Vrijgezel en vrouwelijke professor in de rechten Tsai Ing-wen is zaterdag tot eerste vrouwelijke leider gekozen in Taiwan. Gezien haar partij afstandelijker staat tegenover het vasteland in vergelijking met de Kuomintang van voorganger Ma kan verwacht worden dat de Taiwanees-Chinese betrekkingen stroever zullen verlopen.
Tsai kondigt de overwinning aan
Op basis van het leeuwendeel van de uitgebrachte stemmen wordt duidelijk dat Tsai zowat 56 % van de stemmen behaalt, bijna het dubbele van de Guomintang kandidaat Chu Liluan. De derde kandidaat halt nauwelijks 12 %. Ook in het parlement scoort de DPP het dubbel aantal zetels. Dit betekent dus dat de 59 jarige vrijgezel Tsai de eerste vrouwelijke DPP-leider van Taiwan wordt, maar de tweede van oppositiepartij Democratic Progressive Party (DPP) die meer kritisch staat tegenover de Volksrepubliek dan de Kuomintang van Ma die acht jaar aan het bewind was en voorzichtig een economische toenadering zocht met het vasteland. Dit leidde tot een vrijere handel, maar ook tot een historische ontmoeting van Xi Jinping met Ma Jing-yeou. Dit heeft weinig indruk gemaakt op de kiezer die vindt dat de VRC-vriendelijke koers van Ma te veel ten goede kwam aan de grote bedrijven en te weinig aan de man in de straat. Daarnaast kent Taiwan zoals Hongkong ook een jongerenbeweging die zich afzet tegen het communisme en die weinig zien in de herenigingsidealen van de vorige generatie.
Tsai studeerde zowel rechten in Taiwan, in de VS als in Groot-Brittannië. Ze doceerde aan verschillende universiteiten na haar terugkeer in 1984. Ze begon haar politieke carrière bij de Kuomintang maar werd onder het bewind van DPP leider Chen Shui-bian uitgenodigd als minister voor de Mainland Affairs Council. Zij werd DPP-lid in 2004 en was vicepremier onder Su Tseng-chang tot 2007. Een jaar later werd ze voorzitter van haar partij die een nederlaag leed bij de verkiezingen. Ditmaal is het raak: ze wordt de eerste vrouwelijke leidster. In haar overwinningstoespraak zei ze de banden met Japan nauwer te zullen aanhalen en pleitte ze ook voor vrije doorgang in de Zuid-Chinese zee. Nieuwe president en kabinet worden ingezworen op 20 mei.
Reactie
Tijdens de campagne beloofde Tsai dat ze de huidige status quo tussen het vasteland en het eiland wil behouden. Volgens China Daily is het echter niet duidelijk hoe ze staat tegenover de consensus van 1992 die stelt dat er maar een China is, zij het dat de interpretatie hiervan kan verschillen langs beide zijden. In een vroege reactie op haar overwinning zegt het blad “dat ze geen tijd hoeft te verspillen om aan te tonen dat het haar ernst is om de vrede en de stabiliteit langs de twee zijden van de zee-engte te bewaren. Ze zou zo moeten werken dat het Taiwanese volk zich veilig voelt in plaats van angst te scheppen met haar dubbelzinnige vasteland politiek” aldus het blad.
Chinese toeristen in Taipei
Ondertussen zijn meer dan 70.000 Taiwanese bedrijven actief in de Volksrepubliek en dit met een totale investering van $ 133 miljard, overigens door de Taiwanese overheid goedgekeurd tussen 1991 en 2013. 40 % van de Taiwanese uitvoer gaat naar het vasteland. Met de snelle opkomst van de Chinese economie is het aandeel van het Taiwanees bnp tegenover het Chinees dat in 1990 43 % bedroeg, wel fel teruggelopen tot 5 % van de Chinese totaliteit $ 10.000 miljard.
Toch is de hereniging vanuit het vasteland een minstens even heilige opgave als de hereniging van de beide Duitslanden. Een interessant geval is de halfgeleiders industrie waar de Taiwanezen technologisch ver in staan en die de vastelanders ook wel willen opkopen. Voor het geval dat er onwil vanuit het nieuwe bestuur bestaat om samen te werken met het vasteland, kan de Volksrepubliek nog altijd schuiven met het quotum aan toegelaten individuele en groepen toeristen die het eiland mogen bezoeken. Tijdens de verkiezingsperiode werden de quota sterk beperkt. Het wordt interessant om te zien wat tijdens de Chinese nieuwjaarsperiode zal gebeuren.
Bronnen: SCMP, China Daily, Global Times, Wikipedia
Slimme tante. Laten we haar veel succes wensen.
Mooi afsluiter van het artikel, trouwens. “Taiwan moet wel doen wat China wil, want anders…”. Een tekenend voorbeeld van de repressieve manier waarop China meent te kunnen omgaan met de “afvallige provincie” en de reden waarom de Taiwanezen voor deze mevrouw hebben gekozen.
“Een tekenend voorbeeld van de repressieve manier waarop China meent te kunnen omgaan met de “afvallige provincie” en de reden waarom de Taiwanezen voor deze mevrouw hebben gekozen.”
Trekt tinus de omgekeerde conclusie als de DPP de verkiezingen verliest (in het verleden en in de toekomst)? Sorry, maar mijns inziens een gebrekkige analyse…
En of ze een slimme tante is weet ik niet, maar wel dat ze heel moedig is. Taiwan zit gevangen in een high income trap. Ik zie niet direct een uitweg hieruit. Wie nu leider wordt van Taiwan staat voor een berg van problemen.
