De Chinese regering heeft nieuwe regels aangekondigd zodat meer migranten van het platteland stadsbewoners kunnen worden. Steden zullen dan wel extra inspanningen moeten doen om de nodige infrastructuur en diensten te voorzien.
De Nationale Commissie voor Hervormingen en Ontwikkeling (NRDC) heeft enkele dagen geleden een document vrijgegeven met doelstellingen voor dit jaar. Eén daarvan is het schrappen van de beperkingen voor rurale migranten die stedeling willen worden, in steden tussen 1 en 3 miljoen inwoners. De beperkingen op burgerschap van steden met minder dan een miljoen inwoners zijn eerder al stapsgewijze afgeschaft.
Steden tussen 3 en 5 miljoen inwoners moeten de vereisten om stedeling te worden soepeler maken. Voor jonge migranten met een stabiele baan zullen alle beperkingen wegvallen. Dat zal ook gelden voor rurale migranten die meer dan vijf jaar in een dergelijke stad verblijven.
Voor steden met meer dan vijf miljoen inwoners blijven voorlopig de beperkingen. De Chinese overheid wil de te snelle groei van grote en vooral van megasteden zoals Beijing en Shanghai afremmen. De grootste steden trekken de meeste migranten aan. Daar bevinden zich immers de best betaalde banen.
In China heeft iedereen een vaste domicilie. De Chinese term is hukou. Een rurale migrant heeft een hukou van zijn dorp. Een echte stedeling heeft een domicilie of hukou van de stad. Beide hukou’s geven niet dezelfde rechten. Rurale hukou’s geven niet automatisch recht op diensten zoals stedelijk onderwijs en- gezondheidszorg
Praktische uitvoering vraagt nog veel inspanningen
In een commentaar op de doelstellingen verklaarde een hoge ambtenaar van de NRDC dat het menens is met de versoepeling van de regels om een stedelijke domicilie te krijgen.
Om dat succesvol te kunnen doen moeten de steden hun infrastructuur nog sneller uitbouwen en meer openbare dienstverlening aanbieden. Men moet er ook voor zorgen dat personen die zich permanent in de stad komen vestigen er van volledige rechten op sociale zekerheid genieten.
Volgens statistieken van het Ministerie van Openbare Veiligheid veranderden in 2018 een kleine veertien miljoen rurale migranten hun domicilie naar de stad.
Op een totaal van ongeveer 270 miljoen interne migranten is dat niet veel. De trage evolutie weerspiegelt de passieve weerstand van steden die moeilijk de nodige financiële middelen vinden om massaal migranten te integreren.
Anderzijds willen ook niet alle migranten hun hukou veranderen. Met hun hukou van het platteland behouden ze immers recht op een stuk grond in hun dorp. Dat is extra interessant wanneer er een kans bestaat dat die grond op termijn bouw- of industrieterrein wordt.
Bronnen: China.org.cn , Caixin
Maar de meeste begraafplaatsen in China zitten in dorpen. Dus als je verandert naar de stad ben je de rechten kwijt op een familiegraf.
Wil China meer rurale migranten in de steden houden, dan moet het werk maken van een grondige hervorming van het hukou-systeem. Je kan bovendien niet verwachten dat arbeidsmigranten hun enige bestaanszekerheid – stukje land – opgeven om burger te worden van een kleine stad met minderwaardige sociale voorzieningen. Enkel migranten met een hoogtechnologisch profiel hebben uitzicht tot een verblijfsvergunning of hukou in steden zoals Peking, Nanjing of Suzhou. De laaggeschoolde stedelijke migranten krijgen steeds minder rechten, tenzij ze naar steden zoals Baoding verhuizen, maar daar is minder werk, liggen de lonen veel lager en zijn de scholen of ziekenhuizen ook niet veel waard. De ongelijkheid neemt enkel toe.
1. Over welke ongelijkheid hebben we het hier? Inkomensongelijkheid, vermogensongelijkheid…
2. Heeft deze ongelijkheid te maken met het hukou-systeem? M.a.w.: in vergelijkbare samenlevingen zonder hukou-systeem zou de ongelijkheid minder zijn.
3. Is er een na te streven mate van gelijkheid? Wat zijn de criteria?
Sorry voor het eenkindbeleid is de meeste grond overgedragen naar 1 zoon. Dus de rest krijgt niks. Dat deze mensen een stadshukou willen en dan nog de grond nog willen behouden is gewoon oneerlijk. Het was al oneerlijk voor hun andere broer en zus.
