Omdat de kwikprijs weer steeg, dreigt een aantal gesloten kwikmijnen in China te worden heropend. Paradoxaal is dat het kwik, dat de gezondheid van de mijners aantast, nodig is voor de productie van spaarlampen.
Het kwikgebied
Het ontginnen van de kwikmijnen in China begon reeds in de Tangdynastie. Wan Shan tussen Guizhou en Hunan werd bekend als de hoofdstad van het kwik, omdat de regio 60 % van China’s kwikvoorraad bevat. Daarmee staat Wan Shan eerste in Azië en derde op wereldvlak. In de jaren ’60 produceerden de kwikmijnen in het gebied van Wan Shan 1300 ton per jaar en daarmee werden schulden aan de Sovjet-Unie afbetaald. In de jaren ’90 begonnen de reserves uitgeput te raken. Tussen 1990 en 2000 verloor de openbare mijn van Wan Shan 177 miljoen, zelfs na overheidstoelagen. Na failliet in 2002 vielen de overblijvende reserves in privéhanden.
Ondertussen werden door kwikvergiftiging allerhande ernstige ziektes vastgesteld bij de mijnwerkers. De overheid volgde een ontradingspolitiek. Tussen 1994 en 2004 kwam 745 ton kwik in de lucht terecht, 40 ton verzeilde in de rivieren en 450 ton in de grond. De opkuis van overblijvende kwikheuvels die 10.000 personen bedreigen, zou 113 miljoen yuan kosten. De kwikconcentratie in rijst, graan en groenten ligt ver boven de WHO-normen, aldus een milieudeskundige. De officials van Wan Shan weten echter van geen gevaar: officieel staat het gebied geboekstaafd als uitgeput inzake kwik en daarmee lijkt voor hen de kous af.
Bron: SCMP