“Met de snelle opkomst van de Chinese economie is het aandeel van het Taiwanees bnp tegenover het Chinees dat in 1990 43 % bedroeg, wel fel teruggelopen tot 5 % van de Chinese totaliteit $ 10.000 miljard.”
De hereniging van beide China’s kan zacht (via de Chinese Droom) of hard (via militaire middelen) gebeuren. Een slimme leider in Taiwan weet dat hoe eerder begonnen wordt met de onderhandelingen over de hereniging, hoe sterker de onderhandelingspositie van Taiwan is (en omgekeerd). Sommige Taiwanese critici noemen dit een uitverkoop. Als dit een uitverkoop is, geldt de regel ook. Hoe eerder, hoe hoger de verkoopprijs (en omgekeerd).
Misschien gaat Lok toch iets te gemakkelijk uit van dat ‘herenigings’idee. De verkiezingsuitslag laat iets heel anders zien. Te meer nog als je kijkt naar de derde groepering die erbij is gekomen: voornamelijk de jeugd. Ik denk dat de acties van Beijing waarin ze interfereren in Hongkong zeer hebben meegewerkt aan dit verkiezingsresultaat. Immers, wie zou dit soort botte ingrepen in hun lot willen?
@Huub
Ik begrijp jouw visie, maar je moet een onderscheid maken tussen idealisme (van de jeugd) en het realisme. Als het idealisme botst met het realisme moet het idealisme wijken. Het realisme is dat je het Beijing-standpunt van de hereniging niet kunt negeren. Dan heb je maar 2 opties: aanpassen (onderhandelen over een hereniging) of emigreren.
Een leider hoort boven (de gevoelens van) de massa uit te stijgen. Dan moet hij/zij strategisch denken op lange termijn in het voordeel van de volledige bevolking.
Vanuit Beijing bekeken is de hereniging een heilig doel dat via een zachte of harde manier nagestreefd moet worden. De harde manier is de laatste optie. Als de zachte manier (Chinese Droom) nog niet voldoende uitgebouwd is, kan je veel kritiek geven op inmengingen vanuit Beijing. Maar heb je ook een betere en werkbare alternatief?
Waarom wordt er gesproken over een lokaal leider en niet gewoon over een nieuwe president,en beste Lok,het taiwanese volk heeft gesproken en wil absoluut niet bij China horen.Zij geloven in een vrij en onhafhankelijk Taiwan.De ogen van de Tawanezen zijn verder open gegaan bij wat er in Hongkong gebeurt
Spreken over “president” houdt onvermijdelijk een keuze in voor de visie dat Taiwan een onafhankelijke staat zou zijn. Op dit moment zijn er slechts 22 staten in de wereld die Taiwan als zodanig erkennen. De enige staat in Europa die dat nog doet is Vaticaanstad.
Wie denkt dat ‘het Taiwanese volk heeft gesproken’ en heeft gekozen voor onafhankelijkheid moet er rekening mee houden dat de verkiezing van 2016 die met het laagste opkomstpercentage (66,27 %) was sinds dit soort verkiezingen wordt georganiseerd (eerste keer 10 jaar geleden) en dat de resultaten van een jarenlange monitoring van de Chenchi universiteit in Taipei duiden op een volgehouden voorkeur bij de overgrote meerderheid voor het behoud van de status quo, niet voor de onafhankelijkheid. (bron: Election Study Center, N.C.C.U., important political attitude trend distribution)
Het behoud van de status quo is een eufemisme voor de facto onafhankelijkheid. Voor academici en juristen is het onderscheid met juridische onafhankelijkheid relevant, maar niet voor gewone burgers. Volgens mij wil de meerderheid van de burgers in Taiwan weldegelijk een (de facto of de jure) onafhankelijkheid.
Beijing heeft geduld. 100 jaar is geen probleem, maar geen 1000 jaar. Wie aan de macht is in Taiwan (KMT, DDP of andere partijen) kan niet om het Beijing-standpunt heen. Wie slim was (in Taiwan), had 20 jaar geleden al begonnen met de burgers te sensibiliseren en met de onderhandelingen over de hereniging. Dan was Taiwan een leidende regio geweest in een eengemaakte China en in de wereld. Dit in schril contrast met de situatie waarin Taiwan is beland op dit ogenblik. Hongkong is in hetzelfde bedje ziek en is op weg ook te vallen in de high income trap.
Sinds 1994 volgt het Election Study Center van de Chengchi Universiteit de mening van een doorsnede van de Taiwanese bevolking over ‘hereniging versus onafhankelijkheid’. De onderzoekers geven de respondenten de keuze tussen 7 mogelijke standpunten (een ervan is ‘geen mening’). Van de andere zes halen twee standpunten al jarenlang consequent de hoogste scores: ‘voor status quo en later beslissen’ en ‘voor status quo voor onbepaalde tijd’. In juni 2015 waren die scores respectievelijk 34,5 % en 24,9 %. Het standpunt ‘zo snel mogelijk onafhankelijkheid’ heeft al die jaren nooit hoger dan 7,8 gehaald en haalde vorig jaar 4,7. Toegegeven, ‘zo snel mogelijk hereniging’ deed het nog slechter. Er is geen factor of persoon die de deelnemers aan dit onderzoek ergens toe dwingt of die hen belet om te kiezen voor onafhankelijkheid.
Kan het niet zijn dat de kiezers voor een separatistische partij kiezen omdat ze, al of niet ten onrechte, menen dat die hun enge groepsbelangen beter zal verdedigen en niet omdat ze echt voor onafhankelijkheid zouden zijn, zoals dat in een aantal Europese landen het geval is? Kijk naar de scores die de NVA in België haalt, terwijl er onder de Nederlandstaligen beslist geen meerderheid voor een onafhankelijk Vlaanderen is.