Het Permanent Arbitragehof in Den Haag heeft op klacht van de Filipijnen een vonnis geveld dat negatief is voor de Chinese rechten over de Zuid-Chinese zee. In tegenstelling tot wat westerse media onmiddellijk beweren, spreekt het hof zich echter niet uit over de claim van China op de eilanden in die zee. China zelf erkent de bevoegdheid van het hof niet.
De analyse van de juridische tekst over de Zuid-Chinese zee moet nog gemaakt worden, maar de citaten die de South China Morning Post overneemt zijn niet mis te verstaan. Het vonnis is nog harder dan iedereen verwacht had. ‘Er is geen wettelijke basis voor China om historische rechten te claimen over de zeegebieden binnen de negen-streepjes-lijn, de nine-dash line ‘ en ‘China heeft de soevereine rechten van de Filipijnen geschonden in verband met zijn exclusieve economische zone en het continentale plateau’.
Waarover gaat het? Wat zijn de standpunten van de verschillende landen? Wat zijn de mogelijke gevolgen?
Betwistbaar proces
China claimt op historische basis formeel sinds de tweede wereldoorlog zowat 90% van eilanden en de wateren van de Zuid-Chinese Zee (de lijn van negen streepjes). Die claim is bewust nooit juridisch verder gepreciseerd, wat China ruimte biedt om ten gepasten tijde over concrete betwistingen met de kustlanden te onderhandelen. Maar ook Vietnam heeft historische claims op een groot aantal van de eilanden en sinds duidelijk werd dat er olie en gas onder de bodem zit hebben alle aangrenzende landen claims geformuleerd, gebaseerd op de nabijheid van hun kusten. Het belangrijkste dispuut is tussen China, Vietnam en de Filipijnen. De facto hebben ze alle drie een militaire aanwezigheid op bepaalde eilanden in de zone. De VS zijn officieel neutraal doch moedigen de landen stevig aan om tegen China op te komen en bieden daarvoor ook militaire samenwerking aan. In naam van de beveiliging van de vrije doorvaart is de Amerikaanse vloot en luchtmacht aanwezig in de zone, zelfs met vliegdekschepen.
In 2013 hebben de Filipijnen in Den Haag bij het arbitragehof een klacht ingediend tegen China op basis van UNCLOS, de internationale zeewet. Het arbitragehof kan zich op basis van UNCLOS uitspreken over conflicten rond zeerechten. Het is statutair niet bevoegd om zich uit te spreken over soevereiniteit (van wie zijn de eilanden in de Zuid-Chinese zee?) en verdragsmatig ook niet over de maritieme grenzen van China, aangezien dat land in 2006 gebruik maakte van een clausule in het UNCLOS-verdrag om disputen daarover uit te sluiten van arbitrage. China heeft dan ook vanaf het begin elke deelname aan het proces geweigerd en verklaard dat een eventueel vonnis nietig is. Bovendien argumenteerde China dat de Filipijnen geen klacht konden indienen omdat ze in 2003 de Verklaring over de Gedragscode van Partijen ondertekend hebben, waarin staat dat voorrang zal gegeven worden aan onderhandelingen boven conflict.
Hoe kan het arbitragehof dan toch een vonnis tegen China vellen? Het heeft het achterpoortje gebruikt dat de Filipijnen aanbrachten: volgens de UNCLOS-regels komen maritieme rechten voort uit de nabijheid van landmassa’s – vasteland of eilanden. De Filipijnen argumenteren dat de honderden eilandjes van de Spratly archipel (in het Chinees de Nansha eilanden) in de betwiste wateren eigenlijk geen eilanden zijn, wegens te klein of te laag boven de zeespiegel. Het arbitragehof volgt die redenering. En indien er formeel geen eilanden zijn, kan China formeel ook geen rechten hebben op de zee er rond. Dus geldt de 200-mijlszone vanuit de kust van de Filipijnen en zijn de Chinese activiteiten in die zone een schending van de rechten van de Filipijnen.
