De Chinezen doen het zeer goed op deze Olympische Spelen en wedijveren met de Vs voor het grootste aantal medailles.Misplaatste medaillekoorsts? Het product van ‘onmenselijke’ sportscholen? Verrassend voor ons, in de Chinese pers wordt ook daarover levendig en open gedebatteerd.We nemen als voorbeeld enkele artikels uit dee Engelstalige versie van Global Times.
In een artikel “Ontbrekende medailles’,krijgen de speciale sportscholen ervan langs: daar zouden kinderen vanaf drie jaar een gespecialiseerde lichamelijke opleiding krijgen maar blijft de algemene opvoeding achter. Daarom willen veel ouders hun kinderen niet meer sturen. In de voorbije tien jaar daalde het aantal scholen met 40%, tot 2112 einde 2010 en het aantal kinderen viel op de helft in 20 jaar. Yao Ming, de populaire basketspeler die zelf in een dergelijk systeem zat, is nu voorzitter van de Shanghai Sportbond en roept op beloftevolle jonge sporters naar gewone scholen te sturen. In de jaren 80 en 90 waren sportscholen bij de ouders erg populair want het was een middel om hun kind een opleiding en verzorging te geven die zij zelf niet konden betalen. Zo ging Yao ming naar de sportschool omdat de melk er gratis was.Nu moet de directie van sportscholen actief zelf naar leerlingen op zoek gaan.
Op de sportscholen zou men in het verleden enkel gestreefd hebben naar het verwerven van medailles en niet naar een degelijke opleiding.Na hun sportcarrière geraken sommigen ook moeilijk aan werk, alleen de echte topsporters krijgen achteraf een staatsjob aangeboden.Sinds 2000 spoort men dan ook goede gewone scholen aan om samen te werken met sportscholen zodat de leerlingen een goede allround opleiding krijgen.Dit systeem is nu populairder bij de ouders, die soms de sportopleiding zien als de toegangspoort tot een goede algemene school.Toch blijven de scholen nog teveel geobsedeerd door medailles verwerven.
Een ander artikel gaat in op de Westerse kritiek van de “medailles eerst” strategie van China en het debat daarover op de Chinese microblogs. Het verdedigt staatstussenkomst in de sport. China startte met zijn deelname aan de Olympische Spelen van nul, en de staat moest tussenkomen om toch enkele medailles te verwerven en de nationale trots te ondersteunen. Sinds de Spelen van Beijing in 2008 heeft China geen medailles meer nodig om van zijn zelfvertrouwen terug te winnen. De tegenstelling tussen een het land met vele medailles maar toch met een geringe graad van actieve sportbeoefening wordt hinderlijk. Toch is het niet correct staatstussenkomst in de sport te bestempelen als een politieke fout.
Een derde artikel “Roep om medailles nog steeds luid en duidelijk” verdedigt ook de staatspolitiek om medailles te winnen. Over de Spelen bestaan veel en hevige meningen. Sommigen vinden dat het geld voor de atleten beter naar dingen van openbaar nut zou gaan. De uitsluiting van het duo Chinese volleybal-speelsters wegens opzettelijk verliezen, deed de gemoederen oplaaien. Maar de grote meerderheid staat achter de Chinese topatleten, ook al staan microblogs als Weibo vol met kritische bedenkingen. In de sport is patriottisme in alle landen normaal zo ook in China.
http://www.globaltimes.cn/content/725251.shtml
http://www.globaltimes.cn/DesktopModules/DnnForge%20-%20NewsArticles/Print.aspx?tabid=99&tabmoduleid=94&articleId=700289&moduleId=405&PortalID=0
http://www.globaltimes.cn/content/725095.shtml
http://www.globaltimes.cn/content/725305.shtml
