In het nieuwste nummer van Science verscheen een coverartikel over de mogelijkheden van windenergie in China. Het werd in vele media overgenomen, dikwijls met een sensationele boodschap, zoals: wind kan zeven keer toekomstige Chinese energiebehoeften dekken. Een dergelijke rapportering schiet echter voorbij aan de echte -economische- bedoeling van het artikel: onderzoeken hoeveel windenergie rendabel kan opgevangen worden.
Wat het technische aspect betreft, gaat het uit van satellietobservaties over windrichtingen en –snelheden voor het Chinese grondgebied. Daar worden de gebieden afgetrokken die niet interessant zijn, te weten ontoegankelijke plaatsen, steden en alle gebieden met te weinig wind. Het besluit is dat Oost-Mongolië en aangrenzende gebieden in de noordoostelijke provincies Heilongjiang, Jilin en Liaoning het meest geschikt zijn voor grootschalige windcentrales, samen met het westen van Tibet, en inderdaad de volledige behoeften van China zouden kunnen dekken. Tot hier gaat het artikel niet verder dan bijv. zeggen dat men de behoeften van Noordwest-Europa zou kunnen dekken door de Noordzee vol te planten met windmolens.
Vervolgens bekijkt het artikel de economische doenbaarheid, gebaseerd op de wet van 2005 die gunstige voorwaarden voorziet voor de bouw van windmolens. Met de huidige maximum gesubsidieerde prijs van 0,516 yuan per kwh (ongeveer 5,5 eurocent) geleverd aan het net, kan op rendabele manier de volledige elektriciteitsconsumptie van 2030 door wind geleverd worden. Aan een meer realistische prijs van 0,40 yuan per kwh (4,20 eurocent) – de huidige normale prijs is 0,31 yuan per kwh- kan wind 23 % van het steenkoolverbruik voor elektriciteitsproductie elimineren. Indien men 30 % van het steenkoolverbruik voor elektriciteit wil elimineren binnen 20 jaar, dan moet er voor 640 GW aan windcentrales gebouwd worden en de kostprijs van een dergelijk pakket plus aanpassingen aan het net wordt op 6000 miljard yuan (630 miljard euro) geschat. Niet onbetaalbaar indien men weet dat het huidige anticrisisplan op drie jaar tijd 4000 miljard yuan wil uitgeven.
Tot zover de theorie. In de praktijk betekent een grootschalige ontwikkeling van windenergie dat er een volledig nieuw en duur Chinees net moet komen, want de elektriciteitsproductie gebeurt dan duizenden kilometers van de verbruiker. En er moeten reservecentrales op steenkool gebouwd worden voor periodes met heel weinig wind. Bovendien zijn er nog meer milieuaspecten: 430.000 reuzewindmolens is veel, ook voor de Mongoolse graslanden en de Tibetaanse hoogvlakte. Is die enorme verstoring van het landschap aanvaardbaar? Vele en moeilijke politieke beslissingen dus.
Zie ook CCTV-video’s over windenergie
video over aanwenden hernieuwbare energie