Het arbitragehof probeert met juridische spitsprocedures een overduidelijke politieke kwestie waarin het niet bevoegd is – de soevereiniteit over honderden eilanden en de bijhorende zee – te transformeren tot een technische kwestie waarin het wel tegen China kan oordelen. Dat stelt de vraag naar de neutraliteit van het hof. China zelf heeft hiervoor herhaaldelijk gewaarschuwd. Door het proces niet te erkennen kon China uiteraard ook geen rechters aanduiden. De voorzitter van de officiële rechtbank voor UNCLOS duidt zelf in zo’n situatie vier rechters aan. De vijfde is de keuze van de partij die het geding aanspant, in dit geval de Filipijnen. China merkt op dat de Japanse voorzitter van officiële UNCLOS-rechtbank de kans heeft gegrepen om 4 blanke Europeanen te benoemen. De vijfde rechter was een Afrikaan. Het was bizar en niet bepaald een teken van onpartijdigheid dat er niemand uit Azië bij was.
Onzekere gevolgen
VS in actie in Zuid-Chinese zee
Heeft het vonnis gevolgen? Het vonnis is niet afdwingbaar. Het is twijfelachtig of de VS er een militaire confrontatie met China zullen voor riskeren. Hoe moet het nu verder?
China heeft vooraf verwittigd dat het geen rekening zal houden met uitspraak. In een eerste reactie heeft het die dan ook verworpen. De Chinese ambassadrice bij de EU, Yang Yanyi maakt in een gesprek met de website euractiv.com brandhout van het vonnis. De verdere reacties van Beijing zullen allicht afhangen van de reacties van de VS, de Filipijnen en andere belanghebbenden zoals Vietnam en Taiwan. Indien de VS agressief proberen het vonnis tegen China uit te spelen, dan volgen er misschien Chinese tegenmaatregelen. China kan zijn militaire aanwezigheid in de Zuid-Chinese zee opdrijven. Het kan in het uiterste geval een ADIV- zone (Air Definse Identification Zone) instellen boven de Zuid-Chinese zee om zijn soevereiniteit te beklemtonen. Het zou het schip met Filipijnse militairen dat al twintig jaar ‘gestrand’ is op één van de eilanden kunnen wegslepen. Of het zou infrastructuur kunnen uitbouwen op de Scarborough atol, die het dichtst bij de Filipijnse kust ligt.
Meer waarschijnlijk is echter dat China zal proberen te onderhandelen met de nieuwe president van de Filipijnen om tot een betere verstandhouding te komen. De sinds jaar en dag herhaalde strategie van Beijing om de knoop van de Zuid-Chinese Zee te ontwarren is via bilaterale onderhandelingen zonder inmenging van buitenaf (op basis van UNCLOS, vanwege de VS, …). Beijing claimt de soevereiniteit over de eilanden maar heeft altijd laten verstaan dat compromissen mogelijk zijn voor het gezamenlijk exploiteren van de territoriale wateren. (upd)Vandaag kwam China dan ook meteen met een ‘witboek’ onder de titel ‘China houdt vast aan het standpunt dat er voor de geschillen tussen China en de Filippijnen in de Zuid-Chinese Zee door middel van onderhandelingen een oplossing moeten komen.’ De volledige tekst in het Engels, Frans en Chinees is te vinden op de website van Xinhua.
Wat gaan de VS en de westerse landen doen?
Zeker is dat het vonnis van den Haag ten volle propagandistisch uitgespeeld zal worden. Ook al beweert het hof dat het niet oordeelt over soevereiniteit en afbakening van de Chinese maritieme grenzen, en is het ook niet bevoegd om daarover te oordelen, zowat alle westerse media hebben het vonnis toch onmiddellijk geïnterpreteerd als een beslissing betreffende soevereiniteit over de eilanden. NOS is een typisch bijvoorbeeld en titelt onbeschaamd: ‘China heeft geen recht op eilanden Zuid-Chinese Zee’.
China zal door de VS opnieuw opgevoerd worden als een bullebak zonder respect voor het internationale recht, waarbij gemakshalve vergeten wordt dat de VS het UNCLOS-verdrag niet eens willen ondertekenen.
Maar het belangrijkste gevaar is dat het vonnis de VS een nieuw argument geeft om zijn militaire aanwezigheid in de Zuid-Chinese Zee nog op te drijven. Die aanwezigheid was tot nu toe gebaseerd op de denkbeeldige bedreiging van de vrije doorvaart, en daar komt nu het doen respecteren van het vonnis van het arbitragehof bij. Dat maakt de situatie een stuk explosiever. Het zal de VS ook de kans geven samen met Japan de Oost-Chinese Zee verder te militariseren; in die zee stookt Japan een oud territoriaal conflict met China op.
