De informatiedienst van de regering heeft gisteren een Witboek voorgesteld over hoe China de voorbije 70 jaar de rechten en de belangen van zijn 85 miljoen personen met een handicap heeft beschermd. De verschillende hoofdstukken belichten meerdere facetten hiervan.
China telt nu 85 miljoen personen met een handicap. Rolstoelgebruikster en voorzitter van de China Disabled Persons’ Federation (CDPF) Zhang Haidi vertelde de persconferentie dat ze de voorbije decennia getuige was van echte veranderingen. In de jaren zestig werd ze geweigerd door de meeste basisscholen en had ze als tiener niet de middelen om zich een rolstoel aan te schaffen. De 64 jarige Zhang prees de ontwikkeling van ‘s lands opvoedkundige en revalidatiediensten voor personen met een handicap.
Onderwijs
Het aantal studenten in speciale scholen groeide volgens het Witboek van 298.000 in 2013 tot 666.000 in 2018. Ook het onderwijs buiten de leerplicht om maakte vooruitgang. De kosten van voorschools onderwijs voor 30.000 gehandicapte kinderen uit arme gezinnen werd door de gemeenschap gedragen. In 2018 waren er 133 secondaire speciale beroepsscholen of klassen met in totaal 19.475 gehandicapte leerlingen. Van 2013 tot 2018 volgden 62.200 studenten college in de reguliere instellingen hoger onderwijs. Zhang bestempelde dit als een goede start waarop nog meer leerlingen zullen volgen.
In 2018 begonnen 621 onderwijsinstellingen leerprogramma’s revalidatie aan te bieden met al 29.334 afgestudeerden. Reguliere instellingen van hoger onderwijs die dit over 4 jaar doen, namen10.000 studenten aan.
Wetgeving en netwerk
Tegen april 2018 beschikte China over 80 wetten en 50 bestuurlijke reglementen over de bescherming van de rechten van de personen met een handicap. Het CDPF vertegenwoordigt en waarborgt hun rechten en belangen. Vorig jaar bestonden er op nationaal vlak 42.000 federaties van gehandicapte personen en dit varieert van slechtzienden over slechthorenden tot en met personen met een fysische handicap. Op lokaal vlak komen daarbij nog een 16.000 takken bij van dit soort verenigingen;
Overheidsuitgaven
De overheid gaf tijdens het elfde vijfjarenplan (2006-2010) 57 miljard yuan uit aan programma’s en dit bedrag steeg tot 145 miljard yuan tijdens het twaalfde vijfjarenplan (2011-2015). Van 2013 tot 2017 gaf de regering al 180 miljard yuan uit.
In 2018 boden 1001 stedelijke districten en 1749 rurale kantons buurtrevalidatiecentra aan met 478.000 buurtrevalidatie coördinatoren. Dit kwam van 2006 tot 2016 ten goede aan 21 miljoen personen. Vorig jaar bedroeg hun aantal 10 miljoen. In totaal telt China 9036 revalidatie instellingen voor gehandicapten met 250.000 personeelsleden. 2750 hiervan bevinden zich dus in de buurt.
Werk en sociale zekerheid
Het aantal gehandicapte personen die tewerkgesteld zijn bedroeg in 2018 9,48 miljoen. De staat steunde ook de vorming van 120.000 blinde masseurs. Vorig jaar telde China 2811 specifieke jobdiensten voor gehandicapten met 34.000 personeelsleden. Ook hun sociale zekerheid is aan de beterhand.
In maart 2018 ontvingen 9 miljoen gehandicapten een rurale of stedelijke leef toelage. Dat jaar waren 25 miljoen gehandicapten gedekt door een pensioenverzekering en 10 miljoen kregen een pensioen uitgekeerd. 28 soorten revalidatie diensten worden gedekt door de basis ziekteverzekering. Vorig jaar telde China 791 zorginstellingen en 8435 instellingen die residentiële zorg aanboden voor 223.000 en thuisdiensten aan 888.000 gehandicapten.
Vorig jaar genoten 620.000 personen met een handicap van een sociale huurwoning en subsidieerde de staat 1,77 miljoen arme gezinnen met een of meerdere gehandicapte leden om hun vervallen huizen te renoveren. De gemiddelde subsidie bedroeg 14.000 yuan per gezin.
Tot zover een korte greep uit de diverse maatregelen. Het Witboek behandelt ook de inspanningen door de lagere overheden om hun instellingen en gebied meer toegankelijk te maken voor de gehandicapten.
Bron: Xinhua, Global Times, China Daily
.
Ik weet niet waarom die hoerastemming nodig is. De realiteit is totaal anders. Probeer als blinde maar eens een bankrekening te openen bij een staatsbank? Volgens de officiele cijfers hebben enkel 5 miljoen (van de 85 miljoen ) gehandicapten een of andere job. In het straatbeeld zie je al helemaal niet, tenzij als bedelaar.
Het zal meer nodig zijn, zowel vanuit de maatschappij als vanuit de overheid, om gehandicapten te integreren.
Sorry, in NL krijgen bedrijven subsidie van de overheid om deze mensen aan te nemen. Jammer genoeg zijn er werkende gehandicapten te veel in China. Dat is bijna 5% , maar meestal doen ze alleen stereotype werk zoals blinde masseur. Het ergste is dat zij niet eens gehandicapt geboren zijn maar door een bedrijfsongeluk. Het probleem is dat de overheid te veel voor ze doet zoals voor een dove dansgroep in China. Het creëert meer stereotypen en dat maakt het alleen erger om te integreren.
