisselend opheffen en opnieuw instellen van beperkingen in andere landen een grotere psychologische impact heeft op de bevolking. Dr. Zhong heeft gesuggereerd dat hoe lang de strikte grenscontroles van China nog van kracht blijven, zal afhangen van hoe andere landen over de hele wereld erin slagen de verspreiding van het virus onder controle te houden, en van hoe effectief vaccins, nieuwe geneesmiddelen en behandelingen zijn om de ernst ervan te verminderen.

De vooruitzichten voor China tijdens de verdere pandemie

De verklaringen van Dr. Zhong staan in schril contrast met de oproepen van westerse media aan China om zijn nul-COVID beleid op te geven en een beleid in Amerikaanse stijl van ‘leven met het virus’ te omarmen. De Financial Times verklaart dat ‘nul-COVID landen geen vooruitzicht meer hebben‘ en dat ‘China’s zelfisolatie een wereldwijde bezorgdheid is’. De New York Times publiceert artikel na artikel waarin China’s nul- COVID beleid wordt aangevallen, en, nog cynischer, wordt geprobeerd angst, onzekerheid en twijfel over Chinese vaccins te zaaien. The Guardian beweert dat het Chinese volk genoeg krijgt van het nul-COVID beleid.

China is erin geslaagd SARS-CoV-2 de afgelopen 20 maanden buiten de deur te houden en het normale leven grotendeels door te laten gaan. Dat dit land nu aan de Financial Times, de New York Times of de Guardian advies over de strijd tegen de epidemie zou moeten vragen is duidelijk een absurde gedachte. Toch staat China ook vanuit andere hoeken onder sterke druk om zijn controlebeleid op te geven. Hoewel China’s nul-COVID beleid een normaal leven mogelijk maakt met relatief weinig beperkingen binnen de landsgrenzen, heeft het strikte quarantaineregime voor inkomende reizigers – drie weken – internationaal reizen bemoeilijkt. De New York Times heeft de nadruk gelegd op de moeilijkheid die dit vormt voor zakenmensen die naar het land reizen. China wordt ook zeker geconfronteerd met dezelfde binnenlandse druk van de zakenwereld als die in westerse landen, die aandringt op het opheffen van grensbeperkingen en andere controlemaatregelen die de bedrijfsactiviteit zouden kunnen belemmeren.

Met de komst van de omicron-variant zijn de (sinds een paar weken geleden steeds luidere) oproepen – meestal van buiten China – voor het opgeven van het ‘dynamisch nulbeleid’ ontmaskerd als roekeloos. In een reactie op de eerste berichtgeving over omicron benadrukte Dr. Zhong Nanshan dat China zal afwachten hoe de nieuwe variant zich gedraagt en of er een nieuw vaccin tegen nodig zal zijn. Door zijn dynamisch nulbeleid heeft China de kans om vanop veilige afstand toe te kijken. Daarentegen varen landen die ‘leven met het virus’ blind en zullen slechts weten wat voor risico ze nemen voor de gezondheid van hun bevolking nadat omicron hen al in de greep heeft.

De ervaring van China tijdens de pandemie toont aan dat samenlevingen met een krachtige reactie in functie van de volksgezondheid de verspreiding van SARS-CoV-2 kunnen inperken. Dit kan de herhaalde, schijnbaar irrationele pogingen van media zoals de New York Times om China’s nul-COVID beleid aan te vallen verklaren, evenals hun gelijktijdig falen om hun lezers uit te leggen hoe dat beleid werkt.

De epidemische controlemaatregelen die het Chinese volk heeft doorstaan zijn verwaarloosbaar in vergelijking met de prijs aan levens en bestaansmiddelen die de Amerikanen betaald hebben.
Sinds het begin van de pandemie is voor elke persoon die tijdelijk in quarantaine is geplaatst in China (een land met vier keer de bevolking van de Verenigde Staten), één Amerikaan overleden. Tegelijk is de tijd die in de meeste steden in China sinds april 2020 in lockdown doorbrachten miniem. Toch wil de New York Times zijn lezers laten geloven dat een afgelegen stad aan de grens van Myanmar de norm is in ‘nul-Covid China’, liever dan hen te informeren dat meer dan een miljard mensen, in steden als Peking, Shanghai en Guangzhou, 20 maanden hebben geleefd met weinig beperkingen in het dagelijks leven en vrijwel geen risico op het virus hebben gehad.

Epidemische bestrijdingsmaatregelen in Chongqing en elders in China, gebaseerd op basisprincipes van epidemiologie en moderne technologieën, zoals PCR-testen en op smartphones gebaseerde contactopsporing, zijn effectief gebleken. Het is noodzakelijk dat wetenschappers, werkers en studenten aandringen op een soortgelijk levensreddend beleid over de hele wereld.

Eindnoten:

[1] ‘Dagelijkse besmettingen’ wordt gedefinieerd als het aantal nieuwe binnenlandse infecties, zowel symptomatisch als asymptomatisch. China rapporteert doorgaans het dagelijkse aantal asymptomatische infecties, de symptomatische gevallen en het aantal asymptomatische infecties dat wordt omgezet in symptomatische gevallen. Het ‘dagelijks besmettingsgetal’ is de som van asymptomatische infecties en symptomatische gevallen, minus de omzetting tussen beiden.

[2] Na april 2020 ontdekte Chongqing geen nieuwe lokale gevallen tot 31 juli 2021, toen het twee gevallen vond. Het ontdekte vijf dagen later, op 5 augustus, nog een asymptomatische infectie, maar er vond geen bredere uitbraak plaats in Chongqing.

[3] In het Chinees, ‘活动轨迹’

[4] In het Chinees, ’10月28日9点30分从家中打车（车牌号：渝D14574），到江北区五里店加气站查看充电桩，中午在五里店黄姐老火锅与叶’

[5] In het Chinees, ’27号下午至晚上在三个不同的区吃了三顿，什么人啊，这么牛逼！’

[6] Wang et al., ‘Transmission, viral kinetics and clinical characteristics of the emergent SARS-CoV-2 Delta VOC in Guangzhou, China. ‘ The Lancet. 2021. DOI: 10.1016/j.eclinm.2021.101129 .

Bron: World Socialist Website (WSWS), ‘The misunderstood—and misrepresented—Zero COVID policy in China‘