Omdat de armoedecijfers in Tibet het dubbele bedragen van die in andere regio’s, investeren de centrale staatsondernemingen miljarden in de bestrijding van de armoede in het gebied. Met deze investering wordt ook de infrastructuur aangepakt.
Tibet is de enige provincie die genoemd wordt in de lijst met veertien regio’s waar de strijd tegen de armoede het zwaarst is. In alle kantons valt de bevolking in de categorie ‘arm’, vooral in de berggebieden. Vijf jaar geleden telde Tibet nog 860.000 armen (35% van de bevolking). Dit aantal is intussen afgenomen tot 330.000 of 7,9%. Toch is dit nog het dubbele van het nationale gemiddelde 3,1%. De regionale regering doet een beroep op de grote centrale staatsondernemingen om de armoede tegen te gaan.
Vrijdag waren op een werkconferentie afgevaardigden van meer dan 40 staatsbedrijven aanwezig waar 15 nieuwe samenwerkingsakkoorden werden gesloten door een twintigtal staatsondernemingen. Er wordt een bedrag van bedraagt 17 miljard. geïnvesteerd. Volgens partijsecretaris Wu Yingjie, zal deze hulp de ontwikkelingskloof met de andere gebieden verminderen.
Zwaargewichten
China telt 98 centraal bestuurde staatsondernemingen die onder de State-owned Assets 
Supervision and Administration Commission vallen. Hun winsten overstegen vorig jaar 1400 miljard yuan of 15% meer in vergelijking met 2016. Gedurende het dertiende vijfjarenplan (2016-2020), hebben de centrale staatsbedrijven voor 1665 miljard hulpovereenkomsten gesloten voor Tibet en dat is 474 miljoen meer dan tijdens het vorige vijfjarenplan. De voorbije twee jaar hebben 16 staatsbedrijven 175 armoede bestrijdingsprojecten uitgevoerd ten bedrage van 600 miljoen. Dit kwam 21.000 personen in 240 dorpen ten goede, zo wijzen statistieken uit.
China National Cereals, Oils and Foodstuffs Corporation (COFCO) beheert in het kanton Lhozhag een kringloopproject in de landbouw. Het kweken van wormen en van groenten is voeding voor de kippen en de bewoners van de eierboerderij. Vorig jaar leverde dit project 2 miljoen yuan op waar 51 arme personen voordeel uit haalden, aldus COFCO manager Li Guowei. Door haar filiaal China Mengniu Dairy biedt COFCO ook technische hulp voor een zuivelfabriek in het district Chengguan te Lhasa. De fabriek die vorige week in werking trad, kan dagelijks 150 ton melk vervaardigen. Het schiep 300 banen en komt 2460 huishoudens in de buurt ten goede, die leven van de opbrengst van melkvee. De armoedebestrijding is vooral in Tibet een harde noot om te kraken gezien de povere economische basis, de harde leefomstandigheden en het gebrek aan opgeleid personeel. COFCO stelt zich niet ten doel winst te maken maar neemt zijn sociale verantwoordelijkheden ter harte aldus nog Li.
Infrastructuur
Sinds de regering de staatsondernemingen in 2001 vroeg Tibet te helpen, trokken 300 managers naar de regio. Tot nu toe hebben ze 1300 projecten armoedebestrijding en een Fonds opgezet met 3 miljard yuan in kas. Ze leverden ook grote inspanningen voor de uitbouw van infrastructuur.
China Telecom heeft sinds 2011 meer dan 10 miljard in de regio geïnvesteerd. 3G is beschikbaar in alle kantons en 4G in 90 %. State Grid Corporation China (SGCC) heeft van 2013 tot 2017 36 miljard geïnvesteerd om het netwerk te upgraden van 110 kilovolts tot 220 kilovolts. Om met elektriciteit iedereen te bereiken werd nog 12 miljard gefinancierd voor een beter netwerk in 2797 dorpen. Ondertussen duiken op WeChat ook korte video’s op van herders.
Voor dit alles heeft het lokaal bestuur een investeringscataloog uitgewerkt met 167 projecten in zeven sleutelsectoren. Vorige week werd nog te Lhasa een op maat van de lokale bevolking jobbeurs geopend waar de staatsbedrijven meer dan 10.000 banen aanboden.
Bron China Daily
Ik zie niet direct het verband tussen grote infrastructuurwerken en armoedebestrijding. In tegendeel. In het verleden, en zelfs vandaag, betekenen vb. grote damprojecten masale verplaatsingen van arme plattelandsbevolking, en verschillende studies wijzen op chronische verarming (Yunnan, Sichuan, Hubei).
Vooral de centrale overheid probeert meer rekening te houden met de lokale bevolking en het natuurlandschap, maar lokale overheden kijken nog altijd eerst naar het geld.
De ontsluiting van wegen en het bouwen van nieuwe huizen door de overheid zal wel bijdragen aan minder armoede. Uiteindelijk is verhuis naar de steden de meest effectieve oplossing.
Zonder de infrastructuur die China de voorbije tientallen jaren in Tibet aanlegde, leefde Tibet nog in de middeleeuwen. Toen China er kwam, was er één autoweg, namelijk voor de in stukken ingevoerde Rolls Royce van de dalai lama tussen diens zomer en winter verblijf; ook elektriciteit was zo goed als onbestaande net zoals de industrie. Over huisvesting in de steden gesproken: dat waren in Lhasa kartonnen huizen en het straatbeeld werd overheerst door bedelaars
Die armoede is best wel structureel. Canada heeft miljarden besteed aan infrastructuurwerken en subsidies aan de eigen oorspronkelijke bewoners. Toch leven de meesten nog steeds in armoede.
Vergelijkbare problemen zie je bij minderheden in Yunnan en Tibet. De overheid besteed geld aan de bouw van nieuwe huizen en wegen, of probeert jongeren naar de universiteit te sturen, maar de realiteit leert dat het moeilijk is voor die minderheden om mee te draaien. De belangrijkste economische en politieke posities worden ingevuld door geïmmigreerde han-chinezen.
Dat zal een belangrijke uitdaging worden.
In 60 jaar tijd is het aantal Han Chinezen verdubbeld, maar zijn de minderheden verdrievoudigd. Mensen in de primaire sectoren zoals landbouw en herders zouden het moeilijk krijgen. Want de bevolking is verdrievoudigd, maar het land niet. Jammer genoeg is de overbevolking de reden dat er minder bomen zijn en minder grasland (overkappen voor brandhout en overgrazing door yak) is of nog erger: de landbouwgrond is verzuurd door overproductie. Dus het probleem ligt meer aan de minderheden, niet echt aan de overheid met hun lakse houding tegenover het 2 kind beleid op minderheden. Een Han met 2 kinderen krijgt een boete en de minderheden met 3 en 4 kinderen krijgen minder subsidie van de overheid en geen boete.
”vb. grote damprojecten masale verplaatsingen van arme plattelandsbevolking, en verschillende studies wijzen op chronische verarming (Yunnan, Sichuan, Hubei).” Heb je het over de drieklovendam hier? Het zijn voornamelijk Han die zich moesten verplaatsen en de elektriciteit die wordt geproduceerd is gratis voor Tibet.
Zonder nieuwe infrastructuur en gratis energie zouden nu vele boeren werkloos zijn zonder de introductie van kassenbouw in Tibet. Google afbeelding greenhouses tibet. Kassenbouw gebruikt erg veel water en elektriciteit en die krijgt je alleen als je de infrastructuur er eerst gaat bouwen.