Is er reden tot een hoera? Wie bepaalt dit? Waarom is er geen reflex om te vragen aan de betrokkenen zelf (hier: de Chinese gehandicapten)?
Het geluksgevoel is geen absoluut, maar een relatief gegeven. Mensen vergelijken het heden met zichzelf (verleden), met vergelijkbare mensen (heden) en opnieuw met zichzelf (toekomst). Mensen vergelijken niet met een niet-bereikbaar ideaal. Al zeker niet een niet-bereikbaar ideaal van een andere cultuur of beschaving.
Als we kijken naar de evolutie van de overheidsuitgaven voor gehandicapten, dan is het begrijpelijk dat er een basis is voor een hoerastemming.
Er is in het Westen een maatschappelijke ziekte om de eigen normen te hanteren in het beoordelen van andere mensen. Intolerantie zit in het DNA van de cultuur. Het is er zo gewoon dat de meeste mensen dit niet (h)erkennen.
@Lok
Klopt: “Het geluksgevoel is geen absoluut, maar een relatief gegeven.”
Als een basisschoolonderwijzer in China ziet wat mijn pensioen is valt hij achterover. En idd ik val achterover als ik lees dat de neef van Xi Jinping miljoenen kan vergokken op de casinotafels in Macao.
Maar de marges waarbinnen de verbazen g plaat vindt zijn wel erg groot.
Een doorsnee basisschoolonderwijzer in China vergelijkt zichzelf niet met een gepensioneerde in NL. Een doorsnee gepensioneerde in NL vergelijkt zichzelf niet met de neef van Xi Jinping.
De doorsnee mens vergelijkt zichzelf met vergelijkbare anderen in de eigen omgeving: collega’s op het werk, de buren, vroegere klasgenoten enz. Een gepensioneerde in NL die zichzelf vergelijkt met de neef van Xi Jinping heeft te veel tijd over. Zo iemand zou beter de tijd benutten om de opgedane wijsheid van meer dan 65 jaar positief aan te wenden ter verbetering van de eigen maatschappij en de mensheid. Anderen hebben het goede voorbeeld gegeven. Een dank u wel voor de redacteurs van ChinaSquare.
Een doorsnee basisschoolonderwijzer in Cjhina helemaal niks van de goklust van de familie van Xi Jinping. Maar ik weet wel dat ze dat absoluut niet vreemd zouden vinden want CCP ambtenaren doen niks anders dan zich verrijken en hoe hoger je komt en hoe meer familie gaat meespreken hoe meer je je kunt verrijken over de ruggen van de armen..
Een gepensioneerde in NL besteedt beter zijn tijd in een onderzoek in eigen land waarom de corruptie geïnstitutionaliseerd is. Openlijke corruptie in de vorm van lobbygroepen, achterdeur- en draaideurpolitiek zijn schering en inslag. Geen enkele partij of politicus die er openlijk durft over te spreken. Het reëel besteedbaar inkomen van huishoudens is sinds 1977 nauwelijks toegenomen. De economische groei komt steeds minder terecht bij huishoudens en steeds meer bij bedrijven. De overheid werkt steeds minder voor de bevolking en steeds meer voor het kapitaal. Is dit een democratie?
Een doorsnee basisschoolonderwijzer in China gelooft in de integriteit en talenten van CPC ambtenaren. Het onderwijs is door de overheid georganiseerd. Wie werkt voor een overheidsorganisatie waarvan beweerd wordt dat het een zinkend schip is? Antwoord: corrupte en niet-loyale basisschoolonderwijzers zoals de bron van Huub.
De eerste zin is onzin, we hebben het hier nou eenmaal over China, maar de rest van die eerste alinea is een statement naar mijn hart. Het lijkt me heel tof om samen met Lok op de barricaden te staan voor transparantie en de spreiding van kennis, inkomen en macht. En daarna een pint drinken in Baarle-Hertog op een terrasje.
Met de tweede alinea heb ik veel moeilijkheden.
De doorsneeleraar in China ken ik natuurlijk niet. Maar ook ik ken geen een corrupte, niet-loyale leraar in China. De mensen die ik ontmoet heb zijn trots op hun land, werken hard aan de opvoeding en opleiding van de leerlingen die aan hun zorgen zijn toevertrouwd. Maar kritiek hebben ze wel. Een (terecht) voorbeeld vind ik de extra, onbetaalde, “vrijwillige” werkdag op zaterdag. Ook de verplichte ideologische scholing is een doorn in het oog.
Het is me even niet duidelijk wat nu eigenlijk het onderwerp van de discussie is, maar ik heb de indruk dat u een wel heel geidealiseerd beeld hebt van de Chinese samenleving. Het doet me denken aan Tactus’ De origine waarin hij de Germaanse stammen als puur verhemelde in tegenstelling tot de bedorven Romeinse samenleving. Als het de bedoeling is Europa met China te vergelijken, dan moet wel het beeld van China juist zijn. En daar ligt het probleem.
