Chinese media reageren verontwaardigd op nieuwe bekend geworden feiten over de dalai lama die blijken uit een Zwitserse film van 2012 “Tibi und Seine Mütter”(Tibi en zijn moeders). In de vroege jaren 60 zijn 200 Tibetaanse ‘weeskinderen’ die nog ouders hadden naar Zwitserland gestuurd om daar de toekomstige Tibetaanse elite te vormen.
De film “Tibi und Seine Mütter”van regisseur Ueli Meier, brengt het relaas van Tibi Lhundub Tsering die als zevenjarige wees in 1963 uit een Tibetaans vluchtelingenkamp in India geadopteerd wordt door Zwitserse pleegouders. Tibi is echter geen wees, zijn ouders leven allebei nog in India. Meer dan 40 jaar later trekt Tibi naar India om zijn biologische moeder te ontmoeten. De film is opgebouwd rond het verslag van dit bezoek en ook van een bezoek aan de Zwitserse pleegmoeder, vandaar de titel.
De achtergrondinformatie bij de film werpt een licht op de toenmalige activiteiten van de dalai lama, die nog maar enkele jaren uit Tibet gevlucht was. De adoptie van Tibi was een onderdeel van een groter adoptieplan georganiseerd door een Zwitsers zakenman, Charles Aeschimann. Hij liet 200 Tibetaanse wezen overkomen voor adoptie in Zwitserland. Die wezen kwamen uit een tehuis voor Tibetaanse vluchtelingenkinderen in Dharamsala, dat onder leiding stond van Tsering Dolma, de oudere zus van de dalai lama. Wat de pleegouders niet maar de organisatoren wel wisten was dat 90% van die ‘wezen’ minstens nog één ouder in leven hadden. Zo waarschuwde de toenmalige Zwitserse ambassadeur in India in februari 1963 in een vertrouwelijke brief aan het Zwitserse ministerie van Buitenlandse Betrekkingen voor ‘de ‘menselijke en geestelijke moeilijkheden’ van deze jongeren die van hun ouder(s) gescheiden werden en‘contractueel verhandelde zorgvoorwerpen’ werden. Tibi zelf geraakte verslaafd aan drugs en belandde enige tijd in de gevangenis.
In het akkoord over het programma dat Aeschimann met de dalai lama maakte, staat: “ De opvanghouders en (de vertegenwoordiger van) zijne heiligheid zullen de kinderen herhaaldelijk aansporen om naar India of Tibet terug te keren aangezien vandaag het gevaar bestaat dat het Tibetaanse ras uitgeroeid wordt. Indien het kind echter weigert om terug te keren, dan zal het niet gedwongen worden”. In de lokale Zwitserse pers van 1961 wordt het project gekaderd in een objectief van de dalai lama om een Westers opgevoede elite te vormen waarmee hij na het wegjagen van de communisten Tibet kan besturen.
Vijf jaar na aankomst bleek echter nog slechts 10% van de kinderen in staat Tibetaans te spreken. Slechts 11 onder hen werden als boeddhist opgevoed.
Het project van Aeschimann was privé, hij was met de oudere broer van de dalai lama in contact gekomen via Heinrich Harrer, de gevluchte nazi die zeven jaar in Tibet verbleef. Hij weigerde met het Zwitserse Rode Kruis samen te werken. De vergunning om 200 Tibetaanse vluchtelingen privé op te vangen kreeg hij van de Zwitserse regering waar hij als belangrijk zakenman goede relaties mee onderhield. Uit de notulen van zijn onderhandeling met het Zwitserse ministerie van Buitenlandse Betrekkingen in september 1961 blijkt wel dat de Zwitsers van in het begin uitsloten dat de kinderen na hun opleiding naar India of Tibet zouden terugkeren.
Deze informatie over het programma werd pas in bredere kring bekend via een interview van Ueli Meier met de Neue Zürcher Zeitung die in september enkele artikels aan de zaak van de Tibetaanse ‘wezen’ wijdde. In het interview verwijst Meier nog naar een studie van de Universiteit van Zurich uit 1982, die zelfmoorden bij deze groep van kinderen rapporteert.
Deze week heeft woordvoerster Hua Chunying van het Chinese Ministerie van Buitenlandse Betrekkingen de dalai lama veroordeeld voor aanslagen op de kinderrechten.
Buiten de Chinese pers en de Neue Zürcher Zeitung werd de informatie nergens in de internationale media opgenomen.
Bronnen: http://www.tibifilm.ch/img/uploadAdminDok/f5f96__14tibifilm_pressekit_a4_e.pdf , xinhua
en i
dit soort gezeik gebeurt nu nog steeds. China heeft een wet dat staat kinderen onder de leeftijd van 18 jaar mogen niet monnik, nun of priester worden. maar het gebeurt nog steeds stiekem in Tibet. de lokale en de centrale overheid kijk de andere kant op. (bang om door de western media gelabeld als land zonder religeuse vrijheid. maar ze zijn waarschijnlijk vergeten dat meeste westerse landen dezelfde wet heeft.) zo sommige van die kinderen vluchten naar India. sommige Chinese grenssoldaten ( meeste daarvan zijn zelf Tibetaan) zei: sommige kinderen lijden aan snowblindness, frostbite or die on the road. kinderen in Tibet die stiekem in de klooster zijn opgevoed als monnik kregen geen onderwijs van de klooster en wanneer ze 18 jaar worden ze meestal naar huis gestuurd. zondere opleideing en baan. dat is de reden waarom zoveel zelfverbranding gevallen kinderen waren. en ook nog deze document zijn vergeten dat kinderen die niet waren geadopteerd eindig als soldaat in india (kasmir).