De linkse publicist Carlos Martinez, las ‘The CPC: Its Mission and Contributions’ (“De CPC: haar missie en bijdragen”), dat onlangs werd uitgebracht door de Communistische Partij van China. Hij maakte een samenvatting en schreef er commentaren bij, want volgens hem zal dit document ‘ons helpen om de geschiedenis en toekomst van China beter te begrijpen en te analyseren’.
Wij publiceren het als opiniestuk. De meningen in het artikel zijn niet noodzakelijk dezelfde als die van de redactie.
Carlos Martinez *
Op 26 Augustus 2021 publiceerde de informatiedienst van het Centraal Comité van de Communistische Partij van China een belangrijk document met als titel: ‘The CPC: Its Mission and Contributions’. Deze Engelse vertaling bevat meer dan 28.000 woorden. Binnen de partij is die tekst duidelijk zeer uitgebreid besproken. Hij gaat over wat de CPC in 100 jaar aan waardevols tot stand heeft gebracht, over wat haar doelstellingen zijn en welke uitdagingen ze kan verwachten.
Continuïteit
Het document benadrukt dat de missie van de CPC in de kern echt een fundamentele continuïteit laat zien. Sinds haar oprichting in juli 1921 heeft de CPC zich toegelegd op steeds dezelfde grote doelstellingen. De partij werkt aan het project om het socialisme op te bouwen. Ze wil zorgen voor een duurzame soevereiniteit van China. De partij streeft naar het creëren van een beter leven voor de bevolking. Ze wil bijdragen aan een vreedzame en welvarende toekomst voor de mensheid.
De geschiedenis van de CPC heeft vele fasen doorgemaakt, zoals die van het eerste eenheidsfront met de Guomindang (1925-27), de afbakening van gebieden met revolutionaire basissen, de Lange Mars, de oorlog tegen de Japanse bezetting waarin ze het voortouw nam, de burgeroorlog van 1946-49, de eerste decennia van socialistische opbouw, en de periode van hervorming en openstelling vanaf 1978. Al die tijd is ze trouw gebleven aan haar missie en haar principes. De CPC heeft altijd haar wortels gehad in de behoeften en de aspiraties van het volk, en dat is een van de belangrijkste redenen voor haar succes.
Het is iets wat links in het Westen meestal niet begrijpt. Sommigen hekelden China in 1978 omdat het de weg van het socialisme zou hebben verlaten. Sommigen waren van mening dat de toetreding van China tot de Wereldhandelsorganisatie in 2001 zijn capitulatie voor de VS betekende en zijn ‘integratie in het imperialistische systeem’. Met dergelijke analyses negeerden of verwierpen ze het – toch vaak en duidelijk uitgesproken – standpunt van de CPC dat ‘elke stap in de ontwikkeling van China sinds de oprichting van de Volksrepubliek op lange termijn moest leiden naar een geavanceerd socialisme’
Xi Jinping heeft de afgelopen maanden talloze keren gesproken over een ‘gemeenschappelijke welvaart’, en de Chinese regering uit steeds explicieter haar wens om het grootkapitaal te beteugelen en de sociale ongelijkheid te verminderen. ‘Gemeenschappelijke welvaart’ is echter geen nieuw concept; het was ook een parool van de periodes onder Mao, Deng Xiaoping en de leiders die hen opvolgden. Jiang Zemin sprak vaak over de noodzaak om economische groei te kaderen in het bredere project om ‘het hele volk in staat te stellen gestaag vooruit te gaan naar het doel van gemeenschappelijke welvaart’. Onder Hu Jintao (2003-13) werkten de Chinese leiders volhardend aan een ‘nieuw socialistisch platteland’ en hechtten ze veel belang aan de uitbreiding van het stelsel van sociale zekerheid.