Op de Filipijnen is er intussen een nieuwe president die minder gebonden is aan de VS dan de vorige die het proces in Den Haag begon. De Chinese media maken er geen geheim van dat ze kans zien op positieve gesprekken. De nieuwe president heeft zelf ook al laten blijken dat de Filipijnen beter goede (economische) betrekkingen kunnen hebben met China dan een conflict. Met het vonnis in de hand kan hij proberen van de Chinezen meer voordelige voorwaarden voor het gezamenlijk gebruik van de territoriale wateren te bekomen. Indien de nieuwe president voldoende vrijheid van Washington weet te veroveren, dan zitten onderhandelingen erin. De regering heeft al aangekondigd dat ze een speciale onderhandelaar gaat aanstellen. Tegelijk werken de VS aan zes militaire steunpunten op de Filipijnen, alhoewel de grondwet buitenlandse militaire basissen verbiedt.
Vietnam heeft een probleem met het vonnis. Het claimt zelf veel van de tussen China en de Filipijnen betwiste Spratly eilanden. De facto is het Vietnam dat het grootste aantal van die eilanden bezet. Het vonnis van Den Haag kan door de Filipijnen onverkort tegen Vietnam gebruikt worden. Vietnam zal zich dus waarschijnlijk afwachtend opstellen. Mogelijks is het gebeuren in Den Haag zelfs een aansporing voor Hanoi om intensiever te ijveren voor een bilateraal onderhandelde oplossing met Beijing.
Taiwan is door niemand als natie erkend, en speelt officieel niet mee. Maar het heeft dezelfde claims als de Volksrepubliek op het geheel van de Zuid-Chinese Zee. En, niet onbelangrijk detail, Taiwan bezet nog steeds het grootste van de betwiste Spratly eilanden. Het vonnis van het Arbitragehof valt dus ook rechtstreeks de Taiwanese claims aan. De vorige Taiwanese leider zocht toenadering met Beijing en bevestigde de Taiwanese – dus Chinese – claims uitdrukkelijk. De nieuwe Taiwanese leider is echter meer pro-Amerikaans. Zij komt in een moeilijke positie, want de Amerikanen zetten haar onder druk om de historische claim van Taiwan af te zwakken. In recente uitspraken herbevestigde ze die claim, maar zei erbij dat Taiwan het internationaal recht zou respecteren. Intussen heeft Taiwan het vonnis verworpen.
Voor de ASEAN-landen (tien landen van Zuid-Oost Azië) en hun vrijhandelsverdrag met China zal het vonnis waarschijnlijk niets veranderen. De Filipijnen zijn van plan een motie voor te leggen die China vraagt het vonnis te respecteren. Maar ASEAN heeft zich in het verleden herhaaldelijk verzet tegen pogingen om het conflict over de Zuid-Chinese Zee op de agenda te plaatsen. De voordelen van de economische samenwerking primeren.
Bronnen: South China Morning Post, NOS, Xinhua, Global Times, BBC, Atimes.com
Het standpunt van ambassadrice Yang Yanyi lees je hier
De uitspraak maakt veel vijanden: o.a. China, Vietnam, Taiwan, maar ook Japan. In dezelfde logica maakt het hof brandhout van de territoriale aanspraken van Japan in Okinotorishima:
https://en.wikipedia.org/wiki/Okinotorishima
Voor alle betrokken partijen (d.i. met uitzondering van de VS) is het duidelijk dat UNCLOS geen uitkomst biedt. Een instelling of uitspraak geniet de legitimiteit in de mate dat het gesteund wordt door alle betrokken partijen. Elke advocaat of rechter weet dat recht niet hetzelfde is als rechtvaardigheid. Een als onrechtvaardig ervaren rechtspraak geniet geen legitimiteit. Nadat de gemoederen wat gekoeld zijn, zal in de praktijk dus niet alleen China de uitspraak beschouwen als een vodje papier, maar waarschijnlijk door iedereen (met de VS als laatste in de rij).
“Een als onrechtvaardig ervaren rechtspraak geniet geen legitimiteit”. Oh??? en schaffen we dan de rechtspraak maar af???
