Elk jaar brengt China 22 miljoen ton afvalslib voort waarvan 80 % niet behandeld wordt.De toxiciteit er van wordt zelfs een groter probleem dan de huisvuilstorten rond de steden. De 22 ton slib zijn dan nog enkel afkomstig van huishoudelijk afvalwater en bevatten niet het slib dat overblijft van industrieel afvalwater.
Slibgistingstorens in Shijiazhuang
Eind 2010 werd 34 miljard m3 van China’s afvalwater behandeld en dat komt zowat overeen met het gehele volume van de 3 Klovendam. Na zuivering schoot daar 22 miljoen ton slib van over. Dit jaar wordt 30 miljoen ton verwacht. 80% van dit slib wordt niet behandeld en verdwijnt verder zonder controle naar dumpplaatsen. Peking telt er zo een dertigtal, hoewel in de hoofdstad de behandelingsgraad van 44 % bedraagt. Shanghai heeft het plan opgevat om het dumpen van dit slib tegen 2020 te reduceren van 86% tot 7%. In Shenzhen heeft de smurrie al voor ophef gezorgd omdat het ondergronds begraven slib in 2009 barstte en druk zette op het grondwater. Het probleem stelt zich gelijkaardig in andere grote steden. De winst die je kunt opstrijken voor het onregelmatig dumpen is groot, de straffen op betrapt worden zijn licht. Indien het niet behandeld wordt, is het gevaar reëel dat de zware metalen die het slib bevat in de grond sijpelen.
In sommige landen bedragen de investeringen voor de behandeling van dit slib zowat de helft van de investeringen voor waterzuivering. China begon zich pas op het einde van het negende vijfjarenplan bewust te worden van het probleem. In 2009 werd een eerste ontwerp over afvalslib-behandeling ontworpen. Sindsdien rijdt het onderwerp over de academische tongen want er zijn diverse methoden ter behandeling en elke methode heeft zijn voor en nadelen. Eind 2010 vroeg het ministerie van Leefmilieu dat bij nieuwbouw of renovatie van waterzuiveringsstations ook de infrastructuur zou voorzien worden voor de behandeling van het afvalslib. Bestaande stations kregen twee jaar om zich in regel te stellen.
Verschillende kapitaalgroepen staan op het punt deze markt te betreden: Sequoia Capital, Lenovo Investment, Tsing Capital, Qi Ming Venture Capital, DT Capital Partners en Keytone Ventures. Er zijn echter hindernissen die de investeerders afremmen. De relatie met de overheid moet uitgeklaard worden want het inkomen van de firma’s die het slib behandelen komt meestal van de overheid. Een andere hindernis betreft de nog onvoldoende scheiding tussen huishoudelijk- en industrieel afval. Daardoor is het slib afkomstig uit het huishoudelijk afval minder geschikt tot composteren maar moet het met dure buitenlandse methoden gebeuren om de zware metalen er uit te halen. Zelf wanneer het clean zou zijn, dan verbiedt het ministerie van Landbouw meestal nog het hergebruik er van. Ook de 3 verschillende behandelingsmethoden (verbranding, luchtgisting en gisting niet via de lucht) maken het de investeerders die niet willen gokken op een paard, moeilijk. De houding van de overheid beperkt zich meestal tot technische begeleiding. In het twaalfde vijfjarenplan werd van de voorziene 421 miljard voor waterzuivering, maar 31 miljard uitgetrokken voor de behandeling van het afvalslib. Wie zal dat betalen, vraagt professor Zhu Wei van de Hehai Universiteit school van Leefmilieu. Door een supplementaire heffing op het water? Nogal delicaat. Door de overheid? Dat model zou de industrie niet echt toelaten zich te ontwikkelen op brede schaal. Zolang dit is opgelost zo meent Zhu zal de oplossing van het probleem niet opschieten. 1000 miljard is nodig.
Bronnen:
chinadialogue; ADB: Promoting Beneficial Sewage Sludge Utilization in the PRC
