Volgens de New York Times is de toegang tot hun site in China geblokkeerd nadat ze een onderzoek publiceerden naar het fortuin van familieleden van premier Wen.
Het rapport spreekt van activa voor 2,7 miljard dollar die door familieleden van Wen zouden “gecontroleerd geweest zijn”. Het gaat om vastgoed, een
verzekeringsmaatschappij, bouwfirma’s, enz.
“Veel familieleden van Wen, waaronder zijn moeder, zoon, dochter, jongere broer en schoonbroer, zijn heel rijk geworden sinds hij een hoge positie verwierf”. “In vele gevallen zijn de namen van de verwanten verstopt onder verschillende lagen van partnerships en investeringsvennootschappen van vrienden, collega’s op het werk en zakenpartners”. De krant identificeerde in totaal voor 2,7 miljard dollar activa die voor 80% zouden aangehouden worden of werden door de moeder, broer, schoonbroers, schoonzuster, schoondochter van Wen en haar ouders.
De krant focust vooral op de aandelen in de verzekeraar Ping An. Duan Weihong is een dame die schatrijk werd in de vastgoedsector. Ze zou vriendschappelijke banden hebben met de vrouw van Wen. De belangrijkste firma van Duan is Taihong.
Taihong kocht in 2004 op het juiste moment 3% aandelen van verzekeraar Ping An – voor 65 miljoen- en die zijn nu 3,6 miljard dollar waard. Bij de zowat 35 persoonlijke aandeelhouders gedurende de voorbije tien jaar zijn er rechtstreeks of onrechtstreeks een aantal familieleden of collega’s van de vrouw van Wen. De 90-jarige moeder van Wen was zo vijf jaar geleden aandeelhouder . Volgens Duan die door de krant aangesproken werd is echter alles haar eigendom en zitten de anderen er alleen om de aandacht niet te veel op haar te richten.
Zhang Beili, de vrouw van Wen, is een geologe die een eigen succesvolle carrière uitbouwde in de handel van edelstenen. Ze was achtereenvolgens manager van verschillende staatsfirma’s in die sector, begon in de jaren 90 filialen op te richten en tenslotte joint-ventures waarin haar broer en schoonbroers plus collega’s persoonlijk aandelen namen. Haar firma richtte samen met een staatsbedrijf waarvan een andere broer manager is Sino Diamond op,en bij de beursgang van dat bedrijf zou die 8 miljoen dollar verdiend hebben. Zhang Beili zelf is nergens aandeelhouder. Haar familieleden zouden hun belangen in de edelstenen einde jaren 90 beginnen verkopen zijn en met behulp van allerlei partners hun beleggingen gediversifieerd hebben naar vastgoed en financiën. De New York Times suggereert dat deze partners extra welwillend waren naar de familie toe omwille van de banden van Zhang Beili met Wen.
De enige zoon van Wen zette na zijn buitenlandse studies eigen technologiefirma’s op en verkocht die daarna aan een tycoon uit Hongkong.Daarna startte hij een private beleggingsfirma New Horizon Capital die nu een van de grootste in China is en 2,5 miljard dollar kapitaal beheert. Hijzelf is echter al weg bij de firma en werd intussen voorzitter van het staatsbedrijf China Satellite Communications Corporation.
De jongere broer van Wen heeft een firma die voor 30 miljoen dollar contracten kreeg voor behandeling van afvalwater en medisch afval, kort nadat Wen zelf in 2003 strengere regels voor dat soort afval uitvaardigde. De firma zou nu 200 miljoen dollar waard zijn.Uit het rapport is niet duidelijk of de broer effectief eigenaar van de firma of alleen directeur is.
De Partijstatuten vereisen dat de partijkaders hun fortuin en dat van hun naaste familie (vrouw en kinderen) bekendmaken. Strikt genomen is Wen in orde en geeft de New York Times toe niets gevonden te hebben dat hij had moeten aangeven.De krant vond evenmin een draad die naar Wen zelf liep. De krant meldt wel– onbevestigde- getuigenissen dat hij verontwaardigd is over het gedrag van de familie en zelfs echtscheiding overwogen heeft.
De Chinese regering weigerde commentaar op het rapport. Ook de gecontacteerde familieleden van Wen weigerden, behalve de schoondochter die telefonisch verklaarde dat haar man unfair behandeld wordt in het rapport.
Het rapport toont nergens aan dat premier Wen op één of andere manier zijn familie zou bevoordeeld hebben. Wel suggereert het sterk – zonder echt bewijs- dat sommige familieleden de band met ‘opa Wen’ in hun eigen voordeel gebruikt hebben.
eeee, allo, geloof je jullie verhaal nou echt?
Of het nou gaat over koningin Beatrix, koning Albert, premier Wen: Dit is wat die mensen doen: profiteren van onwetendheid en lakeien.
Je kent toch het levensverhaal van Wen? Straatarme familie, moeder dorpsonderwijzeres, vader arme boer?
Maar dankzij Onze Lieve Heer hebben ze blijkbaar het licht gezien en zijn ze nu multi biljonair.
Het kan best zijn dat ik chargeer hier maar dit soort naivieteit hoort hier ook niet. zeker niet meer na de onthullingen over Bo Xilai die tonen dat corruptie diep in de wortels van de communistische partij zit !
hypocriet dat Wens rijke familie in de diamant handel zit: wordt er een heel artikel over geschreven. dat de Dalai lama hele familie rijk is geworden met donatie van de CIA en donor zoals free Tibet, wordt geen artikel over geschreven.
ok dat er mensen rijk zijn geworden met handel van diamant waar niets mis mee is, het is geen olie handel. diamant wordt al eeuwen niet gewaardeerd in China, maar door de nieuwe rijkdom worden steeds meer mensen geinteresseerd. natuurlijk door de rijksten en dat is natuurlijk de elite en dat zijn natuurlijk de partij leiders. je kunt zeggen zonder de partij is er geen diamant handel. en geen koopje in Antwerpen voor wat diamant betreft. de Americanen en de Belgen zijn gewoon jaloers dat China de markt van diamant verovert. (reactie bewerkt qua taalfouten: family = familie in het Nederlands hahaha)
In reactie op boowser: in mijn artikel heb ik geprobeerd het verhaal van de New York Times samen te vatten.De conclusie daarvan is duidelijk: er is geen ‘smoking gun’ gevonden dat wijst op fouten door Wen. De krant focust voornamelijk op Wen’s echtgenote: die maakte onafhankelijk van Wen carrière en zou de kern zijn van een familiaal netwerk dat vooral in de jaren 90 profiteerde van haar positie aan het hoofd van staatsbedrijven voor edelstenen om goede privé-zaken te doen; de opbrengst daarvan is intussen in andere sectoren belegd; de krant reconstrueert dit verhaal op basis van zeer fragmentaire gegeven en toont geen link naar Wen aan. Vandaar de titel van mijn artikel.
Ik wil het probleem van de band tussen rijkdom en politiek en tussen politiek en corruptie in China zeker niet minimaliseren, maar evenmin vervallen in snelle sensationele veralgemeningen.