In de Zuid-Chinese Zeen kunnen dezelfde afspraken worden gemaakt als de verdragen die zij gemaakt om het beheer van de Noordzee. Ik zie geen enkel verschil. Het droevige is dat door het eenzijdig Chinese imperialisme de kleine landen hun legitieme rechten worden ontnomen
Ik bespeur bij Lok geen neiging of voorstel om ‘de rechtspraak’ af te schaffen. Recht wordt gesproken uitgaande van een concrete wetgeving. De zeewetgeving van UNCLOS is niet geschikt om geschillen over territoriale grenzen te beslechten en noch de opstellers ervan, noch de leden van het Arbitragehof hadden de pretentie om dat te doen. Het Hof van Arbitrage (dat nogmaals, voor alle duidelijkheid, geen internationaal hof en geen hof van de Verenigde Naties is) heeft een steunbetuiging gegeven aan de propaganda van de Filipijnen die beweert dat China geen echte eilanden zou hebben in de Zuid-Chinese Zee en dus ook geen aanspraak kan maken op een exclusieve economische zone (EEZ). Dat meningsverschil speelt niet in de Noordzee, waar duidelijk omlijnde staten met elkaar het beheer moeten overeenkomen (wat overigens ook niet altijd van een leien dakje gaat). Dat is een van de verschillen tussen de beide zeeën. Verder klopt het natuurlijk dat elke rechter ervoor moet zorgen dat zijn uitspraken als rechtvaardig worden ervaren, zoals Lok zegt. Als de onrechtvaardigheid van een uitspraak echt flagrant is legt het publiek ze trouwens naast zich neer, wat we al eerder in de geschiedenis hebben gezien. Dat is iets totaal anders dan ‘de rechtspraak afschaffen’.
Het is zeer onzorgvuldig om China te beschuldigen van eenzijdig imperialisme, maar onzorgvuldigheid is in het Westen blijkbaar acceptabel als het over bepaalde landen gaat, en het komt in de mode (zie het interview met prof Pieke in de Volkskrant van 2 juli).
Om een lang verhaal kort te maken:
1. China heeft zich aangesloten bij de Unclos
2. China heeft zich verbonden aan arbitrage door het Hof in een dispuut over de uitleg van het verdrag
3. Een land start een procedure, geheel volgens het boekje
4. Het hof doet uitspraak, geheel volgens het boekje
5. En China legt de uitspraak naast zich neer
Met dedain over de uitspraak spreken (“vodje”) of over de stelling van het land dat de procedure is begonnen (“propaganda van de Filipijnen”) is overigens bepaald geen chique reactie.
In het artikel zelf vinden we argumenten in overvloed om de onrechtmatigheid van de uitspraak aan te tonen. Tussen o.a. China en de Filipijnen is het overeengekomen dat ze via onderhandelingen de geschillen gaan oplossen. Nadien hebben de Filipijnen een arbitrage zonder medewerking van de tegenpartij opgestart via een achterpoortje. Dit is tegen de geest van arbitrage: https://nl.wikipedia.org/wiki/Arbitrage_(conflict)
In de rechtsleer noemen we dit rechtsmisbruik: https://nl.wikipedia.org/wiki/Misbruik_van_recht
Het hof liet zich misbruiken en heeft daardoor een onherstelbare reputatieschade aangericht aan zichzelf. Een uitspraak door niemand opgevolgd (ook niet door de Amerikaanse pionnen) kan ten gronde een vodje genoemd worden.
@ Tinus: Er zit een valse schakel in je redenering. China heeft in 2006 zijn statutair recht gebruikt om uitspraken over zijn maritieme grenzen buiten de bevoegdheid van het Arbitragehof te houden. Dat is de hoofdreden waarom de Chienzen in 2013 hun medewerking aan het proces geweigerd hebben. Het Hof mag dus geen uitspraken doen over territoriale geschillen (staat niet in UNCLOS) en na de opting out van China evenmin over de maritieme grenzen. Het heeft dat proberen omzeilen door een – overigens ook al erg betwistbare- technische arbitrage over de eilanden (groot genoeg of niet?).Wat dan door de medestanders kan geïnterpreteerd worden als een beslissing over een territoriaal geschil.Een nogal schizofrene boel die China mijns inziens terecht verwerpt als illegaal en onrechtvaardig.
Maar gewoon een simpele kijk op de zaak: is het nou echt normaal om zee toe te eigenen die 2000-3000 km van je vasteland liggen?
Toch niet, he?
