De afgelopen twintig jaar lag de klemtoon bij de Chinese hervormingspolitiek op de ontwikkeling van de oostelijke kustgebieden. Nu dit goed op gang lijkt, zet de Chinese overheid een grootse beweging op om de afgelegen en achtergestelde maar rijk aan grondstoffen, westelijke gebieden te ontwikkelen. Daarbij staat zowel de uitbouw van infrastructuur als het benadrukken van het leefmilieu centraal
Hoewel het China niet ontbreekt aan plannen om het technologisch niveau op te tillen, blijken deze nog onvoldoende vruchten af te werpen omdat de scheiding tussen het onderzoek en de toepassing ervan in de ondernemingen nog te groot is. Momenteel wordt zowel gewerkt opdat de ondernemingen meer aan research zouden doen evenals aan onderzoeksinstituten meer als autonome ondernemingen te laten functioneren.
China telt op de 1,2 miljard inwoners een 100 miljoen gelovigen en 300.000 geestelijken. Hoewel er godsdienstvrijheid is, moeten de kerken zich registreren bij de “Bureaus voor godsdienstzaken” op de diverse niveaus. De Chinezen zien dit niet op de eerste plaats als een middel tot controle, maar eerder als een basis waarop de rechthebbenden zich van een officiële ondersteuning kunnen voorzien.
“De minderheden in China hebben geen rechten, noch om hun eigen taal te spreken noch om hun godsdienst te belijden” hoorden we op de nationale omroep voor het bezoek van de Chinese eerste minister aan België. Deze bijdrage is bedoeld als een repliek en we hopen dat ons beeld hoe China het minderhedenprobleem aanpakt, onder meer door het verlenen van een zekere autonomie, minder eenzijdig uitvalt dan wat door de massamedia als ‘objectief’ of erger als ‘geëngageerd’ wordt opgedist.
China heeft de afgelopen 50 jaar ongetwijfeld merkwaardige successen geboekt in het bestrijden van het analfabetisme en bij het veralgemenen van de leerplicht. Sedert een 15-tal jaar wordt in het onderwijs gepoogd de almacht van de staat om te bouwen tot een algemene macrocontrole ten voordele van het initiatief door lagere overheden en de niet-staatssector. Daarbij zal zeker moeten gewaakt dat zich geen onderwijs aan diverse snelheden ontwikkelt want sommige regio’s en personen hebben meer middelen voor onderwijs dan anderen
u Hongkong en Macau naar het moederland zijn teruggekeerd, komt de kwestie Taiwan op de agenda te staan. 16 miljoen Taiwanezen hebben het vasteland reeds bezocht, de indirecte handel tussen de Taiwan-engte overstijgt 160 miljard US$ en de Taiwanese ondernemers hebben reeds voor 44 miljard US$ investeringen aan de Volksrepubliek toegezegd waarvan er reeds 24 miljard effectief gedaan zijn. Volgens specialisten is de scheiding tussen economie en politiek tussen de twee kanten van de Taiwan-engte voor Taiwanese economie contraproductief en op termijn niet houdbaar.
China’s economie wordt reeds 3 jaar geplaagd door een deflatie. De regering heeft als stimulans reeds de lonen en uitkeringen van de lagere sociale categorieën in de steden verhoogd. Het is echter vooral in de landelijke gebieden dat de koopkracht moet opgetrokken en een infrastructuur dient aangelegd zodat de boeren bijvoorbeeld hun huishoudtoestellen niet meer als decoratie moeten gebruiken. De landbouw zal gereorganiseerd worden met klemtoon op kwaliteit en de integratie van productie, verwerking en marketing. De vlucht van de boeren naar de steden kan opgevangen door het oprichten van nieuwe steden.
De bevolking op het platteland in China kiest zelf de dorpsverantwoordelijken en ook de afgevaardigden in de laagste schakels van het staatsapparaat met name in de townships en de kantons worden rechtstreeks door de bevolking verkozen. Dezen kiezen dan op hun beurt de deputees van de hoger gelegen echelons tot en met het Volkscongres. Westerse waarnemers vinden dat de rechtstreekse verkiezingen in China steeds democratischer worden.
decennium van de Volksrepubliek. Toen Mao’s “Sprong Voorwaarts” faliekant afgelopen was, leidde Yu Qiuli de economie op militaire wijze dank zij de petroleuminkomsten. Sedert 1978 sloegen Chen Yun en Deng Xiaoping de handen in elkaar voor de hervormingspolitiek waarin markmechanismen handoverhand meer belangrijk werden. Gemeenschapseigendom blijft echter predominant zij het dat de niet-publieke sector een remonte maakt