Corruptie is groter in China, maar dat heeft het net zoals andere Aziatische landen niet belet om grote economische groei te krijgen (zie de Oost-Aziatische paradox).
Ook bedrijven in China maken grote winsten en werknemers moeten vaak lange uren kloppen (zie de 9-9-6 werkweek, die bedrijven alsmaar meer hanteren)
Onderwijs is een wereld vol met privileges, en wordt alsmaar meer aangevuld door private nascholing, wat veel geld kost. Ouders besteden vaak honderden euros per maand aan onderwijs.
Het onderwerp van discussie is verworden tot wat de te gebruiken normen zijn als we China een rapport geven: westerse of Chinese. Een rapport is altijd relatief: t.o.v. het gemiddelde, het beste, het ideale enz. Ik heb moeite met rapporten enkel t.o.v. de ‘ideale’ situatie. Die ‘ideale’ situatie bestaat niet. Daarom is het zinvol om China te vergelijken met bv. België of Nederland (omdat lezers hier komen) volgens Chinese normen (omdat China ontwikkeld wordt voor Chinezen).
In het Westen is corruptie gelijk aan niet volgens de wet. Hierdoor is er een cultuur van: Wat niet is verboden, is toegestaan. In China gaat men verder en is corruptie gelijk aan niet integer. Disciplinaire sancties en maatschappelijke veroordelingen zijn er heel gewoon. Volgens Chinese normen over integriteit is België of Nederland stukken corrupter dan China. De zogenaamde Oost-Aziatische paradox bevestigt dat de vooronderstellingen over corruptie verschillend zijn in China en in het Westen.
Iemand die vindt van zijn werkgever (hier: de Chinese overheid vertegenwoordigd door de CPC) dat het van hoog tot laag corrupt is, maar niet van job of werkgever verandert, is zelf corrupt en niet-loyaal.
Kritiek hebben of vinden dat de werkgever corrupt is, is heel erg verschillend. De doorsneeleraar in China heeft kritiek op de overheid (zoals iedereen, inclusief mezelf), maar beoordelen hun land volgens Chinese normen. Zij vinden niet dat hun werkgever “niks anders doen dan zich verrijken over de ruggen van de armen.” Op de barricaden staan en schreeuwen voor een ideale wereld is enkel voor mensen die te veel tijd hebben. Werkbare en opbouwende kritieken (volgens de normen van de ontvangende partij) omzetten in de praktijk lijkt mij zinvoller.
Privé nascholing komen ook voor in HK en Taiwan. Zelfs in NL en VS. Je kun Chinezen uit China halen, maar hun gedrag zou hen altijd volgen in het buitenland. Nu zitten blanken te zeuren over rijke Chinese migranten terwijl de meeste van deze rijke Chinezen rijk waren toen ze immigreerden, maar rijk werden door meer door hard ter werken en te studeren. Yale en alle rijke universiteiten discrimineren Chinezen om toe te treden aan de universiteit met hun hoge cijfers. Dus moeten ze harder leren.
De Oost-Aziatische paradox van veel corruptie gepaard met heel hoge economische groei, zoals in China, komt omdat de formele kanalen, met name de overheidsstructuren, niet aangepast waren. Lange tijd bengelde China onderaan op de lijstjes van de Wereldbank die het ondernemersklimaat in een land meten. Een vergunning om een bedrijf te starten, kon jaren in beslag nemen. Maar via informele kanalen starte een fabriek in een paar dagen tijd. Daar ging natuurlijk ook persoonlijk gewin bij gepaard.
Kunt u mij het verschil in corruptie tussen Belgie en China eens beter uitleggen. Neem nu de onlangs overleden Li Peng. Iedereen in China weet dat hij en zijn familie zich verrijkt hebben met o.a. de Drieklovendam. Toch is hij of zijn familie nooit vervolgd geweest en werd hij door Xi JinPing geeerd. Wat is het verschil met vb Belgie?
Op welke bron steunt je bewering over Li Peng?
https://en.wikipedia.org/wiki/Li_Peng
”Li’s family benefited from Li’s high position during the 1980s and 1990s. Two of Li’s children, Li Xiaopeng and Li Xiaolin, inherited and ran two of China’s electrical monopolies. State-run Chinese media have publicly questioned whether it is in China’s long-term interest to preserve the “new class of monopoly state capitalists” that Li’s family represents.[39] Li Xiaopeng entered politics in Shanxi province and became its governor in 2012 and then in 2016 he became Minister of Transport. Li Xiaolin served as chief executive of China Power International Development, before being transferred out in 2016 to a minor executive post at a different power company.”
https://en.wikipedia.org/wiki/Three_Gorges_Dam
openingsdatum 2003. Dus alle elektriciteit in ’80 en ’90 die nooit was opgewekt factureren naar de overheid. Waarom een grote concurrent beginnen op je eigen territory van corruptie dan. Je beschuldiging slaat nergens op.
Een paradox geeft aan dat de bestaande vooronderstellingen de werkelijkheid niet kan verklaren. Andere vooronderstellingen zijn nodig. In de reële wereld bestaan paradoxen niet. Het is de mens die ze niet kan plaatsen.