Het document over de missie en de verwezenlijkingen van de CPC maakt duidelijk dat er een rode draad is van socialisme, ontwikkeling en vooruitgang die door de hele geschiedenis van de CPC loopt. De auteurs merken op dat ’Chinese communisten, met Mao Zedong, Deng Xiaoping, Jiang Zemin, Hu Jintao en Xi Jinping als belangrijkste vertegenwoordigers de basisprincipes van het marxisme hebben aangepast aan de Chinese realiteit en zijn traditionele cultuur. Ze hebben grote overwinningen behaald op hun tocht naar nationale wederopstanding.’
Volkspartij
In de tekst wordt keer op keer gezegd dat de CPC een partij van het volk is; dat ‘de leden van de CPC gewone mensen zijn’ die naar voren komen om leiderschap te tonen en verantwoordelijkheid op zich te nemen. ‘Het zijn communisten – burgers van China, die tegelijk gewoon zijn en buitengewoon.’ Ze vormen geen aparte sociale klasse; het is geen ‘elite’. De CPC ‘heeft geen eigen speciale belangen en vertegenwoordigt ook geen belangengroep, is geen establishment of een bevoorrechte sociale groep. Haar enige doelstellingen zijn het om de mensen geluk te brengen en nationale wederopstanding.’ De formulering hier loopt parallel met die in het Communistisch Manifest: ‘De communisten hebben geen belangen die gescheiden zijn van de belangen van het gehele proletariaat’.
Het belangrijkste doel van CPC-leden is om het volk te dienen. Zo hebben sinds het begin van de Covid-19-pandemie bijna 400 CPC-leden hun leven verloren bij hun vrijwilligerswerk om te helpen bij de Chinese inspanningen om de besmettingen een halt toe te roepen. Die levens zijn niet voor niets verloren gegaan; als China in dezelfde mate als de VS had gefaald bij het indammen van het coronavirus, zouden er in het land tot vandaag misschien bijna 3 miljoen doden zijn gevallen. Het document spreekt ook over ‘meer dan 1.800 partijleden en functionarissen die hun leven gegeven bij de massamobilisatie om de absolute armoede uit te bannen’. Deze mensen gaven een relatief comfortabel bestaan op om jarenlang in afgelegen dorpen te wonen en zonder ophouden te werken om lage-inkomens-gemeenschappen te helpen zichzelf uit de armoede te halen. Hun heldhaftigheid en onbaatzuchtigheid zijn een toonbeeld van wat de CPC drijft.
‘De CPC: haar missie en bijdragen’ benadrukt dat de Chinese staat fundamenteel op het volk is afgestemd: ‘De namen van de staat, de regering, het leger en de partijkrant verwijzen allemaal naar het volk, dat mag letterlijk worden genomen want de partijfunctionarissen moeten inderdaad dienaren van het volk zijn.’
Het marxisme van de CPC
Vijfenveertig jaar na de dood van Mao Zedong, tot grote frustratie van de ideologen van het kapitalisme in Washington en Londen, blijft de CPC toegewijd aan het marxisme – dat in het document ‘de enige leidende ideologie’ wordt genoemd, ‘de ziel van de CPC, en de vlag waaronder ze strijd levert’. Door het marxisme aan de specifieke omstandigheden van China aan te passen en voortdurend te werken aan de ontwikkeling ervan, is de CPC in staat geweest buitengewone doelstellingen te bereiken en schijnbaar onoverkomelijke problemen op te lossen. Zoals het document stelt, ‘kan het socialisme problemen oplossen waar andere sociale systemen dat niet kunnen… De geschiedenis van strijd van de partij is een proces van voortdurende aanpassing van het marxisme aan de Chinese context en het uitproberen van creatieve en innovatieve ideeën.’
(…) De CPC heeft het marxisme altijd creatief ontwikkeld en beschouwde het als een evoluerende, levende wetenschap die voortdurend moet worden ontwikkeld, bijgewerkt en verfijnd. In de woorden van Xi Jinping: ‘Socialisme met Chinese kenmerken is socialisme, geen ander isme’.
