Volgens een nieuwe OESO-berekeningswijze heeft China geen 6 steden van meer dan 10 miljoen inwoners zoals de UNO voorhoudt, maar wel 15 megasteden. Om tot dit resultaat te komen baseert de OESO zich eerder op functionele eenheden, dan wel op de officieel erkende grenzen van de steden.
Volgens de officiële UNO cijfers telt China 6 megasteden met meer dan 10 miljoen inwoners: Shanghai, Guangzhou, Beijing, Shenzhen, Chongqing en Tianjin. Deze definitie volgt de Chinese administratieve cijfers, maar de OESO vindt die niet precies genoeg en hanteert “functioneel stedelijke gebieden” als criterium voor een stad. Op deze manier geteld krijgt Guangzhou er 14 miljoen inwoners bij en wipt over Beijing als tweede volkrijkste Chinese stad.
Wanneer deze definitie aangehouden wordt, vindt de instelling in China 375 “stedelijk functionele gebieden” met meer dan 200.000 inwoners. 292 daarvan tellen meer dan een half miljoen bewoners en 59 % van de Chinese bevolking leeft in deze gebieden, zij het dat dit cijfer ook ruralen bevat die wonen in de nabijheid van steden: maar 492 miljoen op 790 miljoen inwoners in deze metropolen zijn echte stedelingen. Omgekeerd leven daarbuiten nog 170 miljoen stedelingen in “kleinere” steden met minder dan 200.000 inwoners.
Resultaat van de hertelling is dat naast de 6 genoemde megasteden er 9 andere bijkomen: Wuhan, 
Chengdu, Hangzhou, Xian, Changzhou, Shantou, Nanjing, Jinan en ook Harbin. Het zijn voornamelijk de steden met meer dan anderhalf miljoen inwoners die jaarlijks aangroeiden met 1,4 %, zowat het dubbele van het groeicijfer in de steden tussen 200.000 en anderhalf miljoen inwoners. Wanneer dit van nog meer naderbij wordt geanalyseerd, blijkt dat de aangroei zich vooral voordoet in de steden met meer dan 5 miljoen inwoners: de steden met tussen 5 en 10 miljoen inwoners nemen elk jaar toe met 1,4 % terwijl de echte megasteden met jaarlijks 1,9 % aangroeien. De OESO verwacht dat deze trek naar de megasteden in de toekomst zal aanhouden maar merkt op dat indien er een goed bestuur is zoals in Tokyo, een stad wel 30 miljoen personen aankan.
De studie heeft het daarbij over de noodzaak van het sociaal integreren van de migranten in de steden, uiteraard over het milieuprobleem en behandelt ook de financiële uitdagingen die dit veronderstelt. Hoe het stedelijk beleid duurzamer te maken vormt de rode of groene draad doorheen de studie van 248 bladzijden en dat gaat van luchtverontreiniging en transport over afvalbeleid en waterzuivering en de grondeigendom tot en met de stadsplanning en een beter bestuur zelf.
De OESO-publicatie zelf lezen