Economische projecten faciliteren bestaat in elk land, met of zonder corruptie. Economische projecten kunnen ten goede komen aan het algemeen belang, maar niet altijd. Als dat het geval is, is het een succesvol industrieel beleid, afhankelijk van de talenten van de overheid. Als bv. in het Westen economische projecten worden gefaciliteerd met smeergeld, komt dit niet ten goede aan het algemeen belang zoals de zogenaamde Oost-Aziatische paradox dit aangeeft. In bv. China is dit wel het geval.
Wat is de verklaring? In China is er een cultuur om het volk te dienen, ook na het eventueel aannemen van smeergeld. In het Westen bestaat die cultuur niet. Daarom heeft smeergeld geen enkele positieve (indirecte) invloed op het algemeen belang.
Niemand heeft volledige zicht op corruptie. Wel kunnen we het mechanisme van de checks-and-balances vergelijken en wat het eindresultaat is voor het algemeen belang.
In een moderne samenleving zijn er verschillende machten: uitvoerende, wetgevende en rechtsprekende, maar ook: ‘kapitalisten’, het volk, militairen, religieuzen, het buitenland enz. In een trias-politica-systeem kan de controle over 3 machten gemakkelijk overgenomen worden in het nadeel van het algemeen belang. In China is er een onafhankelijke instantie die de integriteit waarborgt: de Central Commission for Discipline Inspection.
Zoals in de sportwereld, worden scheidsrechters ingeschakeld om spelers op fairplay te controleren zodat ze niet op een akkoordje gooien met een externe partij omwille van bvb. financieel gewin. In een trias-politica-systeem is er zo’n scheidsrechter niet en is het niet aangepast aan een hoogontwikkelde maatschappij met sociale media, kapitalisme, extremisme, populisme, militarisme enz.
De Belgische burgertop G1000: “Overal wordt innovatie gestimuleerd, behalve in de democratie. Bedrijven, wetenschappers, kunstenaars en sporters moeten innoveren, maar als het op de inrichting van de samenleving aankomt, zijn we anno 2011 kennelijk nog steeds blij met de procedures van 1830.” Ook in België verlangen burgers naar hervormingen. Het land is echter hopeloos verdeeld in belangengroepen en er is geen organisatie die het algemeen belang behartigt. In China is de CPC die het algemeen belang verdedigt en zorgt voor constante hervormingen.
Het eindresultaat van de vergelijking zien we in de evolutie van de welvaart, de armoedebestrijding, de kwaliteit van de infrastructuur, de tevredenheid van de bevolking, de softpower van het ontwikkelingsmodel enz.
Verder zie ik graag de uitleg waarom het reëel besteedbaar inkomen van huishoudens in NL sinds 1977 nauwelijks is toegenomen en waarom de armoede in BE maar niet wil dalen. Waar is het geld gebleven als de corruptie er laag is?
In 2014 toonden onderzoeksjournalisten in 时代周报 aan hoe Li Peng de opdrachten bij de constructie van de Drieklovendam gaf aan bepaalde bedrijven, mits persoonlijke verrijking. De Li-familie is rijk geworden door allerhande corrupte deals. Zijn dochter, aan het hoofd van verschillende staatsbedrijven, heeft een fortuin rond een half miljard euro. Iedereen weet dat in China, Li Peng en zijn familie zijn er niet echt geliefd.
https://journal.probeinternational.org/three-gorges-probe/who-is-behind-chinas-three-gorges-dam/ Meestal zijn het buitenlandse bedrijven waaronder Japan die staal bezorgden. Maar ze hadden erg slechte kwaliteit aan China gegeven. Na een onderzoek was China woedend en het eiste erg strenge controle van Japan. China produceert ook staal, maar dat voldoet niet aan de eisen voor de dam. Het lijkt meer op een idee dat ‘je familie kan je beter vertrouwen bij een groot project dan een buitenlander of dan een goedkope prijs waar je later spijt van krijgt’.
Aan AJ: Kan je een link naar het artikel waarover je het hebt doorsturen?
Het zou me verwonderen dat een Chinees weekblad een ex-premier en zijn familie kan beschuldigen van corruptie zonder dat daar enige reactie op komt. Ikzelf heb er destijds ook niets over gelezen in de Westerse pers die toch de eerste is om dergelijke smeuiïge verhalen op te pikken.
Artikel 时代周报 uit 2014: https://chinadt.global.ssl.fastly.net/chinese/2014/02/%E6%97%B6%E4%BB%A3%E5%91%A8%E6%8A%A5%EF%BD%9C%E4%B8%89%E5%B3%A1%E9%9B%86%E5%9B%A2%E8%A2%AB%E6%8C%87%E8%BF%9D%E8%A7%84%E6%8B%9B%E6%A0%87%EF%BC%9A2014%E5%B9%B4%E5%89%8D%E5%9D%87%E6%98%8E%E7%AE%B1/
spoiler: die leider op pensioen slaat natuurlijk op Li Peng. De Three Gorges Group is een persoonlijke cashkoe voor de Li-familie, die het geld vervolgens geplaatst heeft op allerlei offshore bankrekeningen.
1 China Digital Times wordt financieel gesteund door de National Endowment for Democracy die haar geld krijgt van het Amerikaans Congress via het United States Information Agency (USIA): de VS propagandamolen in het buitenland
2 Over de zgn corruptie van Li Pengs dochter heb ik al op 3/7 aan Huub geantwoord bij het artikel over de jarige CPC: we draaien vierkant
1. Het artikel is integraal overgenomen van de Guangzhou Times Weekly (时代周报), in het weekbladarchief is het artikel verwijderd.
