Tibet: de officiële kant van het verhaal UPD

Schapen bij het Namtso-meer, ‘het hemelse meer’ in het Tibetaans

De Chinese regering publiceert vandaag een witboek over Tibet. De autonome regio heeft volgens dat document de afgelopen zestig jaar op alle mogelijke terreinen grote ontwikkelingen gekend en een snelle vooruitgang geboekt.

De titel van de Engelstalige versie is dan ook “Development and Progress of Tibet.” De brochure telt een twaalftal A4’tjes. Als je bij je meningsvorming over Tibet ook de Chinese kant van het verhaal eens wilt horen, kan je de integrale tekst downloaden: http://news.xinhuanet.com/english/china/2013-10/22/c_132819442.htm Het boekje begint met een beschrijving van Tibet in de 20^e eeuw, voor 1950. Het gebied was ‘even duister en achterlijk als het middeleeuwse Europa’ (een clichématige kwalificatie van het Oude Continent die zo ongenuanceerd en achterhaald is dat je er toch even van schrikt). Tibet was een theocratie gebaseerd op feodaal lijfeigenschap. Na 1950 kwamen achtereenvolgens, in de woorden van de auteurs, de vreedzame bevrijding, democratische hervormingen die worden uitgelegd als een reactie op de gewapende opstand van een deel van de elite, de instelling van een autonome regio en ten slotte de hervormingen en politiek van openheid, die ook in de rest van China is gaan gelden sinds 1978. Er wordt stilzwijgend voorbijgegaan aan de immateriële en materiële schade aangericht tijdens de Culturele Revolutie en de inspanningen die men heeft moeten leveren om dat weer goed te maken. Dat zijn episodes die in andere overheidsdocumenten trouwens wel voorkomen.

Verwezenlijkingen op alle vlakken

Na het historische relaas beschrijven de woordvoerders van het Informatiebureau van de Staatsraad, dat het witboek heeft uitgebracht, de prestaties van de autonome regio Tibet. Met veel details en statistieken weidt de tekst in zes hoofdstukken uit over de economie, het dagelijkse leven, de politieke structuren, de bescherming van de cultuur en de godsdienstvrijheid en het milieu. Enkel opvallende gegevens: Tibet kent al negentien opeenvolgende jaren lang een groei in dubbele cijfers, gemiddeld 12,7%. Het afgelopen decennium is het inkomen van boeren en veehouders jaarlijks met meer dan tien procent gestegen. Het bruto product van de regio is tussen 1951 en 2012 jaarlijkse gemiddeld gegroeid met 8,5%. De regering heeft de afgelopen jaren zeer veel gunstmaatregelen genomen en hevig geïnvesteerd in Tibet. Het witboek besteedt veel aandacht aan andere dan economische thema’s en zorgen. Het beschrijft de maatregelen om de Tibetaanse taal te beschermen, te onderwijzen, te laten verspreiden en bloeien. Bij plaatselijke verkiezingen vallen er opkomstpercentages te noteren, zo merkt het witboek op, van meer dan 94% en op alle niveaus vormen vertegenwoordigers van de Tibetanen en andere minderheden de overweldigende meerderheid van de volksvertegenwoordigers in de Volkscongressen. De Tibetaanse Hoogvlakte staat op de derde plaats in de wereld wat de zuiverheid van het leefmilieu betreft, na de beide Poolgebieden. Tibet telt 1.787 plaatsen voor religieuze diensten en praktijken, meer dan 46.000 inwonende monniken en nonnen en 358 ‘levende Boeddha’s’. De traditionele boeddhistische rituelen en feesten vinden regelmatig plaats. Overal zijn gebedsvlaggetjes te zien, mani-stenen met mantra’s en afbeeldingen, gelovigen die hun godsdienst vrij beoefenen. In vele huizen vind je een plaats voor boeddhistische heilige geschriften en de verering van de Boeddha. Toeristen kunnen dat alles gemakkelijk constateren. De conclusie van het witboek is dat Tibet zijn vooruitgang dankt aan de keuze voor het socialisme, aan het beleid van de Centrale Regering en de gezamenlijk inspanningen van de verschillende bevolkingsgroepen. Het slotstuk bevat en scherpe kritiek op de dalai lama. Hij zijn aanhangers willen met hun mythe van Shangri-La de moderne beschaving  tegenhouden, zo schrijven de auteurs. De eisen van meer autonomie en het streven naar een Groot Tibet zijn totaal ongeschikt voor de huidige situatie in China. ‘Wat de dalai lama en co. eigenlijk willen is: het socialisme en het systeem van de autonome regio’s vernietigen.’

Officiële bronnen en een eigen kijk

De bronnen waarop het document zich baseert zijn overwegend afkomstig van de eigen overheid. In het geschiedenisverhaal verwijzen de auteurs naar enkele Angelsaksische journalisten en experts, van oud-president Carter van de VS is er een citaat uit een inleiding die hij schreef bij een boek over ecosystemen, fauna en milieubescherming in Tibet. Ook wijst de Informatiedienst erop dat het Potalapaleis en enkele tempels Werelderfgoed van UNESCO zijn en dat de Tibetaanse opera en dat het Epos van koning Gesar, het belangrijkste heldendicht van Tibet, erkenning heeft gekregen als ‘UNESCO’s Masterpiece of the Intangible Heritage of Humanity. Dat straalt af op de inspanningen die Beijing doet voor het cultuurbehoud. Voor de meeste feiten gaat men er echter van uit dat de lezer de officiële statistieken en overheidspublicaties betrouwbaar en overtuigend vindt. Het document gaat niet in op kritieken, bijvoorbeeld over ongelijkheid die aan de basis zou liggen van regelmatig voorkomende spanningen en incidenten. Het probeert die beweringen dus ook niet te ontkrachten. De schrijvers brengen gewoon positieve cijfers en gegevens naar voren. Enkele van die data zullen ook sommige buitenlandse bronnen bevestigen, de ‘double digit’-groei  bijvoorbeeld. De vraag is of deze aanpak adequaat zal zijn tegenover de anti-Chinese propaganda, zoals de makers van het witboek hopen. Misschien is de tekst echter niet op een breed Westers publiek gericht.Vier jaar geleden kreeg China in de VN-commissie mensenrechten opmerkingen over zijn politiek rond minderheden. Het Tibet witboek is allicht gemaakt voor de huidige VN commissiezitting over hetzelfde onderwerp. Het is allicht geschreven met de bedoeling die commissieleden te overtuigen. Vandaar dat het voor ons kan lijken alsof het met een grote boog om de problemen heen loopt.

Bron: Xinhua