De informatiedienst van de Chinese regering heeft een Witboek uitgebracht over de bescherming van de cultuur in de regio Xinjiang. Het Witboek behandelt zowel de bescherming van godsdiensten, talen, onderwijs tot en met cultuur in de meer engere zin zoals media, publicaties en het cultureel erfgoed
Sinds mensengeheugenis leven velen minderheden te samen in wat nu Xinjiang heet en voorheen Huihu. Landbouwtechnieken en muziek uit centraal China verspreidden zich in het westelijk deel en de Chinese cultuur nam elementen over van de Oeigoerse Mugam, Kazakhse Aytes kunst, Kirgische epiek Manas en Jangar epiek van Mongolen. Al bij al werden 20 verschillende geschreven en gesproken talen geteld in het gebied.
Xinjiang was ook de doorgang waarlangs China zich via de zijderoute opende voor het westen. Het Boeddhisme, Manicheïsme en het Nestorianisme kwamen via deze weg binnen. Gedurende de lange historische evolutie was het een plaats waar vele godsdiensten en culturen samen leefden. Dit kwam tot volle bloei na de stichting van de Volksrepubliek.
Talen
Poppetjes van de Xinjiang minderheden
Taal is belangrijke drager van cultuur. De regering volgt terzake een tweesporenbeleid door enerzijds aan te sturen op de kennis van het Putonghua voor iedereen en door de minderheden hun taal te laten gebruiken. Deze tweetaligheid wordt vooreerst nagestreefd door de onderwijsinstellingen. Doel is dat de leerlingen van de minderheden –ook in het beroepsonderwijs- tegen 2020 het standaard Chinees beheersen. In totaal gebruiken de minderheden 10 talen. Bij belangrijke officiële vergaderingen is er simultaan vertaling in het Oeigoers, Kazachs, Mongools e.a. Alle minderheden mogen in verkiezingen en voor het gerecht hun taal gebruiken. Het ingangsexamen voor het hoger onderwijs is zowel in het Chinees, Oeigoers, Kazakhs, Kirgizisch als in het Mongools.
Meertalige pers, publicaties en radio & TV zijn ook een belangrijk kenmerk in Xinjiang. Deze worden in zes talen gebracht. De tv zendt uit in 4 talen en ook het Xinjiang Daily kent vier taalversies. De regering legde eveneens standaarden vast voor klavieren en ondersteunt de ontwikkeling van websites en opkomende media in de minderheidstalen. Het Ethnic Language Work Committee verricht onderzoek op dit domein. De overheid benadrukt haar ambtenaren dat ze best tweetalig horen te zijn.
Godsdiensten
Onderwijs van Koran in Islamschool
Sinds lang leven meerdere godsdiensten naast elkaar. Momenteel zijn de grote religies Islam, Boeddhisme, Katholicisme, Protestantisme en Taoïsme. De staat heeft verschillende topwerken vertaald, gepubliceerd en verspreid. De moslimgemeenschap heeft de website www.xjmuslim.com opgezet die beschikbaar is zowel in het Chinees als het Oeigoers. 109 religieuze sites genieten van erkenning door de overheid en dus bescherming. Xinjiang heeft fondsen bijgedragen voor de renovatie van 28 van deze. Zelf bezochten we de Islamschool in Urumqi waar we verzekerd werden dat de staat niet enkel de opleiding van de nieuwe clerus bekostigt maar hen nadien ook aan een plaats helpt.
Erfgoed
Museum met Iguanodons benoorden Urumqi
Xinjiang is rijk aan cultureel erfgoed. 189 instellingen op de diverse niveaus vormen een beschermingsnetwerk voor het erfgoed. Eind 2017 telde Xinjiang 9542 sites met cultureel erfgoed waarvan 6 Werelderfgoed zijn. 113 zijn van nationaal- en 558 van regionaal niveau. De regio bezit eveneens 93 openbare musea. Ook 5 grote steden, 3 kleinere en 4 dorpen zijn erkend als cultureel geheel. Archeologische vondsten scoorden vorig jaar hoog in de top 10 van nationale archeologische vondsten. In 2011 heeft de regio het Ancient Books Preservation Center opgericht dat al 14.980 boeken, onderzocht heeft in 19 talen en 28 geschreven versies. De digitalisering van oude boeken wordt verder uitgebreid.