2. Antwoord is niet juist. Zowel door verschillende journalisten, waaronder die van Times Weekly, als een overheidsaudit in 2013 is grootschalige corruptie vastgesteld bij de Three Gorges Group, en de rol van de Li-familie werd onder de loep genomen, zowel die van Li Peng als zijn dochter. De reden waarom het nooit tot een daadwerkelijke vervolging is gekomen ? Waarschijnlijk was de status binnen CPC te groot ?
Om tot de vraag van algemeen belang te komen. Ik zie niet in hoe corrupte deals van de Three Gorges Group, en voor 2014 werkte zowat elke aanbesteding met smeergeld, bijdragen hebben tot het algemeen belang? De contructiearbeider die meer dan tien uur per dag werkt voor een beperkt loon zal het hiermee toch niet eens zijn.
niemand kon machtiger zijn dan Zhou Yongkang, toch kreeg hij levenslang. Hij was overigens de verantwoordelijke achter de energiecorruptie
In BE/NL maken economische projecten, met of zonder corruptie, te weinig deel uit van een succesvol industrieel beleid. Groei blijft achterwege. Ook de vruchten van de algemene economische groei gaan te weinig naar de burger omdat er geen traditie is om het volk te dienen. Politieke zelfbediening en draaideurpolitiek zijn er structureel ingebakken in het systeem.
In China maakt economische projecten faciliteren, met of zonder smeergeld, deel uit van een succesvol industrieel beleid dat leidt tot economische groei. In China is dit ook in het voordeel van het algemeen belang omdat er een cultuur is van het volk dienen, ook na het eventueel aannemen van smeergeld. Dit zien we in de evolutie van de welvaart, de armoedebestrijding, de kwaliteit van de infrastructuur, de tevredenheid van de bevolking, de softpower van het ontwikkelingsmodel enz. Ook Chinese contructiearbeiders zijn hiermee eens.
Aan A.J.
Het artikel dat je gebruikt gaat over een inspectie van dossiers van 2012 door de anticorruptieeenheid in 2014.
Het bevat welgeteld één enkele paragraaf waarin een anonieme getuige tegenover het weekblad beweert dat leiders van het bedrijf en hun familie, ook gepensioneerden zich verrijken. Er is geen aanwijzing dat het gaat over Li Peng, integendeel, de anonieme getuige heeft het over leiders van het bedrijf.
Als dossierstuk tegen Li Peng valt het wel wat mager uit.
Dat artikel is natuurlijk maar een deel van het dossier tegen Li Peng en zijn familie. De smoking gun vinden zal moeilijk zijn, maar er zijn zoveel elementen die zijn familie van onrechtmatige verrijking verdenken, dat men al scheel moet kijken om het niet te zien. Dat zulk artikel al verschijnt in China is een onderzondering en de betreffende journalist kan natuurlijk onmogelijk belangrijke partijfunctionarissen beschuldigen zonder zelf in de problemen te komen. Bovendien is de essentie van het artikel dat zowat elke aanbesteding rond de Drieklovendam en het staatsbedrijf dat eruit voortvloeide met smeergeld tot stand kwam. En wie waren hierbij de leidende krachten? Li Peng en vervolgens zijn dochter Li Xiaolin. Het geld van die laatste staat gedeeltelijk op Zwitserse bankrekeningen, een van twee miljoen en een van enkele tientallen miljoenen. In een van de documenten staat als bron: winst uit zakendeals van contructiemateriaal tussen Europa en China. Smeergeld ?
Kan u dat allemaal eens concreet maken? Op basis van talloze journalistieke rapporten komt politieke zelfbediening zowel in Europa als China voor. Het industrieel beleid in China, dat zich vooral laat inspireren door Korea en Japan, lijkt succesvoller te zijn dan wat op EU-niveau beslist wordt. Hoe kan je trouwens China vergelijken met Europa? Totaal verschillende ontwikkelingsfase. China heeft nog decennia groeipotentieel, Europa gaat een tweede lost decade tegemoet. Begrippen zoals algemeen belang staan centraal in politieke filosofie in het Westen en binnen het confucianisme, maar de realiteit vertelt vaak een ander verhaal. In de Chinese samenleving zijn er best ook veel verliezers, en ik hoor wel veel constructiearbeiders op mijn wechat klagen over vb. het optreden van de overheid of de toenemende duurte van het leven. Het leven is best hard als je er alleen voorstaat.
Economische groei:
Dat ontwikkelde landen een lage(re) groei zouden moeten hebben, is slechts een niet bewezen hypothese. Economische groeimodellen en de empirie spreken dit trouwens tegen.
Algemeen belang:
Er is economische groei in China en Europa. Welk deel gaat naar de bevolking over een lange periode? De empirie laat zien waar politici vooral lippendienst bewijzen en waar ze het begrip in hun hart dragen. Het laat ook zien waar de corruptie het hoogst is.
Sommige mensen kijken graag naar uitzonderingen op basis van eigenaardige normen en noemen dit empirisch onderzoek. Dat bestaat ook. De menselijke geschiedenis is hierin onverbiddelijk. Samenlevingen die niet-aangepaste normen gebruiken raken achterop en worden van de kaart geveegd.
