Wie gaat sociale bijdragen voor clerus betalen?

40 % van de religieuze gemeenschappen dragen niet bij voor het pensioen van hun clerus en een kwart niet voor de ziekteverzekering. Het probleem stelt zich bij de vijf grote godsdiensten waar zowel de individuele bedienaars van de erediensten als hun gemeenschap krap bij kas zitten. In Tibet betaalt de regio de kosten en de rol van lokale autoriteiten wordt als cruciaal ervaren. 

Volgens een Witboek uit 2013 telt China een clerus van 360.000 personen. Uit een rapport van de Renmin University of China na onderzoek bij 4383 religieuze locaties in 243 arrondissementen blijkt dat 40 % van de religieuze instellingen geen pensioenbijdragen betaalt voor hun clerus en 26 % geen bijdragen voor de ziekteverzekering. De Taoïstische godsdienst heeft het minst sociale dekking.
Volgens vicevoorzitter en secretaris-generaal Zhang Fenglin van de Taoist Association of China kwam het idee van een pensioen niet op bij de meeste taoïstische geestelijken vooral uit de Quanzhen School. De toestand varieert tussen regio’s. Sommige taoïstische tempels in Suzhou dragen zowel bij aan de ziekteverzekering als voor het pensioen van hun clerus, terwijl andere tempels zich niet eens magere bijdragen voor hun priesters kunnen veroorloven. Volgens Zhang was het overheersend idee over het pensioen dat indien een priester zijn leven gewijd heeft aan de eredienst, de tempel voor hem moet zorgen in zijn oude dag. Nu wordt erkend dat de sociale zekerheidsplannen nodig zijn om een potentiele crisis bij de clerus te vermijden: in de toekomst dreigt een zware last voor de taoïstische tempels als er jongeren bijkomen die ook moeten zorgen voor de bejaarde priesters, meent Zhang.
Ook de 41-jarige Francis Li Jianlin die de oudste priester is in zijn katholiek diocees in Xinxiang (Henan) vindt dat hij een oplossing moet vinden voor de 12 priesters en 10 nonnen uit zijn diocees dat geen vast inkomen bezit en waar fondsen altijd een probleem vormden. Het meest dringend vindt hij de ziekteverzekering waarvan de kosten stijgen met de leeftijd. De religieuze clerus maakte wel degelijk deel uit van het sociaal  zekerheidssysteem, maar het plan was voor hen niet verplichtend. Velen werken tot ze er bij neervallen, aldus de katholieke priester Ding Lingbin die dienstdoend bisschop is in het diocees Changzhi in Shanxi. De formele bisschop Andrew Jin Daoyuan is 86 en draagt nog de mis op in de Nantiangong kerk. Zelfs als de priesters hem toelaten zich terug te trekken, heeft het diocees geen verpleeghuis om hem op te vangen. Daar is zelfs geen geld voor de aankoop van de grond voor een verpleeghuis. Het diocees bezit wel een kliniek met tamelijk elementair medische diensten. De facto moeten de priesters en nonnen wanneer ze ziek worden, de rekening uit eigen zak betalen want de gemeenschap heeft zelf moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Voor een Taoistische priester bij wie een nierfalen werd vastgesteld, koste de behandeling een miljoen. Zonder ziekteverzekering dreigt een ernstige ziekte zowat onbetaalbaar te worden.
Veel bedienaars vinden de steun van de lokale autoriteiten dan ook cruciaal om een crisis op het vlak van de sociale zekerheid te vermijden. In sommige gebieden als Beijing, Chongqing en de A.R.Tibet hebben ze voorgesteld om alle kosten van de clerus voor de sociale zekerheid op zich te nemen. Sinds 2012 krijgen alle monniken en nonnen in Tibet hun bijdragen voor pensioen- en ziekteverzekering betaald door de regio die er al 1,3 miljoen heeft in geïnvesteerd. Waar de individuele monnik bij ziekte vroeger het grootste deel betaalde, is de toestand nu omgekeerd zegt Gelek Gyatso een master bij het Lingbu klooster in Xigaze.
In Henan beloofde de lokale autoriteit de clerus een pensioenplan zoals in de bedrijven: de ontvanger betaalt 8% van het plan en de kerk 30 %. Toch valt dit voor Li in Xinxiang nog te duur uit want het vergt de betaling van 280.000 yuan vooraleer een pensioen kan uitgekeerd. Voor de ziekteverzekering stelden de lokale autoriteiten het nieuw ruraal coöperatief gezondheidssysteem voor, maar dit heeft dan weer het nadeel dat de gezondheidszorg maar verstrekt wordt daar waar hun hukou is: meestal de plaats waar ze vandaan komen en dat is weinig praktisch. Bijgevolg overweegt Li een commerciële ziekteverzekering, zelfs al kost deze duizenden yuan per persoon jaarlijks. Hij wil immers voorbereid zijn op het ergste scenario want een erge ziekte kost alle bezittingen van de kerk. Het wordt meer en meer duidelijk dat het probleem niet doortastend kan opgelost worden zonder hulp van de lokale autoriteiten.
Bron: China Daily