Het persbureau Xinhua heeft officieel bekendgemaakt dat er een onderzoek is gestart naar ‘ernstige overtredingen van de discipline’ die Zhou Yongkang zou hebben begaan. Het is de Centrale Commissie voor Discipline Inspectie (CCDI) van de CPC die de nasporing zal verrichten. De ‘CCDI zal zich daarbij steunen op de statuten van de partij en te werk gaan volgens de regelgeving die is aangenomen voor dit soort van onderzoeken’.
Zhou Yongkang zetelde in het het Permanent Comité van het Politiek Bureau, tot hij in 2012 de meeste van zijn functies opgaf, zoals het reglement het tegenwoordig wil, omdat hij de pensioengerechtigde leeftijd voor partijleiders had bereikt. Hij werkte twintig jaar in de oliesector en werd onderminister voor die industrie. In 1996 werd hij algemeen bestuurder van China National Petroleum Corporation, CNPC. Vanaf 1997 kreeg het politieke werk voor de partij de overhand in zijn carrière. Hij werd volwaardig lid van het Centraal Comité, gaf in 1998 zijn directeurschap bij CNPC op, werd dan minister van Grond en Grondstoffen en partijsecretaris van zijn ministerie en behield de beide functies tot 1999. In 1999 werd hij vervolgens partijsecretaris van de provincie Sichuan en behield die functie tot 2002. In dat jaar promoveerde hij tot lid van het Politiek Bureau en tenslotte, in 2007, lid van het Permanent Comité, het hoogste politieke machtsorgaan in China. Gedurende het waarlijk politieke deel van zijn loopbaan, vanaf 1997 dus, bekleedde hij zwaarwegende posten: minister voor Openbare Veiligheid en lid van de Staatsraad (het kabinet). Zhou heeft van 2007 tot 2012 het ‘Comité voor Politieke en Wetszaken’ van de CPC geleid. Dit orgaan houdt toezicht op alle instellingen voor wetshandhaving, zoals de nationale politie en justitie.
Geruchten en feiten
Zhou verdween na het einde van zijn loopbaan letterlijk meer en meer buiten beeld. Zijn publieke optredens werden schaarser en sinds het najaar van 2013 is hij niet meer in het openbaar gezien. Zijn naam werd des te meer genoemd in bepaalde media in Hongkong en in het Westen. Journalisten kondigen al maandenlang het onderzoek naar Zhou Yongkang aan, op basis van getuigenverklaringen die steeds anoniem bleven. Deze campagne die de gang van zaken bij het onderzoek tot nog toe kan hebben beïnvloed, begon al direct na het ontslag en het proces van Bo Xilai. Sommige waarnemers menen en beweren dat Zhou en Bo politieke bondgenoten waren. Redactieleden van de South China Morning Post schreven al over het onderzoek alsof het een vaststaand feit was, lang voor de bekendmaking van vandaag. Het is ook de SCMP die nu opmerkt dat er in de officiële tekst van Xinhua geen sprake is van wetsovertredingen, wat er volgens de krant op zou kunnen wijzen dat Zhou misschien een milde straf krijgt.
De geruchten over Zhou, die intussen ook onder de Chinese bevolking circuleerden, werden sterk gevoed door de onderzoeken en vervolgingen voor corruptie van een groot aantal topambtenaren die met hem hadden samengewerkt of die hem hadden geadviseerd tijdens zijn carrière. Officiële media schreven ook familieleden van Zhou aan die van corruptie werden verdacht.
Schokgolf
Op dit ogenblik zijn er nog massa’s onzekerheden in de zaak. Waarvan wordt Zhou precies beschuldigd? Hoe ver reikt zijn verantwoordelijkheid voor bepaalde misstanden? Een ding is zeker: het is de eerste keer dat iemand van het hoogste politiek machtsorgaan na afloop van zijn carrière kan worden vervolgd voor ‘ernstige overtredingen van de discipline’, een formulering die bijna altijd wijst op corruptie. Dat zal nog grotere ‘schokgolven’ (zoals de BBC het treffend noemt) door het politieke landschap laten gaan, dan de zaak van Bo, die lid was van het Politiek Bureau, niet van het Permanent Comité van dat orgaan.
Sommige opiniemakers zullen aanvoeren dat het hier gaat om een interne machtsstrijd. Anderen zullen het zien als een bewijs dat Xi Jinping en zijn collega’s hun belofte nakomen om in de strijd tegen corruptie en wantoestanden zowel de hoge heren (de ’tijgers’) als de mindere goden (de ‘vliegen’) aan te pakken, om een grondige schoonmaak te houden die het vertrouwen in de partij moet herstellen.