Lok, Waar spreekt u over ? Wie gaat er het meest met de economische groei lopen ? Volgens een studie van PKU bezit 1 procent van de Chinese bevolking meer dan 1/3 van de rijkdom. In Belgie bezit de 1 procent 18 procent van de rijkdom. Dan het GINI-coefficient, dat ligt in China al meer dan 15 jaar stabiel en was in 2017 0.476 en behoort daarbij tot de meest ongelijke samenlevingen ter wereld. In Belgie schommelt de GINI-coefficient rond 0.260.
Om het nog beter in perspectief te plaatsen: volgens Forbes bezitten in 2018 de honderd rijkste Chinezen 643 miljard dollar, meer dan de 40% armste Chinezen samen. Dat zijn Amerikaanse toestanden.
De vergelijking gaat niet op. China moet je vergelijken met de EU. België moet je vergelijken met Chinese provinciesteden intern.
Herverdeling komt met een vertraging. Hoge groei gaat altijd gepaard met een hoog GINI-coëfficiënt. En het GINI-coëfficiënt meet niet dé ongelijkheid. Dé ongelijkheid bestaat niet. Het meet bv. niet het netto-vermogen, de leefomstandigheden en het geluksgevoel van de burgers.
In kapitalistische samenlevingen zijn burgers voor een groot gedeelte afhankelijk van hun inkomen. Het GINI-coëfficiënt kan er een nut hebben.
In socialistische samenlevingen met hoge groei zoals in China is het GINI-coëfficiënt niet relevant in de meeste gevallen. De overheid zorgt er bv. voor grond, huisvesting, onderwijs, medische zorg enz.
Je moet met iets beters afkomen om dé Chinese ongelijkheid te bewijzen.
De verdeling van de vermogens in België door Sarah Kuypers en Ive Marx, versie juni 2017:
http://www.centrumvoorsociaalbeleid.be/sites/default/files/D%202017%206104%2001_juni2017.pdf
“De één procent meest vermogende Belgische gezinnen bezit nog steeds evenveel als de minst vermogende helft van de Belgische gezinnen samen.“
Ik zou graag de nadruk willen leggen op de woorden “nog steeds”. Dit doet nadenken…
@AJ: Graag links naar je bronnen van jouw data.
Vermogensongelijkheid is altijd moeilijk te berekenen, en is meestal een onderschatting: rijken zetten hun geld vaak in offshore-bankrekeningen, dat geldt zowel voor Belgie als China.
Volgens een studie van Peking Universiteit (PKU) is de gini-coefficient van vermogens in China de laatste jaren toegenomen tot 0.79, terwijl de gini-coefficient op basis van inkomen boven de 0.50 zou uitkomen.
Een gini-berekening van aparte provincies of steden wordt, ondanks aankondiging, niet vrijgegeven door statisch bureau van China, maar ik verwacht dat die heel hoog ligt.
Een heel goede introductie tot ongelijkheid in China is de nieuwe studie van Thomas Piketty, (2019) de autoriteit dit vakgebied: https://blogs.lse.ac.uk/businessreview/2019/04/01/income-inequality-is-growing-fast-in-china-and-making-it-look-more-like-the-us/
Overigens, China is natuurlijk al lang geen socialistische samenleving. Steden zoals Shanghai en Peking behoren tot de duurste huizenmarkten ter wereld.
Household Wealth in China 2015:
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4589866/pdf/nihms715948.pdf
De bijdrage van Piketty is dat hij met cijfermateriaal heeft bewezen wat anderen al lang wisten. Een autoriteit zou ik hem niet noemen, zeker niet wat China betreft. En conclusies van studies kunnen niet zo maar vergeleken worden omdat de gebruikte methodiek anders is. “The Credit Suisse Global Wealth Report is the most extensive and current source of information on global household wealth.” Hier worden de gegevens op dezelfde manier verwerkt en kunnen we China/EU/VS vergelijken.
De oorspronkelijke vraag was: Plukt het volk in China, EU en VS de vruchten van economische groei?
Ongelijkheid op zich is geen probleem. Rijkdommen cumuleren is geen misdaad. Armen helpen is wel de taak van de maatschappij/overheid. De Global Wealth Report laat zien dat de armen in EU/VS aan hun lot worden overgelaten. China helpt de armen. Ook het gewone volk profiteert van de economische groei.
@Lok: “De overheid zorgt er bv. voor grond, huisvesting, onderwijs, medische zorg enz.” Een van de redenen waarom het geboortecijfer in China maar niet wil stijgen is de angst van ouders voor de almaar stijgende kosten voor onderwijs en gezondheidszorg.
lees ook Chinasquare over Piketty https://www.chinasquare.be/over-china-ruilt-piketty-wetenschap-in-voor-ideologie/
Credit Suisse Global Wealth Databook 2018
https://www.credit-suisse.com/about-us/en/reports-research/global-wealth-report.html
Pag. 117 Wealth pattern within countries
Gini-coëfficiënten voor vermogen: Noord-Amerika: 84,3 ; Europa: 83,6 ; China: 71,4
@Huub
Pag. 123 Percentage membership of global wealth deciles and top percentiles
Voor P10: Noord-Amerika: 7,5% ; Europa: 12,3% ; China: 0,0%
D.w.z. Ook de armsten onder de armen in China kunnen genieten van een lapje grond en/of huis, onderwijs en medische zorg, ter beschikking gesteld door de overheid.
