China heeft een groot tekort aan spermadonoren. De gemiddelde wachttijd voor koppels die kunstmatige inseminatie met donorsperma willen, loopt op tot negen maand.
Kandidaat moeders in wachtzaal
Het tekort heeft te maken met het culturele taboe rond het geven van sperma. Meestal weet de familie van de donor er helemaal niets van, want zij zouden zich kanten tegen het overal verspreiden van zijn biologische nazaten.
Daarnaast zijn ook de voorwaarden streng. Ongeveer 80% van de kandidaten wordt niet weerhouden. De donor moet hetero en Chinees zijn, ouder dan 22 en jonger dan 45 jaar. Men moet kwaliteitssperma produceren, met een zaadconcentratie die drie keer hoger ligt dan het gemiddelde zoals gedefinieerd door de Wereldgezondheidsorganisatie. In China, zoals in de ontwikkelde wereld, vermindert de spermakwaliteit .
Sommige instellingen kiezen bij voorkeur grote Chinezen met een universitair diploma, om in te spelen op de voorkeur van de toekomstige ouders, of proberen ook etnische minderheden in te schakelen. Kandidaat-donoren worden drie maal getest en ook hun bloed wordt onderzocht op HIV. Daarna komen ze 10 à 15 keer terug om te doneren. Zes maand na de laatste donatie worden ze nog eens op HIV getest. Alles bijeen kruipt er wel wat tijd in en ook dat schrikt potentiële kandidaten af. De grootste groep, 50 tot 85 %, is student. Donoren krijgen per beurt 200 yuan en na de finale HIV-test een premie van 1500 yuan.
Spermabanken bestaan slechts sinds 2001. Er zijn er al tien, allen opgezet door de staat. De spermabank in Beijing krijgt gemiddeld slechts twee donoren per dag over de vloer. De spermabank van Chongqing is gesloten na een schandaal in 2009: 3 directeuren en 2 bedienden kregen daar 7 tot 12 jaar gevangenis nadat ze voor eigen rekening spermamonsters verkochten aan klinieken zonder vergunning .
Sperma wordt anoniem aan hospitalen geleverd, zodat de toekomstige ouders niet kunnen weten wie de donor is.
Bron: China Daily