In 2008 vaardigde de regio de regelgeving uit voor het onroerend erfgoed. Om dit te beschermen zijn 23 curators aangeduid en beschikt men over drie demonstratie-stations en 91 buurtgebonden bases. Xinjiang telt 83 onderwerpen op de nationale lijst en heeft er daarnaast nog 294 zelf erkend. De verschillende minderheden mogen ook de eigen festivals vieren.
Cultuur/ gezondheid
Moderne kunst tentoon gesteld
In 1955 telde Xinjiang maar één openbare bibliotheek en 425 sportplaatsen. Eind 2017 had Xinjiang 112 openbare bibliotheken, 173 musea en herdenkingshallen, 57 kunstgalerijen, 119 culturele centra, 12.158 culturele posten, 302 radio- en Tv-stations en 29.600 sportplaatsen. Het Witboek citeert verder een reeks uitmuntende literaire en andere kunstwerken. Eind 2017 telde Xinjiang 126 dagbladen, 223 tijdschriften en publiceert elk jaar 10.000 boeken, audio of video of elektronische publicaties.
Eind 2017 telde de regio 11520 geregistreerde websites, 5,7 miljoen abonnees voor vast internet en 18 miljoen mobiele internetters. De online verkoop haalde vorig jaar 56 miljard yuan of 30% meer in vergelijking met 2016.
Xinjiang heeft ook een compleet nijverheidssysteem voor
Dansschool voor minderheden
geneesmiddelen opgezet met onder meer specifieke medicijnen van Oeigoeren, Kazachen en Mongoolse. De verkoop hiervan groeide elk jaar meer. Een laatste hoofdstuk in het Witboek behandelt de internationale contacten en uitwisselingen. Ook hier valt op dat vijf ziekenhuizen uit Urumqi zijn begonnen met internationale diensten aan te bieden en zo al 17.000 buitenlandse patiënten ontvingen.
Bron: Xinhua
.Bekijk ook UNESCO-filmpje over Oeigoers Muqam
Volgens de Oeigoerse terroristen spraken er 60 jaar geleden meer mensen Oeigoers. Dat was waar: 60 jaar geleden toen spraken sprak bijna iedere lid van de minderheden Oeigoers, zelfs de Han en Hui. Maar juist door de bescherming van hun talen begonnen meer minderheden zoals de Kazakhen hun eigen taal te leren en lieten ze het Oeigoers vallen voor hun taal en het Mandarijn. Sommige Oeigoeren klagen dat er te weinig Oeigoerse leiders zijn in hun dorp. De volksvertegenwoordigers zijn afhankelijk van hun regio. Zo moet een Mongoolse prefectuur een Mongoolse vertegenwoordiger hebben. Dat krijg je ervan wanneer massaal Oeigoeren naar een regio verhuizen die niet in het culturele regio zit.
Overal in China zijn minderheidstalen in de hoek waar de klappen vallen. Zelfs in Guangzhou kunnen kleinkinderen niet meer met hun grootouders in het Kantonees spreken. Dezelfde evolutie zie je bij minderheden in Yunnan of Sichuan. Ook in Xinjiang dus. Het duidelijk een overheidspolitiek om een homogene taal en cultuur te creëren in heel China. De oorsprong ervan gaat duizenden jaren terug en negentiende-eeuwse natiestaten in Europa deden hetzelfde. Een witboek over de bescherming van culturen en talen is louter wat overheidspropaganda.
Het Kantonees is een dialect, geen taal. Een dialect wordt jammer genoeg minder beschermd dan de taal. Voorbeeld de Tibetaanse Lhasa en Amdo dialecten worden wel geleerd op school, maar het Khampa dialect niet. Omdat het Tibetaanse schrift niet werkt met Khampa dialect. Elke taal met een eigen schrift wordt beschermd door de overheid op school. Zolang het in de juiste regio zit. Een paar jaren geleden had de overheid een snelweg gebouwd in Tibet. Daarna komen er pompstations voor vrachtwagens en illegale restaurants voor de chauffeurs. Er groeit zelfs een klein dorp uit het niets met hotels en winkels. Daarna komen massaal verschillende dialecten sprekende Tibetaanse herders om er te wonen en werken met hun kinderen. Het dorp is erg Chinees waarover veel propaganda door westerlingen wordt gemaakt: “het dorp verchineest”. Terwijl ze vergeten ze zeggen dat dit dorp 5 jaar geleden niet eens bestond. En welk dialect moeten de Tibetaanse kinderen dan leren op school?