Maar even terug naar waar het over gaat: een land wat zich de zee toe-eigent tot op 2000-3000 km afstand is absurd
Volgens welk recht of gebruik is dat NIET normaal? Westerse landen zijn de kampioenen hierin, ook Nederland maakt er deel van uit: https://nl.wikipedia.org/wiki/Koninkrijk_der_Nederlanden
Via de eigen interpretatie van het internationaal recht worden ze wettelijk en via de alweer eigen interpretatie van het internationaal recht zijn aanspraken van niet-westerse landen illegaal. Gelukkig is de koloniale tijdperk definitief voorbij en wordt de wereld niet meer geregeerd volgens de wetten van de kleine minderheid, maar steeds meer volgens het internationaal recht van de meerderheid van de wereldbevolking.
@Huub: De Chinese rechten zijn niet op nabijheid gebaseerd, maar op historische aanwezigheid in de regio. Overigens zijn gebieden ver van het vasteland niet zo abnormaal, zelfs buiten de koloniale context: Wat denk je bijvoorbeeld over de Britse kanaaleilanden voor de Franse kust? Het Griekse Rhodos voor de Turkse kust, het Italiaanse Lampedusa voor de kust van Noord-Afrika? De Deense Far Oer tussen Schotland en IJsland? Zwak punt is dat China geen permanente bewoning op de eilanden had, maar er was wel permanente aanwezigheid van Chinezen in de zone.
Aanvulling: De Chinese rechten zijn niet alleen gebaseerd op historische gronden, maar ook op juridische gronden. En in de rij van voorbeelden mogen we Guantanamo Bay niet vergeten!
Het niet-permanente ‘Permanent Arbitragehof in Den Haag’ vertegenwoordigt de kleine minderheid. Het Internationaal Zeerechttribunaal in Hamburg vertegenwoordigt de wereldgemeenschap. Kijk naar wie de rechters zijn en we weten onmiddelijk welke instelling het echte internationale recht vertegenwoordigt en wie naar de pijpen dansen van de kleine minderheid.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Internationaal_Zeerechttribunaal
Als China de uitspraak een ‘farce’ noemt, dan heeft het de kern de zaak aangeduid.
Over de draagwijdte van de legitimiteit van het tribunaal (en het Arbitragehof zelf):
http://www.china.org.cn/world/2016-07/15/content_38888068.htm
http://www.chinadaily.com.cn/world/2016-07/15/content_26099392.htm
Internationale instellingen zoals het Internationaal Gerechtshof en de Verenigde Naties (die de echte internationale gemeenschap vertegenwoordigen) haasten zich om zich te distanciëren van het tijdelijke tribunaal. Waarom?
Omdat er geen feitelijke/juridische relatie bestaat tussen deze instellingen en het tribunaal.
Omdat ze niet vereenzelvigd willen worden met een politieke zaak.
Wat kunnen we hieruit afleiden?
De uitspraak van het Arbitragehof heeft geen internationale legitimiteit. Het vertegenwoordigt slechts de interpretatie van een kleine minderheid van de echte internationale gemeenschap.
Het zit me toch nog niet helemaal lekker. Frank noemt een aantal voorbeelden van eilanden op afstand van het vasteland, maar dat zijn dat allemaal bewoonde eilanden. De rotsen en riffen in de Zuid-Chinese Zee zijn door China ten koste van de vernietiging van koraal kunstmatig opgehoogd en bewoonbaar gemaakt. Frank noemt ook de permanente aanwezigheid van Chinezen in de betwiste zone. En natuurlijk waren daar Chinezen. Er was een uitermate fijnmazig netwerk van handelsrelaties tussen de aangrenzende landen. Eerst de Portugezen en daarna de Hollanders hebben van de daar al aanwezige kennis en ervaring ruimschoots gebruik gemaakt.
Maar ook het simpele idee: hoe kun je je de zee rondom een rotsblok wat vanaf de kust te zien is bij laag water ontnemen aan de Filipijnse vissers?
aan huub:
Zo Flevoland is niet van Nederland?
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kleine_afgelegen_eilanden_van_de_Verenigde_Staten
Hoeveel van deze ‘eilanden’ voldoen aan de eisen van de uitspraak van het Arbitragehof?
Hoeveel ervan was de natuurlijke situatie geschikt voor menselijke nederzetting?
Wanneer begon er een ‘oorspronkelijke’ permanente bewoning?
