Een aantal landen en regio’s passen met succes een ‘nul Covid’ strategie toe. Dat heeft grote menselijke en economische voordelen. Maar hoe moet het verder wanneer elders groepsimmuniteit bereikt wordt en de wereldeconomie herleeft? Gaan zij de grenzen blijven sluiten en economische voordelen mislopen?
The Economist Intelligence Unit (EIU) heeft een korte studie gemaakt over dit thema. Ze begint met een onthutsende tabel: het aantal bevestigde coronabesmettingen en overlijdens per miljoen inwoners, aan de ene kant bij de groep ‘nul Covid’ regio’s, aan de andere kant bij de rijke westerse landen.
In de groep ‘nul Covid’ telt China telt 3 overlijdens per miljoen inwoners en Australië 36. Singapore, Nieuw-Zeeland,Taiwan en Hongkong zitten daar tussen. Macau en Vietnam doen het zelfs beter dan China. In de andere groep telt de EU 1.656 doden per miljoen, het VK 1.889 en de VS 1.821. (België 2.195, Nederland 1.009)
De ‘nul Covid’ regio’s hebben het voorbije jaar ook economisch beter de pandemie doorstaan, maar daarover geeft de EIU geen cijfers.
Grenzen dicht: Veilig en tegelijk kwetsbaar
Hoe slaagden die landen in hun ‘nul Covid’ strategie? Door strikte quarantaines, gefocuste lockdowns, massaal en snel testen, en efficiënte op technologie gebaseerde traceersystemen. En door controle van de grenzen en beperkingen op het internationaal personenverkeer.
De EIU stelt de vraag hoe dat laatste verder moet evolueren. Hoelang kunnen landen zich nog veroorloven hun grenzen grotendeels dicht te houden, wanneer in de rijke westerse wereld de economie begint herop te leven?
Een belangrijk aspect is hun afhankelijkheid van internationale connectiviteit. Dat kan zijn door toerisme, aantrekken van vreemde studenten, aantrekken van hooggeschoold personeel of goedkope gastarbeiders, internationale zakenreizen. Ook het aandeel van de buitenlandse investeringen in de economie speelt een rol.
Hongkong, Macau en Singapore zijn het meest kwetsbaar, als internationale zaken- en financiële centra. Voor Macau komt daar toerisme bij en voor Singapore het zeer hoog aantal gastarbeiders. De situatie is iets stabieler voor Australië en Nieuw-Zeeland, maar hun buitenlandse handel hangt toch voor 20% af van toeristen en studenten. Het wegvallen daarvan kan slechts tijdelijk door meer binnenlands toerisme opgevangen worden. Ook voor Vietnam speelt het toerisme. Het minst kwetsbaar zijn China en Taiwan, waar de buitenlandse investeringen met slechts 20% van het bnp duidelijk het minst doorwegen.
Grenzen openen of afwachten?
Wanneer de wereldeconomie herleeft, zullen deze landen en regio’s vroeg of laat hun grenzen soepeler moeten open stellen voor personenverkeer. Dat betekent dat er onvermijdelijk besmette personen door de mazen van het net zullen glippen. Zal men dan verplicht worden over te schakelen van een ‘nul Covid’ strategie naar een strategie van een beperkt aantal Covid-19 gevallen zoals in Zuid-Korea of Japan, met stop and go maatregelen?
De EIU verwacht een versnelling van de vaccinaties in de regio om te komen tot groepsimmuniteit in de eerste helft van 2022, met uitzondering van Vietnam. In 2021 zijn geen echte wijzigingen in de politiek te verwachten. Vermoedelijk zullen pas in de eerste helft van 2022 de grenzen open gaan. De Chinese regering blijft waarschijnlijk het meest voorzichtig: ze heeft verklaard dat men ten vroegste half 2022 meer open grenzen mag verwachten.
Indien nieuwe varianten van het virus erin zouden slagen de bescherming van de vaccins te omzeilen dan denkt de EIU dat de grenzen nog jarenlang gesloten kunnen blijven, met herstructureringen van de economieën die zich meer op zichzelf gaan richten.
Bron: Economist Intelligence Unit: Asia’s transition away from ‘zero Covid’.
