Wat staat er echt in de New York Times over het fortuin van de familie Wen?

Het artikel in de New York Times over het fortuin van de familie Wen blijft de gemoederen beroeren. Daarom namen we de moeite het nog eens volledig en nauwgezet na te lezen, samen met de bijbehorende grafiek. Wanneer je alle commentaar, suggestie , vage verklaringen van niet nader genoemde personen,  randinformatie  wegshaalt, wat blijft dan als kern?

De familie beheert volgens het artikel  een fortuin van 2,7 miljard dollar; het Engelse ‘to manage’ laat ruimte om er ook activa in te stoppen van bedrijven waarvan men directeur is maar zelf geen aandeelhouder of eigenaar. Waarin die 2,7 miljard zitten wordt op de grootste investering  -Ping An-  na niet gedetailleerd. De NYT somt alleen een aantal bedrijfssectoren op. 80% daarvan is onder controle van personen die niet vallen onder de verplichte aangifte van rijkdom door hogere partijkaders (Wen en zijn gezin), maar we krijgen geen details van wat bij wie zit; dat impliceert – maar wordt niet geschreven – dat 20% toch bij Wens vrouw of zijn kinderen zou zitten.  Bij Wen zelf zit niets, erkent het artikel. Het grootste deel van het fortuin zijn aandelen Ping An, voor zowat 900 miljoen dollar, die als volgt zijn geplaatst: moeder 120 miljoen, broer 110, schoonbroer 1, ouders schoondochter 416, (ex)-collega’s van familie 250.
De moeder van Wen, en nog andere – niet nader gespecificeerde- leden van de familie, waren eigenaar van de Ping An aandelen via de holding Taihong. De eigenares van Taihong, de succesvolle zakenvrouw mevrouw Duan, heeft aan de krant verklaard dat die aandelen van haar zelf zijn en ze destijds stromannen (strovrouwen) gebruikte om zelf uit het zicht te blijven; of dit strafbaar is wordt niet vermeld. (Het fortuin van Wen’s moeder is door de advocaten van de familie intussen met klem ontkend). Het artikel vermeldt verder dat bij de drie dozijn aandeelhouders die Taihong al gehad heeft, er ‘vele familieleden of collega’s’ van de familie zitten, zonder verdere precisering.
De vrouw van Wen maakte carrière in staatsbedrijven in de sector edelstenen en diamant. In 1993 richtte ze verschillende filialen op. Sommigen daarvan werden in 1994 (gedeeltelijk) geprivatiseerd (In 1992 besloot men in China tot hervormingen in de richting van een markteconomie en tot een vermindering van de rol van de staat in de economie). Bij die gelegenheid  verwierven twee van haar broers, die ook een leidende functie in de sector hadden, samen met een aantal collega’s aanzienlijke hoeveelheden aandelen. Ook de ouders van Wens schoondochter verwierven niet nader gepreciseerde belangen in de jaren negentig. Een staatsbedrijf dat Wens vrouw oprichtte, Sino Diamond, werd in 1999 gedeeltelijk naar de beurs gebracht; dat zou de familie van Wens vrouw 8 miljoen dollar opgebracht hebben (‘netted’ in het Engels), maar hoe dit kon wordt niet uitgelegd.
De zoon van Wen, begaf zich na zijn studies in de VS vanaf 2000 in het zakenleven. Hij richtte samen met anderen een drietal succesvolle technologiefirma’s op die later doorverkocht werden. Het meest bekende is Unihub, met een startkapitaal van 2 miljoen dollar. In 2005 richtte hij mee New Horizon Capital op, een succesvol particulier investeringsfonds met een beginkapitaal van 100 miljoen dollar, waar hij CEO werd. De krant vermeldt  niet of Wen junior ooit zelf aandelen had in één van deze bedrijven. In 2010 verlaat hij de firma om directeur te worden van een staatsbedrijf in de ruimtevaartsector. Hij blijft wel voorzitter van de raad van bestuur.  De schoondochter van Wen heeft volgens de krant aandelen in verschillende vennootschappen, en zo onrechtstreeks in China Mobile Pay, een door de overheid ondersteund elektronisch betaalplatform, maar ook hier ontbreken details. In het diagram wordt de zoon van Wen vermeld als bestuurder bij deze firma, maar het is niet duidelijk in welke periode.
Naast deze hoofdfiguren rekent de krant nog een drietal  collega’s en ex-collega’s van familieleden tot de groep die zou dienen als dekmantel voor het familiefortuin. Tenslotte wijst de krant op de  joint-ventures van bedrijven waarin de familie Wen een rol speelt of speelde met rijke tycoons van Hong Kong.
Algemeen kan men samenvatten:
Via Taihong is van sommige familieleden bekend dat zij aandeelhouder van Ping An zijn; de hoofdaandeelhouder van Taihong stelt dat dit enkel een papieren constructie is.
Familie van Wen’s vrouw heeft in de jaren negentig geld verdiend bij de gedeeltelijke privatisering van de diamantsector; hoeveel is niet duidelijk; favoritisme door Wens vrouw wordt gesuggereerd maar niet aangetoond.
Wens zoon is actief (geweest) in het privé zakenleven; hoeveel hem dat opgebracht heeft is niet duidelijk. Er wordt beweerd maar niet aangetoond dat Wen junior van zijn naam geprofiteerd heeft.
Er zijn geen strafbare feiten gevonden.  Betrokkenheid van Wen evenmin.