Hoeveel ervan heeft geen 200-mijls-territoriale claim?
Op welke afstand liggen ze van hun ‘moederland’?
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_Griekse_eilanden
Zijn alle 6000 Griekse eilanden bewoond?
Liggen ze allemaal voor de kust van het Griekse ‘vasteland’?
Zulke dubbele standaarden horen enkel thuis in het koloniale tijdperk. Zeker als die westerse standaarden slechts één van de vele standaarden zijn in de wereld. Andere standaarden kunnen sommige westerlingen niet helemaal lekker laten voelen. Maar zij die geen last hebben van een superioriteitsgevoel en respect kunnen opbrengen voor anderen, verwelkomen een rechtvaardigere wereld.
@Lok: “Maar zij die geen last hebben van een superioriteitsgevoel en respect kunnen opbrengen voor anderen, verwelkomen een rechtvaardigere wereld.” Ik betwijfel of de wereld rechtvaardiger wordt door de Chinese aanspraken. Ik denk helemaal niet in termen van westerse standaarden.
Grootmachten zijn (misschien zelfs wel per definitie) imperialistisch. Of het nou gaat om de Hollanders in de 17e eeuw, de Fransen in de 18e, de Britten in de 19e, de USA in de 20e of China in de de 21e eeuw. Het maakt allemaal niet veel uit.
@Huub: om te bepalen wie de soevereiniteit heeft over de gebieden in de Zuid-Chinese zee baseert China zich op de continue aanwezigheid van Chinezen die de eilanden, rotsen, atollen gebruikten als steunpunt en controleerden. Dat is een historische claim. Er staat nergens geschreven dat een claim van soevereiniteit vereist dat het gebied permanent bewoonbaar of bewoond is. Indien dat zo was dan zouden de landen rond de noordpool wel heel veel territorium kunnen verliezen.
@Huub: zijn grootmachten per definitie altijd imperialistisch? Grootmachten hebben elk hun eigen interne logica die sommigen tot imperialisme dwingt.De voorbeelden die je aanhaalt zijn stuk voor stuk kapitalistische landen die niet anders kunnen dan hun kapitaal overal ter wereld maximaal laten renderen. Rome was niet kapitalistisch, maar kon toch alleen verder bloeien door elders rijkdom weg te slepen. Maar welke drijfveer zou China , met een socialistisch systeem op zijn Chinees, dwingen tot imperialisme?
@Huub
Al je opmerkingen zijn gebaseerd op (onbewezen) axioma’s zoals ‘Grootmachten zijn imperialistisch terwijl kleine landen hun legitieme rechten worden ontnomen.’
Zo’n instelling laat geen ruimte vrij voor alternatieve ontwikkelingen. Zo heeft de VS WO2 vervroegd helpen beëindigen en sommige kolonies gesteund in hun onafhankelijkheid. China heeft de buurlanden geholpen uit de dal van de Aziatische financiële crisis te geraken.
Soortgelijke axioma’s zijn wijdverspreid in de westerse ‘Vrije Pers’ ten aanzien van concurrenten zoals China. Vanuit het perspectief van de niet-westerse wereld zijn zulke ideeën (dictatuur, folteringen, oorlogzuchtig, censuur, rechtenschendingen, nationalisme…) gestoeld op een westers superioriteitsgevoel en weinig respect voor waarden van anderen. Het in vraag stellen van het westerse ideeënmonopolie leidt tot een rechtvaardigere wereld omdat er meer mensen betrokken worden in het creatieproces van de toekomst in de wereld.
@Frank 1) ” baseert China zich op de continue aanwezigheid van Chinezen” en de Filipijnen, Vietnamezen, Bruneieres, Indonesiers doen dat ook. Vandaar een erzoek om arbitrage.
@Frank 2) “stuk voor stuk kapitalistische landen ” Inderdaad ik had er ook Rusland bij moeten halen wat in de 17/18e eeuw Siberië inpalmde en in de 20e eeuw de staten in Oost-Europa tot vazal maakte.
@Lok “‘Grootmachten zijn imperialistisch terwijl kleine landen hun legitieme rechten worden ontnomen.’” het eerste deel houd ik staande het tweede heb ik niet gezegd. Als je praat over “(dictatuur, folteringen, oorlogzuchtig, censuur, rechtenschendingen, nationalisme…)” dan hoop ik dat je dat ook afkeurenswaardige zaken vindt die niet thuishoren in een socialistisch land
@Huub
Eerste deel: een overvloed aan praktijken die het tegendeel bewijzen. Vb. Het vloot van Zheng He was capabel om heel de planeet te onderwerpen, toch deed het niet.