Deng Xiaoping legde onvermoeibaar uit dat hervorming en openstelling bepaalde gevaren met zich meebrachten, en dat degenen die ‘het eerst rijk werden’ zouden verwachten dat hun rijkdom zich zou vertalen in politieke macht, zoals het geval is in de kapitalistische wereld. Om zich hiertegen te wapenen formuleerde Deng de vier hoofdprincipes: ‘vasthouden aan de socialistische weg; vasthouden aan de dictatuur van het proletariaat (in zijn specifieke vorm van de democratische dictatuur van het volk); vasthouden aan de leiding van de Communistische Partij van China; en naleving van het marxisme-leninisme en het denken van Mao Zedong’. Elke generatie van CPC-leiders heeft die principes hoog gehouden. De recente golf van overheidsregulering – gericht op grote technologiebedrijven, de particuliere onderwijssector en de verzekeringssector – laat overduidelijk zien dat het aan het kapitaal niet is toegestaan de Chinese politiek te domineren.
Het marxisme zal de kernideologie van de CPC blijven vormen. In de tekst lees je: ‘De ervaring heeft geleerd dat de keuze van de CPC voor het marxisme correct is. Op de weg die voor ons ligt zal de Partij, rekening houdend met de Chinese realiteit in de huidige tijd, de basisprincipes van het marxisme blijven aanpassen aan de beste elementen van de traditionele Chinese cultuur, en het marxisme gebruiken om de richting die onze tijd in de 21e eeuw neemt te observeren, te begrijpen en te sturen’.
Volksdemocratie
Het document bevat een gedetailleerde bespreking van China’s socialistische democratie, die het beschrijft als een democratie met een totaalproces van uitgebreide discussie en overleg, volkscongressen, gemeenschaps- en werkplekcomités, sociale organisaties, zelfbestuur op gemeenschapsniveau en democratisch management in ondernemingen, en met een uitgebreid systeem van regionale etnische autonomie.
De auteurs wijzen erop dat democratie een gedeelde waarde van alle mensen is, ‘niet iets waar een enkel land het monopolie van heeft’. Een soortgelijk punt werd onlangs gemaakt door de woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken, mevrouw Hua Chunying: ‘Wat is democratie? Wie mag dat definiëren? Hoe beoordeel je of een land democratisch is? Deze rechten mogen niet worden gemonopoliseerd door de VS en zijn handvol bondgenoten. Chinese democratie is volksdemocratie, terwijl de VS gelddemocratie is; het Chinese volk geniet een substantiële democratie, terwijl Amerikanen democratie alleen voor de vorm hebben; China heeft een democratie met een totaalproces, terwijl de VS een stemdemocratie heeft die om de vier jaar langskomt. De socialistische democratie van China stelt de mensen centraal.’
Er is meer dan één model van democratie, en toch brengen de westerse ‘liberale democratieën’ met klem hun eigen systeem naar voren alsof het de belichaming is van de universele waarheid. China, voortgekomen uit duizenden jaren van feodaal autoritarisme, gevolgd door een eeuw van oorlog en invasie, heeft zijn eigen weg moeten uitstippelen van bestuur door en voor het volk.
Vrede en samenwerking
In ‘The CPC: Its Mission and Contributions’ staan krachtige standpunten tegen hegemonie, unilateralisme en de Nieuwe Koude Oorlog. De auteurs wijzen erop dat de opkomst van China gepaard ging met een vreedzaam buitenlands beleid, een afwijzing van interventionisme en een consequent streven naar multipolariteit.
Het document merkt op dat de CPC, met haar ambitie om bij te dragen aan wereldwijde vrede en gezamenlijke ontwikkeling, ideeën en initiatieven heeft voorgesteld als de vijf principes van vreedzame co-existentie, de wereldwijde gemeenschap met een gezamenlijke toekomst en het Belt and Road Initiative. Ze heeft consequent het internationale recht en de naleving van het VN-Handvest ondersteund, en ze is een belangrijke speler in regionale en mondiale instellingen, waaronder de G20, BRICS, de Shanghai Cooperation Organization en de Asian Infrastructure Investment Bank.