U leest die grafiek “The Credit Suisse Global Wealth Report” totaal verkeerd. Zij vergelijkt het vermogen van bevolkingen in de wereld met elkaar, en dat op basis van wel heel ruwe categorieen (horen Armenie en Rusland ook tot Europa?). Figuur 6 geeft een beter beeld over de binnenlandse ongelijkheid. Dan ziet u dat China bengelt tussen Frankrijk en de VS, net wat Piketty aantoont.
U kunt dan Piketty ‘niet leuk’ vinden, maar als hij meerdere papers geschreven heeft die bovendien als referentie worden gebruikt, zowel in China als daarbuiten, dan kan je wel over een zeker autoriteitshehalte spreken.
– Lees ook eens het IMF-rapport (2018) http://www.imf.org/~/media/Files/Publications/WP/2018/wp18127.ashx en
https://blogs.imf.org/2018/09/20/chart-of-the-week-inequality-in-china/
– Oxford-studie (2018): https://www.economics.ox.ac.uk/department-of-economics-discussion-paper-series/china-s-increasing-inequality-of-wealth-piketty-with-chinese-characteristics
De oorspronkelijke vraag was: Plukt het volk in China, EU en VS de vruchten van economische groei?
Volgens de resultaten van Piketty en anderen zijn de armsten er de laatste 20 jaar vier keer rijker op geworden, de rijksten meer dan 40 keer. In Frankrijk is dat verschil minder groot. Dus neen, de economische groei is niet gelijk verdeeld onder de bevolking in China. Dat bewijst ook de de tweede paper van Remnin-universiteit, die u aangaf.
Wat zijn de redenen? 1. China is een groot land, en niet elke regio heeft dezelfde groei doorgemaakt 2. Niet iedereen in China krijgt dezelfde kansen: de kwaliteit van het onderwijs is heel verschillend naargelang de regio en het geld dat je eraan wil besteden en in een kenniseconomie zijn vaardigheden heel belangrijk. 3. Molibiteit van arme platteland naar rijke oostkust wordt door de overheid afgeremd. 4. Inflafie van huizenprijzen in grote steden (6 keer duurder in 10 jaar) leidt tot ongelijke welvaartsverdeling.
Japan, zuid korea, Duitsland hebben allemaal last van. Dus deze redenering klopt niet. Duitsers zijn zelf bang voor migranten geworden. Dorpen in Italië, Duitsland lopen leeg.
Armenië en Rusland horen ook tot Europa. Om een eerlijke vergelijking te maken zou Europa + Noord-Afrika vergeleken moeten worden met China, gezien de geografische, demografische en religieuze diversiteit. Figuur 6 zegt enkel iets over de evolutie in enkele landen. De waarde ervan om landen onderling te vergelijken is nihil. Frankrijk zou bv. met Guangdong vergeleken moeten worden.
De nadruk leggen op de evolutie van de (inkomens)ongelijkheid in China, is ook niet echt relevant in deze discussie. Hoge groei gaat altijd gepaard met een hogere ongelijkheid omdat herverdeling altijd met vertraging werkt. Iedereen zonder de naam Piketty kan dit weten.
In deze discussie is relavant:
In China plukken de armen, het gewone volk en de rijken de vruchten van economische groei. In Europa en in de VS verkommeren de armen, gaat het gewone volk nauwelijks op vooruit en de rijken worden op hun wenken bediend. Conclusie is gebaseerd op de verdeling van de vermogens onder de bevolkingspercentielen.
Ik vind het sowieso redelijk absuurd om China met Europa te vergelijken, maar goed Frankrijk vs Guangdong. Wat is de inkomens-GINI van Frankrijk? 0,32 (Wereldbank, 2015). Wat is de inkomens-GINI van Guangdong? 0,99 (Bhattacharya&Li, 2018). Dan zegt u, het platteland rond Meizhou heeft nu eenmaal niet dezelfde economische groei doorgemaakt. Rijken zijn vooral rijk geworden door speculatie en eigendom in de steden. Dit artikel van Caixin legt het allemaal goed uit (voor abonnees) https://www.caixinglobal.com/2018-11-29/china-has-become-much-more-unequal-and-property-market-is-to-blame-101353625.html
Ook binnen de steden zelf is de ongelijkheid torenhoog. Daar heb je te maken met een duale economie waarbij arme plattelandsmigranten zich uitsloven voor een rijkere middenklasse. Wie is met andere woorden de grote winnaar van het Chinese groeimirakel ? De stedelijke middenklasse, aangevuld met hoogopgeleide migranten.
Global Wealth Databook 2018, pag 156
P10: BE: -0,1 ; NL: -2,6 ; FR: -0,1 ; DE: -1,3 ; GB: -0,8 ; US: -0,5 ; CN: 0,3
De armen in China hebben een groter % van het nat. vermogen dan in de meeste westerse landen.
Top 1%: BE: 20,1 ; NL: 23,2 ; FR: 20,6 ; DE: 29,5 ; GB: 24,6 ; US: 35,3 ; CN: 32,6 ; NO: 30,5 ; IE: 34,7 ; FI: 35,7 ; SE: 36,7
Er is een grote concentratie van het nationaal vermogen bij de top 1% in China, maar dat is niet uitzonderlijk en ook niet per definitie slecht.