Bronnen: Xinhua, BBC, SCMP, Global Times
Zie ook het opiniestuk dat wij in februari publiceerden en dat nu enigszins, maar niet helemaal, door de feiten is ingehaald
http://www.chinasquare.be/achtergrond/de-zaak-zhou-yongkang-onbevestigde-geruchten-en-harde-feiten-inzake-anticorruptie/
Nogmaals, maar nu nog indringender, de vraag: Hebben Hu en Wen tijdens hun regeerperiode zitten slapen? Hebben ze een paar oogjes dichtgeknepen? Zijn ze er zelf bij betrokken?
Het is toch bizar dat een nieuwe regering in amper 2 jaar tijds tienduizenden corruptie gevallen weet te ontdekken die Hu en Wen nooit hebben gezien? Corruptie door personen zo hoog geplaatst dat ze vlak onder hun neus zaten en Hu/Wen zagen niks?
Huub, de mensen die fundamenteel op je vragen kunnen antwoorden zitten niet op deze website. Je moet wat meer reclame maken… 😉
Huub stelt pertinente vragen, waarop geen pasklare, eenvoudige antwoorden te geven zijn.
Toch een paar punten. Ook in de tijd van Hu en Wen werd de strijd tegen corruptie gevoerd, hardnekkig en tot in de hogere regionen van de partij. Twee leden van het politiek bureau, Chen Liangyu in 2006 en Bo Xilai in 2012, zijn onder het bewind van Hu en Wen door de interne partij-inspectie van de discipline gestraft en vervolgens aan het gerecht overgedragen. Hetzelfde gebeurde in 2011 met de invloedrijke minister van spoorwegen, lid van het centraal comité Liu Zhijun. Hu en Wen hebben vele malen gewezen op het belang van een zuivering en democratisering, te beginnen in de partij zelf. Zij hebben de verschillende instellingen binnen de CPC die de discipline moeten bewaken, overtredingen onderzoeken en bestraffen, doeltreffender gemaakt. Op hun werk kunnen Xi Jinping, Li Keqiang en, niet te vergeten, Wang Qishan voortbouwen.
Het valt niet te ontkennen dat de campagne van vandaag groter is en dat er meer personen worden vervolgd. Het zal een pijnlijke vaststelling zijn, zeker voor de CPC, dat de kwaal erger blijkt dan verwacht en dat er personen door zijn aangetast die tot zulke hoge niveaus waren doorgedrongen. Een andere pertinente vraag is of de aanpak tot een duurzaam resultaat zal leiden.
De hele problematiek vraagt een ernstige studie, met aandacht voor vele ingewikkelde aspecten. Het is waarschijnlijk dat het vierde plenum van het centraal comité in oktober ons wijzer maakt: voor het eerst gaat een dergelijk plenum over het recht (rule of law). Ook van de verdere aanpak van de zaak Zhou Yongkang zullen we veel kunnen leren.
Wij komen er zeker op terug, Huub zal wat geduld moeten oefenen. Alleen dit nog: mensen zoals Chen, Bo, Liu en Zhou worden door de partij zelf tot de orde geroepen, en op basis van de socialistische principes en statuten van die organisatie. Zij hebben niet de kans gekregen voor hun toch al niet geringe macht een aparte politieke partij als hefboom te gebruiken. Dan was de politieke en economische schade die ze hebben aangericht allicht nog groter geweest.
Je hebt gelijk, ik was Bo Xilai c.s. al weer vergeten. Toch blijven de aantallen corrupte functionarissen verbijsterend groot.
Xi Jinping heeft in 2013 het concept “Chinese Dream” geïntroduceerd als de na te streven doelstelling van zijn administratie: http://en.wikipedia.org/wiki/Chinese_Dream
Daarbij zijn verregaande hervormingen noodzakelijk. Deze taak werd opgedragen aan premier Li Keqiang: http://www.ft.com/cms/s/0/f87ecc92-5030-11e3-befe-00144feabdc0.html#axzz39AHPhBpa
Hervormingen gaan nooit van een leien dak en stuiten altijd op tegenwerking van mensen die belangen te verdedigen hebben. Daarom heeft men zowel de stok als de wortel nodig. De grootschalige anti-corruptiecampagne onder leiding van Xi Jinping is de stok in het verhaal.
De ‘Chinese Dream’ is natuurlijk afgekeken van ’the American Dream’ . Maar het zijn 2 geheel verschillende concepten. Xi Jinping’s Chinese dream wordt door hem en de partij opgelegd, terwijl ’the American dream’ iets was wat waar mensen BUITEN de USA naar verlangden. Daarom emigreerden ze naar Amerika. Tot nu toe emigreren alleen big multinationals naar China, maar niemand hier wil in China gaan leven en werken.
Huub, er zit een contradictie in je redenering. Als het 2 geheel verschillende concepten zijn, hoe kan de ene afgekeken hebben op de andere?
China voert geen actieve immigratiebeleid omdat er elk jaar meer dan 7 miljoen afgestudeerden uit het hoger onderwijs op de arbeidsmarkt komen. In Amerika zijn de mensen te lui en hebben actieve immigratie nodig om het werk te doen. De werkbereidheid van Amerika kun je goed zien aan de lage PISA-scores.