Sinds de dag van zijn eerste succesvolle kernwapentest in oktober 1964 heeft China gepleit voor een volledige nucleaire ontwapening, waarbij wordt opgeroepen tot een ‘volledig verbod en grondige vernietiging’ van alle kernwapens. China was het eerste land dat een no-first-use-beleid voerde en zich ertoe verplichtte nooit kernwapens te gebruiken tegen een niet-nucleaire mogendheid. De NAVO heeft daarentegen consequent geweigerd een dergelijk beleid aan te nemen, en dringt het westers bondgenootschap aan op het recht op een preventieve nucleaire aanval – dat wil zeggen, het recht om een nucleaire holocaust te ontketenen.
Terwijl de Biden-regering in de VS de nieuwe Koude Oorlog van Trump voortzet, promoot de CPC een totaal ander systeem van internationale betrekkingen, gericht op ‘het bouwen aan een wereldwijde gemeenschap met een gezamenlijke toekomst, met als doel het creëren van een open, inclusieve, schone en mooie wereld die duurzame vrede, universele veiligheid en gemeenschappelijke welvaart kent.’
Naar een geavanceerd socialisme
Ondanks de wereldhistorische prestaties van de CPC, ‘vormen de afgelopen honderd jaar nog maar de proloog’. Het document maakt duidelijk dat er nog een lange weg te gaan is in de strijd om het socialisme en het communisme in China op te bouwen. De belangrijkste doelstelling op middellange termijn is om tegen de tijd van het honderdjarig bestaan van de VRC in 2049 uit te groeien tot ‘een groot en modern socialistisch land dat welvarend, sterk, democratisch, cultureel geavanceerd, harmonieus en mooi is’. Dit betekent voortdurende snelle verbeteringen in de levensstandaard, een sterke nadruk op groene ontwikkeling, het aanpakken van ongelijkheid, het voortdurend uitbreiden en verbeteren van de sociale welvaart, en het gebruik van vooruitgang in wetenschap en technologie om een rijker, zinvoller leven voor iedereen te creëren.
Op deze weg wordt vooruitgang geboekt. Nu het inkomen per hoofd van de bevolking onlangs de 10.000 USD (€ 8400) heeft overschreden, is China toegetreden tot de groep van economieën met een hoger middeninkomen en is het op weg om een land met een hoog inkomen te worden. De inkomenskloof tussen stad en platteland wordt gestaag kleiner en China heeft nu een bevolking van minstens 400 miljoen mensen met een gemiddeld inkomen.
In de afgelopen twee decennia heeft China veel aandacht besteed aan het opzetten van een moderne sociale zekerheid. De basisverzekering voor ziektekosten dekt de hele bevolking. Alle kinderen hebben recht op negen jaar gratis onderwijs. Pensioenen, werkloosheidsuitkeringen en ongevallenverzekeringen worden elk jaar uitgebreid. Een dergelijke vooruitgang, in een enorm ontwikkelingsland in Azië, is werkelijk indrukwekkend en verdient alle respect.
De herhaalde opmerkingen van Xi Jinping dit jaar over gemeenschappelijke welvaart en de maatregelen die de regering neemt om de macht van rijke individuen en grote particuliere bedrijven te beteugelen, geven aan dat China de uitdaging zeer serieus neemt om hoogwaardige groei te stimuleren, ongelijkheid te bestrijden en ervoor te zorgen dat de welvaart gespreid is over de hele bevolking.
‘The CPC: Its Mission and Contributions’ zal zeker van nut zijn voor de vrienden van China in de hele wereld. Het document zal ons helpen om de geschiedenis en toekomst van China beter te begrijpen en te analyseren.
Het bovenstaande stuk verscheen in linkse Britse publicaties, onder andere op de website Invent the Future. Voor de publicatie op ChinaSquare hebben wij het, met toestemming van de auteur, enigszins ingekort.
*Carlos Martinez is specialist internationale politiek, publicist en vredesactivist. Hij is medeoprichter van de No Cold War campagne. Hij is verder co-redacteur van Friends of Socialist China.