Die ongelijkheid wordt inderdaad in stand gehouden door onzichtbare muren op te trekken rond steden. Hukou-systeem, maar nog meer het toekennen van verblijfsvergunningen (en dus sociale voorzieningen) is een ideaal instrument om de bevolking te controlen. Maar toen zelfs dat niet lukte, zijn de stedelijke overheden van Shanghai, Peking, Shenzhen, Nanjing etc 2 jaar geleden begonnen de gebouwen en industrieen van laaggeschoolde migranten masaal af te breken. Droegen die in de jaren negentig nog bij tot hoge GDP-groei, nu is het voornamelijk hightech dat hiervoor zorgt. Na twintig jaar zonder rechten kunnen ze maar beter oprotten. De ongelijkheid is dus vooral geografisch. Met een diploma van een technologische universiteit ben je welkom in de nieuwe wereldsteden, ben je keuterboer, dan is het hoogst haalbare de provinciestad, met lage lonen en slechte voorzieningen. Zij die blijven in de rijke steden aan de oostkust, werken in steeds slechtere omstandigheden in de dienstensector.
Zo zie je dat de rijkere steden in China veel gelijkenissen vertonen met andere steden in het Westen: een onderklasse die in economisch alsmaar slechtere omstandigheden werkt. Een waimai-koerier (voedselbezorger), die zonder sociale bescherming en tijdelijke contracten zich van 9 uur s morgens tot 9 uur s avonds (en nog later) uitslooft, maar een toekomst in die stad zal hij of zijn gezin nooit hebben. Sociale mobiliteit is enkel voorbehouden tot zij die over de juiste privileges beschikken.
vandaag in Peoples Daily: http://en.people.cn/n3/2019/0412/c90000-9566246.html
Ik vroeg naar een definitie, een relatie/vergelijking en een doelstelling. Er wordt totaal naast de kwestie geantwoord met een onsamenhangend verhaal. Het intellectueel niveau van sommige ‘experten’ is een race naar de bodem…
“Is er een na te streven mate van gelijkheid? Wat zijn de criteria? was de derde vraag van Lok op 12-4-19..
In de discussie gaat het vooral om ongelijke kansen. Rurale migranten zouden even veel recht hebben om in de grote steden te wonen met hogere salarissen, als hoogtechnologisch opgeleide migranten.
Kunnen jullie mij voorbeelden geven waar er meer gelijkheid is dan in China, waar meer mensen uit de armoede gehaald zijn dan in China?
Ik ken geen land waar een mate van gelijkheid is die in de discussie verondersteld/gewenst wordt.
Ik ken wel landen waar de ongelijkheid steeds groter wordt, zoals in de VS waar steeds meer mensen dakloos worden. Het is goed om kritisch te zijn, om te laten horen hoe Chinezen het leefklimaat in hun land beleven. Positieve kritiek en trots zijn op het land hoor ik weinig. Problemen zijn er overal. Aan oplossingen wordt in China m.i. hard gewerkt. Het kan altijd beter. Alsnog de vraag: is er een land waar meer gelijkheid is, zoveel kansen liggen? Bij nader inzien: zie vlg reactie
Vervolg reactie op AJ en hahaha: Mensen die vanuit een kleine stad of dorp in Amsterdam willen gaan werken, dan mag dat. Of ze ook een betaalbare woning kunnen vinden is de vraag. Het beleid is dat de marktwerking zijn werk doet. Eindhoven is een stad van innovatie, uitvinding en heruitvinding, alles gericht op technologie en design. In Eindhoven en omgeving zijn “bemiddelingsbureaus” die studenten selecteren op hun intellectuele mogelijkheden. De intelligentste student heeft de meeste kans om in Eindhoven te mogen werken of studeren. Andere, minder begaafden, worden verwezen naar steden of dorpen er om heen. Zij kunnen met hun opgedane ervaring later opnieuw een poging wagen. In China kan de overheid bepalen dat Beijing al genoeg studenten heeft die als afgestudeerde nodig zijn voor de technische bedrijven. Dat betekent dat zij studenten uit andere steden en dorpen in het al overvolle Beijing niet meer toe kunnen/willen laten. Zij kunnen in de kleinere steden studeren en werken. In China bepaalt de overheid de gang van zaken.