Door Marc Vandepitte,
Overgenomen uit ‘De Wereld Morgen‘
Momenteel gaat de belangrijkste bijeenkomst door van de vijfjarige cyclus van de communistische partij van China. Wat is het 20e Nationale Congres precies? Waarom is deze bijeenkomst dit jaar zo belangrijk? Wie is erbij betrokken en wat doen ze? En, wat schort er aan de berichtgeving van de mainstream media daarover?
Wat is het doel van het congres?
Voorbije zondag, 16 oktober, startte het 20ste Nationale Congres van de Communistische Partij van China. Die bijeenkomst mag je niet verwarren met het Nationale Volkscongres. Dat is het hoogste orgaan van de staatsmacht dat jaarlijks bijeenkomt. Dat orgaan waakt o.a. over het economisch beleid en de staatsbegroting en kan indien nodig het regeringskabinet ontslaan.
Het Nationaal Congres (NC) wordt om de vijf jaar gehouden. Het is het hoogste orgaan binnen de communistische partij. Op deze bijeenkomst, die ongeveer een week duurt, bespreken de afgevaardigden de belangrijke kwesties met betrekking tot de partij en kiezen ze de leiding ervan voor de volgende vijf jaar.
Wie zijn de afgevaardigden?
Op dit moment telt de communistische partij bijna 97 miljoen leden en is daarmee veruit de grootste politieke organisatie van de wereld. Aan het congres nemen bijna 2.300 partijleden deel. Zij worden verkozen om mee te helpen nadenken en te helpen beslissen over de koers van de komende vijf jaar, maar ook om belangrijke taken op zich te nemen.
De afgevaardigden worden gekozen uit verkiezingseenheden uit het hele land. Dat kunnen provincies, regio’s of steden zijn, maar ook centrale staatsorganen of andere partijorganen. Een derde van de afgevaardigden is arbeider, bediende of boer. Er zijn ook 29 ‘interne migranten’.[1]
Vrouwen maken 21 procent uit van de afgevaardigden. Dat is een laag cijfer, maar wel een stijging met 3 procent in vergelijking met het vorige congres. Een op de tien afgevaardigden behoort tot een etnische minderheid, waarmee ze oververtegenwoordigd zijn in vergelijking met hun aandeel in de totale bevolking.
De afgevaardigden zijn afkomstig uit de meest diverse sectoren van de samenleving, waaronder economie, wetenschap en technologie, politiek, juridische wereld, onderwijs, gezondheid, sport, … De gemiddelde leeftijd is 52 jaar. Een vijfde is jonger dan 45 jaar.
Over het algemeen zijn de aanwezigen zeer goed opgeleid. Meer dan vijfennegentig procent heeft een universitair diploma.
De belangrijkste taken
De belangrijkste taken van de afgevaardigden in het congres kunnen worden samengevat als het evalueren van de werking van de partij in de afgelopen vijf jaar; het bespreken van, en beslissen over belangrijke partijzaken; het bepalen van de toekomstige richting van de partij; en het kiezen van een nieuwe centrale leiding.
Die verkiezing gebeurt getrapt. Eerst kiezen de 2.297 afgevaardigden een nieuw Centraal Comité (CC). Dat bestaat uit 205 gewone leden en 171 plaatsvervangende leden.
Het Centraal Comité is “het hoogste orgaan van de partij”. Het komt ten minste eenmaal per jaar bijeen tijdens een plenaire zitting en fungeert als topforum voor discussie over relevante beleidskwesties.
Het nieuwe CC kiest dan vervolgens het Politiek Bureau, dat in feite het uitvoerende orgaan is van de communistische partij.
De vorige keer bestond het Politiek Bureau uit 25 leden. Zeven (soms een of twee meer) daarvan vormen het Permanent Comité onder leiding van de algemeen secretaris, die ook zal verkozen worden op het congres.
Eenzijdige focus van de mainstream media
De mainstreammedia focussen bijna uitsluitend op de verkiezing van de algemeen secretaris en het Permanent Comité. Uiteraard zijn die verkiezingen niet onbelangrijk, maar door die eenzijdige focus missen ze wel het belangrijkste aspect van dit congres.
Wat deze bijeenkomst dit jaar zo belangrijk maakt, is het feit dat China in een grote overgangsperiode zit. China heeft tien jaar geleden twee honderdjarige doelstellingen vastgelegd en het land zit nu op de overgang van de ene doelstelling naar de andere.
Een honderdjarige doelstelling klinkt wellicht vreemd in onze oren, maar de Chinese regering geeft de voorkeur aan stabiliteit en langetermijnplanning.
Dat staat in contrast met het chaotische bestuursproces dat je in veel westerse landen ziet. Omwille van het kiesstelsel en de greep van het bedrijfsleven op de politiek hebben westerse landen veel moeite om lange termijndoelstellingen na te streven, laat staan om ze te verwezenlijken.
De eerste honderdjarige doelstelling was om tegen 2021 een welvarende samenleving op te bouwen. Dat betekent dat er een aanzienlijke stijging moest zijn van het bnp, dat niemand nog in absolute armoede mocht leven en dat er een algemene verhoging moest zijn van de levenskwaliteit.
Die doelstelling is gehaald. De laatste tien jaar is het bnp met 91 procent gegroeid, dat is 6,7 procent per jaar. In die periode is het gemiddeld beschikbare inkomen per persoon bijna verdubbeld. De absolute armoede werd uitgeroeid en de levensverwachting steeg met meer dan drie jaar.
Aangezien dat eerste doel nu bereikt is, is het tijd om over te schakelen op het tweede honderdjarig doel. Het gaat over de opbouw tegen 2049 van “een modern socialistisch land dat welvarend, sterk en cultureel geavanceerd, en harmonieus is”.
Zette de eerste honderdjarige doelstelling vooral in op kwantitatieve groei, dan mikt de tweede vooral op kwalitatieve vooruitgang. In het verleden streefde China naar snelle economische groei om in de basisbehoeften van de mensen te voorzien. Het nieuwe ontwikkelingsmodel legt meer de klemtoon op duurzaamheid, hoge kwaliteit en innovatie. Niet groei, maar modernisering is nu de focus.
In vergelijking met tien jaar geleden is de geopolitieke context ook sterk gewijzigd. De VS en meer en meer Europa, stellen zich vijandig op ten aanzien van China. Er is een proces van ‘ontkoppeling’ aan de gang. Daarom is er in China een hernieuwde aandacht voor binnenlandse innovatie, technologische zelfvoorziening en veiligheid van de toeleveringsketens. Die zijn nodig om het streven naar modernisering niet in gevaar te brengen.
Voor die grote omslag waar China voor staat en die ingrijpende gevolgen zal hebben voor de rest van de wereld, hebben de mainstream media bijna geen oog, ten onrechte. Dit land bekijken door een westerse bril geeft een vertekend beeld. Dat is de reden waarom de mainstream media zich in het verleden al vaak hebben verkeken op deze Aziatische reus.
Bronnen:
– No crap guide to the 20th CCP Congress
– 20th congress of Communist Party of China begins in Beijing, President Xi calls for greater modernization
Note:
[1] ‘Interne migranten’ zijn Chinezen die uit de agrarische gebieden, vooral in het westen van het land, werk zoeken in de steden. Vanaf het midden van de jaren tachtig gebeurde dat in de nabije omgeving, maar later ook in de grote industriepolen, vooral in de kustregio’s (in het oosten).
