Stoflong eist veel meer slachtoffers dan mijnongevallen. 62% van de patiënten met longziekten ten gevolge van inademen van stof komen uit de koolmijn. Dat blijkt uit een rapport van de Chinese Stichting voor Preventie en Behandeling van Pneumoconiosis bij Mijnwerkers.
Pneumoconiose of stoflong treft in China 720.000 arbeiders. Daarvan kwamen er 440.000, of 62%, uit de koolmijn. De volksnaam van de ziekte is dan ook “zwarte long” ziekte. De Stichting die werkt onder de vleugels van het nationale bureau voor arbeidsveiligheid heeft sinds haar stichting in 2004 al 113 miljoen yuan uitgegeven als steun bij de behandeling van 125.500 patiënten; dat is echter lang niet voldoende. Elk jaar komen er naar schatting nog 20.000 zieken bij.
Het Ministerie van Gezondheidszorg heeft weet van 677.000 geregistreerde gevallen. Daarvan waren er in 2010 al 22% overleden.
Nog een andere studie denkt dat er misschien wel 6 miljoen mensen aangetast zijn waaronder 90% plattelandsbewoners.Deze studie gaat ervan uit dat veel mijnarbeiders na enkele jaren terug naar het platteland gegaan zijn en daardoor niet onder de officiële statistieken van arbeidsziekten vallen.
Ter vergelijking: in 2013 vielen bij ongevallen in koolmijnen 1.067 dodelijke slachtoffers.Voor de eeuwwisseling waren dat er nog 7.000 ( bij een lagere productie).
In 2011 werd de Chinese wet op het voorkomen van beroepsziekten aangepast, met een vlottere diagnose- en compensatieregeling. De wet is echter nog onvoldoende en te veel slachtoffers moeten een toevlucht nemen tot een rechtbank om erkenning te verkrijgen.Er zijn wel ngo’s die gratis rechtsondersteuning bieden, maar toch vraagt een rechtszaak veel tijd (gemiddeld 17 maanden) en energie. Het grootste probleem is voor arbeiders bij wie de ziekte pas uitbreekt nadat ze de mijn verlaten hebben. Koolmijnen zonder verzekering tegen beroepsziekten en met weinig eigen middelen vormen een ander groot probleem.
Bron: China Daily
Ik zit een beetje met die cijfers in mn maag. Als een instantie in 10 jaar tijds 113.000.000 yuan heeft uitgegeven voor de behandeling van 125.000 patiënten, dan denk ik dat ze per patient nog geen 100 yuan per man hebben uitgegeven. 10 yuan per jaar….
In antwoord op Huub: Als ik juist reken kom ik op iets meer dan 900 euro per zieke. Zoals ze zelf opmerken, nog te weinig. Ik vermoed dat ze niet alle zieken helpen, maar alleen diegenen die zelf hun aandeel in de kosten niet kunnen betalen
Hallo Frank, ik heb het inderdaad verkeerd berekend. Het moet zijn (denk ik): 113 miljoen in 10 jaar is 11,3 miljoen per jaar gedeeld door 125.000 dat betekent 90 yuan per patient per jaar.
D’r kunnen inderdaad nog andere zaken spelen. Misschien is die 90 kuai een aanvulling bovenop de gewone ziektekostenverzekering. Anderzijds zijn deze 125.000 slachtoffers maar een vijfde deel van het totale aantal (720.000).
Het is wel belangrijk dat naast deze medische zorg ook gewerkt wordt aan een duidelijke ondersteunende wetgeving.
Rechtlijnige berekening: 113.000.000 RMB/ 125.500 patiënten = 900,40 RMB/patiënt over 10 jaar of 90,04 RMB/patiënt/jaar.
Een meer plausibele uitgangssituatie is:
125.500 patiënten over 10 jaar, dus gemiddeld komer er 12.550 patiënten per jaar bij.
Dus jaar 1: 1 * 12.550 patiënten; jaar 2: 2 * 12.550 = 25.100 patiënten enz.
Gedurende 10 jaar zijn er dan 690.250 patiëntenconsultaties behandeld geweest.
Dan hebben we 113.000.000 RMB/ 690.250 consultaties = 163,71 RMB/patiënt/jaar
Maar zoals Frank vermoedt, zal ook deze berekening niet kloppen. Waarschijnlijk gaat het om een tegemoetkoming in o.a. het remgeld nadat er al een groot deel door de ziekteverzekering is terugbetaald.
Akkord met Huub en Lok. Het gaat niet zozeer over de hoogte van de bijkomende hulp door een stichting. De kernpunten zijn 1. Controleren of alle mijnfirma’s wel in orde zijn met de nodige verzekeringen 2. Er voor zorgen dat slachtoffers vlotter erkenning kunnen krijgen, ook de naar het platteland teruggekeerde migranten.
Nog belangrijk: betere werkomstandigheden om het aantal slachtoffers te beperken. Uit het artikel in de Chinese pers kon jammer genoeg niet afgeleid worden of het aantal nieuwe zieken intussen door betere werkomstandigheden sterk afgenomen is, zoals gebeurde met het aantal slachtoffers van mijnongevallen.