De algemene teneur in Europa is dat Kopenhagen een muis baarde: het slotakkoord werd niet unaniem aangenomen en er staan geen concrete engagementen in. De Chinese regering ziet dit enigszins anders. In een tekst van 24 december meldt het persbureau Xinhua dat het bereikte akkoord het resultaat is van heel moeizame besprekingen, waarvoor premier Wen zich persoonlijk 60 uur lang volledig inzette. Het akkoord is positief, want het bevestigt de basisprincipes die vastgelegd waren in het VN-Kaderakkoord over de Klimaatverandering en in het Kyoto-Protocol (nvdr: Washington verwerpt beide akkoorden), en verduidelijkt de verplichtingen en te nemen maatregelen van zowel ontwikkelde landen als ontwikkelingslanden volgens het principe van de ‘gemeenschappelijke maar verschillende verantwoordelijkheid’ (nvdr. nog een concept dat Washington verwerpt). Het akkoord weerspiegelt de consensus over de langetermijndoelstellingen, de financiering, de technologie, de transparantie van de te ondernemen acties, enzovoort.
Xinhua gaat dan verder met een verslag van bijna uur tot uur over de discussies van premier Wen voor en tijdens Kopenhagen. Het is de moeite dit te lezen in contrast met de standpunten in onze media over ‘de Chinezen die Kopenhagen deden mislukken’ op basis van uitspraken van Milliband en Merkel.De volledige Xinhuatekst in het Engels lees je hier. Het gaat als volgt:
Op 26 november 2009 maakte China zijn engagement voor Kopenhagen bekend: een vrijwillige daling met 40-45% van de CO2-uitstoot per eenheid BNP in 2020 vergeleken met 2005.
Op 27-28 november was er in Beijing een voorbereidende vergadering voor Kopenhagen van de BASIC-landen (China, India, Brazilie en Zuid-Afrika) samen met Soedan, de voorzitter van de G77 van ontwikkelingslanden.
Op de eerste dag in Kopenhagen had premier Wen reeds besprekingen met de Deense voorzitter van de conferentie en met de secretaris-generaal van de VN, die allebei hun bezorgdheid over het vastlopen van de besprekingen uitten. Wen benadrukte dat men moest voortbouwen op de ontwerpakkoorden van de twee werkgroepen, één rond elk van de twee bestaande protocols, en zo snel mogelijk streven naar het vinden van de punten waar consensus over bestaat, terwijl men de twistpunten maar vooruit moest schuiven. En de opinie van de ontwikkelingslanden moest ernstig genomen worden (nvdr. die verweten de Deense premier dat zijn ontwerpakkoord op maat van de ontwikkelde landen geschreven was).
Diezelfde dag nog wilde Wen overleggen met de BASIC-landen, maar alleen president Lula bleek beschikbaar. Volgde een vergadering met de vertegenwoordigers van de Kleine Eilandenstaten, van Afrika , van de Minst Onwikkelde Landen en van de G77. Hoofdbezorgdheid van deze landen was financiële steun.Wen beloofde dat hij daarvoor zou blijven vechten, ondanks de negatieve uitspraak van de Amerikaanse onderhandelaar dat China nooit zou proberen financiële steun van andere landen af te snoepen maar integendeel zelf steun zou verlenen aan de landen die het meest nodig hebben. China staat volledig achter het objectief van maximum 2 graden temperatuurstijging (nvdr. de Kleine Eilandenstaten vroegen 1,5 graad).
Na de lunch kwamen de leiders van grote ontwikkelde landen aan de beurt: Brown, Merkel en Hatoyama. Wen pleitte voor consensus, en beklemtoonde dat de vrijwillige beperkingen door China niet gebonden zijn aan voorwaarden zoals gelijktijdige beperkingen door anderen. Maar China aanvaardt niet dat zijn vrijwillige inspanningen gemeten en gecontroleerd worden door ontwikkelde landen. De ontwikkelingslanden moeten zich kunnen ontwikkelen, maar dat mag niet gebeuren op de oude vervuilende manier; de steun van de ontwikkelde landen is kritiek daarbij. De namiddag werd afgesloten met een druk bijgewoonde persconferentie waar Wen de Chinese standpunten nog eens uiteenzette.
