Megan Russell *
Dit is deel twee van het artikel ‘De parallellen van VS-conflicten in kaart gebracht: van Vietnam tot de oorlog tegen China‘, waarvan we vanochtend deel 1 publiceerden. Wij nemen de beide delen over als OPINIE. (Opinies vallen onder de verantwoordelijkheid van hun auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van de redactie van ChinaSquare.)
Deel 1 eindigde met de woorden: ‘Laten we de stappen van deze cyclus eens bekijken in de context van China, waarvan wordt aangenomen dat het onze volgende oorlog wordt.’
Stap een: informatie-oorlog
De informatieoorlog is grotendeels succesvol. Zo succesvol dat zowel de Republikeinen als de Democraten het erover eens zijn dat China een bedreiging vormt voor de VS. Dit is geen goede zaak – oorlog is veel, veel waarschijnlijker als beide kanten van de politiek het erover eens zijn. De publieke opinie kijkt in dezelfde richting en onze media volgen het politieke discours na. Iedereen zegt hetzelfde en schreeuwt het van de daken: China is onze vijand. We moeten China verslaan om onze belangen te beschermen. Zelfs als dat betekent dat we het leven van miljoenen mensen moeten verwoesten.
Stap twee: militarisering
De wijdverspreide consensus over het gevaar van China heeft geleid tot een succesvolle hypermilitarisering van de Aziatische Stille Oceaan-regio. De VS spendeerde al miljarden dollars aan het omsingelen van China met militaire basissen. De militaire uitgaven zijn nog nooit zo hoog geweest. Onze regering beweert dat ze deze naties “beschermt”, maar er is aanzienlijke publieke oppositie in Japan, Guam en de Filipijnen tegen de militaire VS-aanwezigheid. Lokale gemeenschappen hebben herhaaldelijk bevestigd dat ze willen dat de VS vertrekt.
Volgens president Biden “komen we op voor vrede en stabiliteit in de Straat van Taiwan”. Ja, we komen op voor vrede met meer dan 300 militaire basissen, 375.000 militairen en ontelbare raketten alleen al in de Aziatische Stille Oceaan-regio. Het is de allergrootste contradictie.
Denktanks hebben de berekeningen al gemaakt. Een conflict in de Aziatische Stille Oceaan-regio zou een ramp zijn voor de economie van China en in het beste geval leiden tot een inkrimping van 20% à 35%. De lokale bevolkingen in de regio Azië-Stille Oceaan zouden het meest te lijden hebben onder het geweld. De economische, politieke en sociale instabiliteit zou het leven van miljoenen mensen verwoesten. De hele wereld – niet alleen China – zou veel slechter af zijn. Het is duidelijk dat oorlog niet het antwoord is, zoals het ook nooit het antwoord is geweest.
Stap drie: wachten tot de vonk aanslaat
Hoewel de trigger nog niet is ontploft, is er wel al een angstaanjagende dynamiek in gang gezet. Naast de meer dan 300 militaire basissen van de VS die China omringen (wat vooral krankzinnig is als je bedenkt dat China op het hele westelijke halfrond geen enkele militaire basis heeft), houdt de VS jaarlijks “oorlogsspelletjes” om zijn militaire macht tentoon te spreiden in de regio en China tegen zich in het harnas te jagen. Onze regering heeft vele overuren gemaakt om mini-allianties te creëren met andere landen in de regio – als één van deze landen in een oorlog terechtkomt, worden ze allemaal in een oorlog getrokken.
De VS voert al 45 jaar buitenlandse zaken op basis van het één-China-beleid uit 1972 (dat stelt dat Taiwan deel uitmaakt van China). Tijdens het presidentschap van Biden komen we dichter dan ooit bij het opgeven van dit beleid. Deze houding is uitsluitend te wijten aan het recente politieke en economische succes van China. Het is geen kwestie van soevereiniteit of veiligheid. Het is een kwestie van het beschermen van de VS-hegemonie.
De huiveringwekkende realiteit is dat we van een oorlog met China misschien niet meer herstellen. En hoewel onze politieke leiders herhaaldelijk verklaren dat ze geen oorlog willen, treden ze perfect in de voetsporen van hun voorgangers. De brandstoftank is gevuld. Er is maar één trigger nodig.
Conclusie
Nu we de beangstigende klif van een nieuwe oorlog naderen, kan ik het niet helpen me af te vragen: wanneer zullen we het leren? Wanneer wordt onze regering echt een ark voor de mensheid in plaats van een apparaat van geweld, hebzucht en vernietiging? Is het echt zo idealistisch om te geloven dat meningsverschillen zonder bloedvergieten kunnen worden bijgelegd? Onze wereld is niet meer dezelfde als vroeger. Het is duidelijk dat mensen wakker beginnen te worden – ze beginnen de verzwakkende façade te doorzien van een regering die beweert dat ze voor vrede staat, terwijl elk van haar acties gericht is op oorlog.
Misschien zal het een millennium duren, en misschien zal onze soort niet lang genoeg leven om het te zien. Zoals het er nu voor staat – terwijl we dagelijks moeten luisteren naar “maar-zij-deden-het-eerst”-gekibbel – wordt er geen rekening gehouden met andere toenemende bedreigingen zoals klimaatverandering, de grootste bedreiging voor onze veiligheid tot nu toe. Kernwapens stapelen zich op in onze achtertuin, gericht op elke centimeter van de wereldbol, alsof daar ook maar enige logica achter zit. En zo gaan we maar door, elk decennium met een nieuwe vijand en een nieuwe oorlog en een nieuw verhaal van goed tegen kwaad, alsof het niet oorlog zelf is – en de VS zelf is – die deze stagnatie in stand houdt.
*Megan Russell is campagnecoördinator van ‘China is not out enemy’, bij de VS-vredesorganisatie CODEPINK