De interne logica is de beslissende factor tot imperialisme. De werking van het kapitalisme is zo’n logica, maar ook: machtswellustige leiders, religieuze missioneringsdrang (modern variant: ideologisch fundamendalisme), geostrategische belangen, geschiedkundige vetes enz.
Tweede deel: herlees je reactie van 13 juli.
Een interessant weetje:
Het sultanaat Sulu (voorloper van de Filipijnen) had een verzoek overhandigd aan de Qing-dynastie om opgenomen te worden in het keizerrijk. Keizer Qianlong wees het aanbod af:
https://rightways.wordpress.com/2013/03/14/sulu-chinese-nationals/
Er zijn hopen zaken in China die beter kunnen. Opbouwende kritiek is welkom, destructieve kritiek niet. Herlees het debat:
http://www.chinasquare.be/actueel-nieuws/woordentwist-in-de-mensenrechtenraad-van-de-vn/
@Lok
Ik begrijp niet precies waar je op doelt met het ‘eerste en tweede deel.’
De reactie van de de Qianlong keizer geeft duidelijk weer dat China niks met de nu betwiste eilanden te maken wilde hebben.
Huub,
Respect voor de manier waarop je het volhoudt, maar je betoog is aan dovemansoren gericht.
Dure woorden als axioma’s verbloemen dat men hier denkt vanuit een ingesleten dogma. Westen dit, VS dat, kapitalisme zus en zo.
En bij dat dogma past niet dat (ook) China zich kan misdragen.
Vandaar ook de zichtbaar emotionele reactie als in dit geval een hof van arbitrage door de bubbel prikt.
Dan kan het niet anders dan een complot zijn, neo-kolonialisme, de VS die weer eens voor toestanden zorgt, rechters die vooringenomen zijn, enzovoorts enzoverder.
Het is, vrees ik, tekenend voor veel Chinezen die ik ken. Stuk voor stuk sympathieke en slimme mensen. Maar bij frictie met de dogma’s van het moederland schiet men in de emotie en roept men maar wat. Hoe jammer. Het zou aardig zijn als hier op deze site eens een artikeltje aan zou worden gewijd, maar ja, het idee alleen al zal vast als “destructieve kritiek” worden weggezet.
@Tinus
De tot nu toe gevoerde discussie lijkt me van niveau te zijn, met argumenten en tegenargumenten. Dat kan je niet afdoen als axioma’s, complottheorieën.
De Amerikaanse ‘pivot to Asia’ van Obama is geen complottheorie maar officiële regeringspolitiek.
En vragen stellen bij de objectiviteit van een privérechtbank geleid door een Japanner met een nationalistisch politiek verleden lijkt me evenmin een onredelijk axioma.
In je laatste paragraaf over het veronderstelde Chinese nationalisme speel je de man in plaats van de bal; jammer.
Het onderwerp van de arbitrage is intussen van vele kanten belicht. Om herhalingen en het daarmee verbonden risico van persoonlijke aanvallen te voorkomen, vraagt de redactie aan de deelnemers deze discussie voorlopig te beëindigen. De geschillen in de Zuid-Chinese Zee (en in de Oost-Chinese Zee) verdwijnen niet van de agenda. In de nabije toekomst zal er zeker aanleiding zijn om de debatten over die kwesties weer op te pikken. ChinaSquare zal dan, zoals altijd, met plezier uiteenlopende reacties plaatsen.
Volgens de bronnen van Wikipedia behoorden de nu door de Filipijnen geclaimde ‘eilanden’ niet tot wat het sultanaat Sulu aan de Qing-dynastie wenste over te dragen. Want deze ‘eilanden’ behoorden niet toe aan het sultanaat.
https://en.wikipedia.org/wiki/Sultanate_of_Sulu#/media/File:Sulu_Sultanate_1822.svg
Wikipedia kan de bal misslaan. Maar wat Huub zegt in reactie 26380, wordt niet gestaafd door bewijzen. Het is goed dat iedereen ervoor behoedt om niet zomaar wat te roepen maar te baseren op feiten en logica.