Tijdens het diner door de Deense koningin kwam het echter tot een incident. Wen vernam van derden dat de Amerikanen diezelfde avond nog een beperkt comité wilden bijeenroepen, inclusief China, maar was daarvoor niet officieel uitgenodigd. De Chinese premier verweet daarom het initiatief een gebrek aan openheid en stuurde er enkel de vicepremier op af om te protesteren.
Intussen gonsde Kopenhagen van geruchten zowel van ontwikkelde landen als van ontwikkelingslanden en de uitkomst begon er steeds somberder uit te zien.
De volgende morgen kwam de Indische premier aan en om half negen was er al een gesprek waarin besloten werd nauw in contact te blijven gedurende de onderhandelingen.
Toen om tien uur de wereldleiders niet opdaagden op de plenaire vergadering (nvdr. er was een boycot van de ontwikkelingslanden) nam Wen, die wel aanwezig was, het initiaitef voor een gesprek met de leiders van de BASIC-landen in de cafeteria van het gebouw.
Om half elf begon uiteindelijk de plenaire vergadering, en Wen was de eerste om te spreken. Hij verklaarde: “Ik ben mij heel erg bewust van de verantwoordelijkheid die op ons rust”. Verder zette hij het Chinese aanbod uiteen en eindigde “wat ook het resultaat van deze conferentie is, China zal zich volledig inzetten om zijn doelstelling voor de uitstoot te halen en zelfs te overtreffen”.
Later, na de toespraak van president Obama, was een bespreking tussen de twee staatslieden georganiseerd in een soort tent. Er werd overeengekomen dat zou gestreefd worden naar een “politiek akkoord”, dat de hoofdonderhandelaars van beide landen verder zouden discussiëren en de staatslieden mekaar later opnieuw zouden ontmoeten.
Wen briefte onmiddelijk de BASIC-groep en de G77.
Intussen was de conferentietijd officieel verstreken en er was nog geen vooruitgang betreffende het slotdocument. Regeringsleiders begonnen al te vertrekken en sommigen begonnen met een beschuldigende vinger naar China te wijzen (nvdr. onder meer Merkel en Milliband waren boos omdat de Chinezen hun door de ontwikkleingslanden onvoldoende geachte engagementen voor 2050 niet wilden opnemen in het akkoord).
Wen riep de BASIC-landen voor de laatste maal bijeen, op het moment dat ook Obama een tweede gesprek met Wen wilde hebben. De BASIC-landen besloten het eerst onder mekaar eens te worden en dan de Amerikanen en Europeanen te ontmoeten. Ook de Afrikanen, de G77 en de Kleine Eilandenstaten moesten op de hoogte gehouden worden.
Terwijl de BASIC-landen nog met hun bespreking bezig ware,n kwam ook Obama de zaal binnen. Er werd verder onderhandeld met vijf, de Amerikanen tegenover de BASIC-groep. Obama zou dan later met de EU overleg houden. Toen de bespreking na ongeveer een uur in een akkoord uitmondde, ging Obama met de Europeanen overleggen en de BASIC-groep met een aantal ontwikkelingslanden. Er bleek dat er een akkoord inzat dat aan de plenaire vergadering voorgelegd werd. Dit akkoord was dus niet het werk van twee landen, maar het resultaat van consultaties tussen een groep landen.
Voor China is het akkoord van Kopenhagen een nieuw beginpunt. Iedereen moet nu werken om zijn engagementen waar te maken en zo snel mogelijk tot een bindend akkoord te komen.
Lees de volledige tekst van het artikel hier.
