Het recyleren van plastiek in China is veelal een ambachtelijke familieaangelegenheid met nefaste gevolgen voor het milieu. Deze familiale onderenemingen blijken ‘concurrentiëler’ te zijn dan de professionele installaties, die een gebrek aan klanten hebben wegens te duur. China Daily bracht een bezoek aan Yincun in het kanton Wen’an, een dorp gespecialiseerd in het recycleren van plastiek.
De plastiekflessen van de duizenden afvalvergaarders in Peking, Tianjin of andere steden in Noord-China eindigen meestal in Yincun, 120 km bezuiden Peking, waar zich zich de grootste cluster bevindt van familiale plastiekrecyclage in Noord-China.Het is onmogelijk in de buurt de panelen te missen met de letters PE, PS, PVC en PP, die de verschillende plastieksoorten onderscheiden. Bescheiden begonnen in de jaren ’70 is de nijverheid een complete bedrijfstak met volledige ketting geworden, die gaat van sorteren en reinigen tot persen,verkorrelen en smelten. Er zijn verschillende soorten die een buitenstaander niet kent, maar de lui uit Yincun wel. Het plastiekafval komt in twee vormen: ofwel in dikke zakken, ofwel geperst in een kubus. Het plastiek in zakken komt van steden in de nabijheid; de kubussen uit het buitenland. Niettegenstaande China de import van huishoudplastiek uit het buitenland verbiedt, komen er nog steeds grote hoeveelheden aan, vaak door smokkel in containers waar ze gemengd waren met industrieel afval. In Yincun komt de helft uit het buitenland, in het naburige Liuzhen komt quasi alles uit het buitenland. Deze is met 3000 yuan/ton ook goedkoper dan afval uit het binnenland, dat 4000 yuan/ton kost. De migranten die in Yincun tewerkgesteld worden, kunnen probleemloos een PET-fles van een PVC onderscheiden en deze kennis verspreid zich reeds decennia lang in Yincun. De machine verandert het plastiek tot een dikke brei die gefilterd wordt tot dunne draden. Eenmaal deze zijn afgekoeld en vast worden, worden ze uiteindelijk verknipt tot korrels. Iemand die 12 uur per dag werkt om 2 ton korrels te produceren, krijgt 70 yuan.
In tegenstelling tot wat het lijkt, is dit geen milieuvriendelijke business. De bewoners zijn bang om van het grondwater te drinken. Al het drinkwater uit het dorp komt van 500 meter diep, maar velen weigeren het te drinken en kopen liever, jawel, flessen water. De voorbije jaren werden recruten uit het dorp door het leger afgekeurd wegens een verbrede lever en de dorpelingen geloven dat er een band is met het vervuilde grondwater. Overigens wordt het afvalwater geloosd en naar een waterzuiveringsstation geleid … dat niet werkt, ontdekten de 
journalisten van China Daily.
Volgens Ma Zhanfeng, algemeen secretaris van de ‘China Plastics Processing Industry Association’ is de situatie in het kanton Wen’an lang niet uniek. China verbruikte in 2008 52 miljoen ton plastiek of 40 kg/persoon. In de VS en Europa bedraagt het 100 kg/persoon per jaar. Bepaalde steden als Peking en Kanton weten geen blijf meer met hun afval. Het mechanisch sorteren van plastiek blijft voor hen de beste manier van behandelen. China telt 20.000 kleine ondernemingen die gespecialiseerd zijn in de verwerking van plastiekrecyclage. Ze bevinden zich meestal aan de rand van grote steden, aldus Ma. Er bestaat een taakopdeling: sommigen specialiseren zich in sorteren, anderen in smelten en het verkorrelen. Statistieken tonen aan dat de omzet van de industrie van 2 miljard yuan in 2000 steeg tot 100 miljard in 2007. De meeste van deze familieondernemingen hebben geen installaties tegen milieuvervuiling en zijn zo ‘concurrentiëler’ dan bijvoorbeeld de Dongdu PET-recyclagefabriek op 20 km, die 1,4 miljard gekost heeft maar nooit echt geopend werd wegens de te hoge kosten. De installatie had zelfs een eigen waterzuiveringsstation. De familiale business mag niet gebannen worden, maar moet door de overheid gestuurd worden, bijvoorbeeld door een analoge regeling zoals bij de recyclage van huishoudtoestellen.
Lees ook achtergrondartikel over de recylage van elektronische toestellen
“