Pag 157
Gini: BE: 65,9 ; NL: 73,6 ; FR: 68,7 ; DE: 81,6 ; GB: 74,7 ; US: 85,2 ; CN: 71,4 ; IE: 83,0 ; DK: 83,6 ; SE: 86,5
De ongelijkheid volgens Gini voor vermogens in China is significant kleiner dan in de meeste westerse landen. In China gaan alle bevolkingslagen erop vooruit in de laatste 40 jaren. Selectieve verontwaardiging is absurd. Nog absurder is winnaars in China met elkaar te vergelijken terwijl de armen in het Westen wegkwijnen door corrupte politici en de schijnheilige ‘vrije pers’.
De cijfers, waar je naar verwijst, spreken je tegen. In feite bewijzen ze dat de verschillen in vermogensongelijkheid tussen Europa en China niet significant verschillen, en zelfs hoger uitkomen dan in Europa, zeker als je regio’s of steden in China zelf kijkt. De gemiddelde Gini-coëfficiënt voor vermogens ligt in de OECD-landen op 0.72 (2015). Bovendien moet je weten dat de vermogensongelijkheid in China een bijzonder steile groeicurve kent. Lees dit uitstekende onderzoek: https://www.econstor.eu/bitstream/10419/180860/1/1027488080.pdf Vooral de stijging van vastgoedprijzen in de steden heeft geleid tot een grotere vermogensongelijkheid, ‘But only a small group of people benefited from this rise in property values. The wealthiest 10% of the Chinese population saw their share of the country’s total assets rising during that 10-year period, while the remaining 90% saw their share of assets shrink. We have suggested reasons to expect that the inequality of wealth will continue to rise’.
Hoeveel graden bocht moet iemand maken om van ‘Dat zijn Amerikaanse toestanden’ naar ‘de verschillen in vermogensongelijkheid tussen Europa en China niet significant verschillen’ te geraken?
Eigenlijk moet je stekeblind zijn om zelfs tot deze conclusie te bekomen als je weet dat de aandelen van P10, P20, P30, P40, P50, P60 en P70 in het nationaal vermogen significant groter zijn in China dan in Europa en in de VS (Global Wealth Databook 2018, pag 156). En hoe selectief moet je zijn om winnaars in China met elkaar te vergelijken om dan een verliezer te kunnen aanduiden?
Hiermee sluit ik mijn bijdrage aan deze discussie.
U vergist zich. Wat inkomensgelijkheid betreft, komt China in de buurt van Amerika. De inkomens-GINI in China is de laatste jaren wat gedaald, hoewel vanaf 2017 terug gestegen tot 0.476, terwijl die van de EU 0.306 is. Sommige EU-landen steken daar boven, maar hetzelfde geldt voor bepaalde Chinese provincies.
Wat welvaartsongelijkheid betreft kent China de laatste vijftienjaar een grote stijging en is Europa aan het voorbijsteken. “These inequalities have multiple aspects, ranging from the concentration of wealth to regional gaps, or even educational disparities. Urban-biased institutions and policies (in particular,
labor-mobility restrictions, welfare and retirement systems, monetary and financial strategies implemented to curb inflation, public subsidies or investment credits in favor of the urban
sector) had also a responsibility in the long-term rural-urban disparities. Actually, wealth
inequality in China is likely to be much higher than income inequality, particularly due to
the
dramatic rise in housing prices in recent years, undistributed profits from private enterprises,
or other factors” (Zhiming Long, Rémy Herrera, 2018).
De inkomens-vermogensratio, een teken van ongelijkheid, is de laatste veertig jaar verdubbeld tot 700% vandaag, op hetzelfde niveau als Europa.
Over de cijfers Global Wealth Databook 2018: Het gaat om vermogen min de schulden. U leest dat de armste zoveel procent iets meer vermogen heeft in China, Belgie of Griekenland vergeleken met Duitsland of Zweden. Maar een groot deel “valse armen”, mensen die schulden hebben, door hypotheek of allerhande leningen. Zelfs Trump behoorde officieel tot de P10 in de jaren negentig. Ook in China zie je mensen steeds meer leningen en schulden aangaan, terwijl China toch vooral een spaardersmentaliteit heeft.
Wil de situatie van de armsten bestuderen, dan moet je kijken naar de uitgaven in sociale voorzieningen. In China bestaat sinds eind jaren negentig het Dibao-systeem.
De uitbouw van dat dibao-systeem, een soort bestaansminimum voor niet-werkenden, is een positieve evolutie, maar ook met tal van problemen. De uitgave schommelt rond 0.15 % van het bruto nationaal product. Toch wel een heel stuk minder dan bij Europese landen die trouwens door China gezien wordt als voorbeeld om zijn sociale zekerheid uit te bouwen. Ziedaar ook het belang van een klein beetje vermogen bij armen in China, want er is weinig opvangnet.
Factcheck. Op basis van al deze cijfers en rapporten, lijkt me de stelling dat Europa zijn armen in de steek laat, en dat China ervoor zorgt dat vooral de armen profiteren van de economische groei, toch wel zeer onjuist.